Εκτύπωση του άρθρου

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΥΡΛΗΣ

Θα ήθελα να πω ευχαριστώ


 Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον Τάσο Λειβαδίτη. Για να το πω πιο σωστά, είχα την ατυχία να μην γνωρίσω τον Άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη. Όταν έφυγε, ήμουν επτά ετών. Τον ανακάλυψα τυχαία, διαβάζοντας το “Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα”, όταν ήμουν είκοσι ετών. Αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε τόσο βαθιά, ώστε την επόμενη μέρα αγόρασα τα άπαντά του και άρχισα να τα διαβάζω αδιάκοπα κάθε βράδυ τις επόμενες βδομάδες. Από τότε, ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ένας φίλος και πατέρας για μένα.

 Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον Τάσο Λειβαδίτη. Για να το πω πιο σωστά, είχα την ατυχία να μην γνωρίσω τον Άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη. Όταν έφυγε, ήμουν επτά ετών. Τον ανακάλυψα τυχαία, διαβάζοντας το “Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα”, όταν ήμουν είκοσι ετών. Αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε τόσο βαθιά, ώστε την επόμενη μέρα αγόρασα τα άπαντά του και άρχισα να τα διαβάζω αδιάκοπα κάθε βράδυ τις επόμενες βδομάδες. Από τότε, ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ένας φίλος και πατέρας για μένα. Δεν είχα την τύχη να γνωρίσω τον Τάσο Λειβαδίτη. Για να το πω πιο σωστά, είχα την ατυχία να μην γνωρίσω τον Άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη. Όταν έφυγε, ήμουν επτά ετών. Τον ανακάλυψα τυχαία, διαβάζοντας το “Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα”, όταν ήμουν είκοσι ετών. Αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε τόσο βαθιά, ώστε την επόμενη μέρα αγόρασα τα άπαντά του και άρχισα να τα διαβάζω αδιάκοπα κάθε βράδυ τις επόμενες βδομάδες. Από τότε, ο Τάσος Λειβαδίτης ήταν ένας φίλος και πατέρας για μένα.

 Ήταν ένας φίλος, γιατί τις δύσκολες στιγμές μου, όταν πια έμενα μόνος τα βράδια, τα βιβλία του ήταν δίπλα από το κρεβάτι μου, όπως, ίσως, κάποιοι έχουν το ευαγγέλιο. Γιατί η Ποίησή του μου έδωσε καταφύγιο, όταν δεν ήξερα ποιος άλλος θα μπορούσε να με καταλάβει. Γιατί μου έπιασε ζεστά και φιλικά το χέρι και μου είπε “δεν είσαι μόνος στον κόσμο, προχώρα”.

 Ήταν ένας πατέρας, γιατί η Ποίησή του με δίδαξε, από νωρίς στη ζωή μου, το μεγαλείο της σεμνότητας, της ταπεινότητας και της ανθρωπιάς. Μου έδειξε τα ύψιστα ιδανικά και απάντησε οριστικά στην ερώτηση που με παίδευε χρόνια: “τι χρειάζονται οι ποιητές σε έναν μικρόψυχο καιρό”. Με δίδαξε πως στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής, αυτά που μπορεί να προσπεράσεις αδιάφορα, μπορεί να υπάρχει, είτε η καταστροφή, είτε η ευτυχία. Με έμαθε πως οι αξίες μπορούν να γίνουν το ασφαλές καταφύγιο, όταν σου πετούν πέτρες. Και κατέδειξε, πως οι αξίες καθεαυτές μπορούν να γίνουν τέχνη.

 Η τέχνη του Λειβαδίτη είναι σεμνή, μεγαλειώδης και αξεπέραστη. Είναι μια μυστηριακή συνάντηση του απλού και καθημερινού, με το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη εξαιρετικά απλές, καθημερινές λέξεις και εικόνες, κατάφερε να τις συνθέσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποδώσει σε ασύλληπτο βάθος την ανθρώπινη ύπαρξη, την αγωνία της, τους έρωτες της, τα όνειρα, τη μελαγχολία, τη μοναξιά, την απόγνωση και τελικά τη λύτρωση. Με συγκινητική ευαισθησία και σεμνότητα, πήρε τις λέξεις και έπλασε έναν κόσμο γεμάτο ιδανικά, καταφύγιο για τους ανυπεράσπιστους και παραδειγματικό για τον καθένα μας.

 Πάντα συγκινούμαι όταν μιλώ για τον Τάσο Λειβαδίτη. Και θα με βαραίνει πάντα ένα ευχαριστώ, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, που θα ήθελα να έλεγα στον ίδιο.

Γιάννης Σμυρλής
ποιητής


Ημ/νία δημοσίευσης: 19 Απριλίου 2013