ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

Η ΛΕΞΗ ΘΕΟΣ
   (με τον τρόπο του Ν.Κ.)

Από θανάσιμο θήτα η λέξη Θεός· μου ψιθύρισε χθες πως
κάτι κάτι θέλει να μου πει, θέλει να μιλήσει  να εξηγήσει
να βάλει το πράγμα στη θέση του – τόσες εκδοχές
τόση ερημιά (αφού από θήτα ο θάνατος, και η αθανασία
του θήτα επανάληψη).

Θέλω κάποιες λέξεις να σε πω – άλλες από εκείνες που
ξαπλώνουν στα ανάκλιντρα των ποιητών.
 Ας σχηματιστεί το ηφαίστειο: Ουράνιος; Νεφεληγερέτης;
 Κινδυνώδης; Τρεχούμενος; Ιπτάμενο ιστίο;  Φως στα
 υπόγειο της σαρκός; Υπερώον;
Στο ταμείο του ευσεβούς να σε ψαξω;
(η λέξη ευσέβεια, σήμερα,  μάλλον αστεία)
 
Ποια λέξη; Οίνος ή σταφύλι; Για τα χείλη; Για την καρδιά;
Φάρμακο για την αρρυθμία; Πώς σε εννοούν
όλοι οι άλλοι; Στην έννοια «υπάρχω» στην έννοια
 «δεν υπάρχω»; Να σε πω, ον εξ απορρήτων;

Είτε  υπάρχεις είτε δεν υπάρχεις
το αίσθημα αυτό, μιας γλώσσας που κάτι αναζητά
λαμπτήρας είναι  που μόλις άναψε και καίει
(όπως το τέλειο ποίημα που φλογίζει το νου του ποιητή
σαν μια υποσχόμενη φτερούγα).