ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΣΚΑΛΕΡΗΣ

Καθώς τα πίναμε με τον Λι Πο
            Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Σαν Φρανσίσκο
                                                                               

Μεσάνυχτα. Σώματα ξαναμμένα. Χείλια ξέχειλα με κομφετί.
Κι εγώ, από άλλα σκοτάδια τραβηγμενος, αφήνω
το πλήθος να γλεντοκοπά στο Μπροντγουέι και προχωρώ
για το Τσάινα Tάουν απ' το στενάκι, την οδό Βεζούβιο...
Όμορφα κινεζάκια, άξαφνα καθόλου ντροπαλά,
με καρφώνουν με βέλη του του καινούργιου χρόνου...
Σκοντάφτοντας πάνω στο μπαρ του Λι Po, μπαίνω
να χαιρετίσω των αλητών το μέγα οικοδεσπότη...

Στα μεθυσμένα μάτια μου οι ζωγραφιές του τοίχου                    
σβήνουν αργά και βλέπω τον Λι Πο,
αναψοκοκκινισμένο απ' το κρασί,
τα μάτια του καρφώνοντας
στων κοριτσιών τα πρόσωπα από αχάτη, στον ποταμό Γουέϊ.
Τον βλέπω στη βάρκα του από σανταλόξυλο, 
απο μαγκνόλια τα κουπιά, στο φεγγαρόφωτο να μεθά.  
Και πιο πέρα, με τα πεσμένα πέταλα σκεπασμένο, τον βλέπω                                 στη λίμνη Καθρέφτη να πετά, προς τη γαλάζια ομίχλη…
Κι όπως τα μάτια μου σηκώνω προς την κινέζικη λάμπα που καίει
σε νοιώθω, γέρο ποιητή των λουλουδιών και της αυγής,
κόντρα στα νερά να κολυμπάς, σ’αυτή την κάτω ροή του χρόνου--
σε τοπία με ανέφικτο λουλούδιασμα. 

Μόνον έτσι, κόντρα στο ρεύμα,
γίνεται να πνιγούμε κ' εμείς στο γαλήνιο νερό--
όπως εσύ, κυνηγώντας τη Σελήνη.

Θανάσης Μασκαλέρης

Μετάφραση : Δέσποινα Τομαζάνη & Ιωσήφ Βεντούρας