Εκτύπωση του άρθρου

Καμένη βδομάδα


  


Το πρωί ήταν όλα χιονισμένα

η πόλη έμπαινε στον ουρανό

το μισό μου χέρι έξω απ’ το παράθυρο

στον θαμπό ήλιο και το κοίταζα.

Γύρισα προς τη μεριά του σκύλου

Είδα κόκαλα και στάχτες

Πάνω στο τραπέζι τα σκισμένα χρόνια

οι φωτογραφίες απ’ τις διακοπές στη Σαντορίνη

σηκώθηκα να κάνω καφέ

με το ένα πόδι λειωμένο και

χύθηκε το νερό στο πάτωμα

βγήκαν να το μυρίσουν οι αδικοχαμένοι φίλοι

μέτρησα πόσες μέρες περίσσευαν

πόσες νύχτες μέχρι να’ ρθεις εσύ

με τα κλεμμένα φτερά των αγγέλων.

άπλωσα πάλι

να τρίψω το κεφάλι στις πέτρες του ύπνου

μήπως ξαναγίνω φωνή

πρόλαβα ν’ ακούσω το κουδούνι

νομίζω είπα «εμπρός, εδώ είμαι, είναι ανοικτά»

είχα κολλήσει στα σίδερα του κρεβατιού

ο τοίχος έγερνε, σαν θάλασσα ν’ ακουγόταν

πεύκα να λυγίζουν απ’ τον αέρα

και μουσική από πιάνο στ’ ανοικτά του κάβου —

είδα λέξεις να ζωγραφίζονται παντού

«σε θέλω» συλλάβισε στο παγωμένο μου αυτί.  


Θα χιονίσει πάλι, ψιθύριζε το ραδιόφωνο.


 


Γιώργος Βέης


Ημ/νία δημοσίευσης: 21 Μαρτίου 2006