MARIA ZERVOS

Η κουβέρτα του Mπρόντσκι

Ο κόσμος έξω από το ενάμιση δωμάτιο
είναι πάντα λίγο πιο στεγνός
από την υγρασία των ονείρων
πάντα λίγο πιο σκοτεινός
από τις ηλιαχτίδες
λίγο πιο δειλός
από το θαρραλέο μας χαμόγελο
κάπως στρυφνός και ανελέητα αποστειρωμένος
ενώ εμείς διατηρούμε το απόσταγμα
ενός αρχαίου αρώματος στο στήθος.

Πώς να καταλάβουν πως ταξιδέψαμε
χιλιάδες χρόνια για να τους συναντήσουμε
και τώρα που είμαστε εμπρός τους
δεν μας βλέπουν
δεν μας δίνουν το χέρι
δεν μας χαμογελούν
παρά μόνο βυθίζουν
το πιγούνι στον γιακά τους.

Με δύο ροδαλά μάγουλα σου γνέφω.
Μη μ' αφήσεις με μια κουβέρτα τυλιγμένη στα πόδια
που δεν έχεις πλέξει εσύ με την πνοή σου
με τα πολύχρωμα μαλλιά σου έτοιμα να ξετυλίξουν
το ξεχασμένο νήμα
το ξεχασμένο νόημα
την αίσθηση του δρόμου
που δίχως σήματα οδηγεί
στην έκρηξη των άστρων.