Στρωμένη η οικουμένη με φως το ιλαρό
σαν εκκλησιά γεμάτη θυμιατών καπνό.
Οι άνθρωποι, μεθυσμένοι απ’ ουρανούς,
χιτώνες φόρεσαν προφητικούς.
Ψυχρό, εύθραυστο, παρθενικό το φως,
και στη δικιά του αγκάλη ο άνθρωπος.
Η λεία κι η ατλάζινή του αφή
τώρα κοσμεί και σβέρκο και ψυχή.
Στον κήπο οι στράτες με τα κόκκινα
χαλίκια, τα δικά του είναι τσαμπιά.
Και φύλλα που απ’ τα δέντρα γέρνουν, γέρνουν
βαριές φλοκάτες απαλά υφαίνουν.
Στη ζωοδόχο της ψυχής πηγή
έρχεται η αίγα της ανάμνησης να πιει
και μέσ’ στον γυάλινο του σπίνου αυλό
γατιά κι ερίφια στήσανε χορό.
Κάλεσμα βρέφους σ’ άνεμου πνοή
λαλεί κάποια χωμάτινη φωνή.
Το εντός μου γεννημένο μωρό, μένει μωρό:
στην αγκαλιά του χύνω το φως το ιλαρό.