Εκτύπωση του άρθρου

ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ


"ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν μῦν"




Να σας πω κάτι; Αγνοώ.
Αγνοείται ο συγγραφέας στην δική μου περίπτωση. Θα ήθελα να υιοθετήσω τους ήρωες του Πιραντέλο. Και τους έξι. Να μην είναι άλλο ορφανοί.
Αναζητώ πρόσωπα κύριοι. Σχεδόν τα καταδιώκω αλλά ποτέ δεν τα φτάνω γιατί ξέρουν να κρύβονται καλά. Κάποιες φορές περνούν τυχαία δίπλα μου μα δεν μπορώ να τ' αναγνωρίσω κι απλά τα προσπερνώ.
Άλλες φορές τους δίνω σάρκα κι οστά, γεμίζουν πληθωρικά τις λευκές μου σελίδες, καταβροχθίζουν με λαιμαργία το μελάνι που τα ταΐζω, είμαι στοργική μάνα αλλά στο τέλος της ημέρας έχω διαπράξει αμέτρητους φόνους. Σαν άλλη Μήδεια, πρόσωπα έχουν καταλήξει νεκρά σε τσαλακωμένες σελίδες στο πάτωμά μου, στα σκουπίδια γιατί τους έλειπε ψυχή.
Έχει χρόνια που περιπλανιέμαι άσκοπα. Στείρα. Η βαρύτητα με προσγειώνει ανώμαλα στην πραγματικότητα, στο πατρικό. Θα ήθελα να βρω το κουράγιο να χτυπήσω την πόρτα, να παρακαλέσω τον καινούριο ένοικο να μ' αφήσει για λίγο μόνη στο σπίτι του γιατί έχω αργήσει στη συνάντηση με τα φαντάσματα μου. 
Όταν χτυπώ την πόρτα μου ανοίγει ένας άγνωστος τυλιγμένος σε σάβανο:
«Ποια είστε; Τι θέλετε σπίτι μου;».
Κι είναι όλα εκεί. Οι ήχοι στο χαλασμένο πάτωμα, ο ξεθωριασμένος πίνακας που λιώνει στον τοίχο, η σκόνη στο σερβάν, η ρωγμή στο ταβάνι απ¢το σεισμό.

«Με λένε Ανέλια, με περιμένουν», του λέω και κάνω να μπω μα η πόρτα κλείνει με κρότο. «Άσε με να μπω, άσε με να μπω δεν καταλαβαίνεις. Πρέπει να μπω. Να θυμηθώ. Ξεχνάω σου λέω. Με ξεχνάνε. Να μυρίσω το σπίτι, ν' αγγίξω τους τοίχους. Να δουν ότι ήρθα. Μόνο να δουν ότι ήρθα, σε παρακαλώ».
Και τότε μια φωνή μου ψιθυρίζει πίσω απ' την πόρτα: «Βγες απ' την ντουλάπα. Σπρώξε και βγες απ' την ντουλάπα».
Αγνοώ λοιπόν κύριοι, και μαζί μ' εμένα κι η σάπια μου μήτρα που είναι καταδικασμένη να γεννά άψυχους Φρανκενστάιν. Και τώρα να μου επιτρέψετε να αποσυρθώ στη σήψη της ντουλάπας μου. Ίσως εκεί τουλάχιστον αποφασίσω αν θα μισήσω τους νεκρούς μου ή θ' αγαπήσω τα σκουλήκια τους.


Ημ/νία δημοσίευσης: 9 Ιουλίου 2013