Εκτύπωση του άρθρου
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ



«OMNE SYMBOLUM DE SYMBOLO»
«ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ»


Μια αισθητική έκφανση της δημιουργίας του Τάσου Λειβαδίτη



Ο δημιουργός εστράφη κάποτε με δέος στον εαυτό του, ως συνάνθρωπο. Οι τρομερές πληγές του έχασκαν με μια ορμή ακατάσχετη. Μιλώ για τις φοβερές συνέπειες των εμφυλίων, των πολιτικών διωγμών. Ο ίδιος άνθρωπος που περιφέρεται γυρεύοντας στις τσέπες του σακακιού του ένα σπάνιο αντικείμενο, μια υπόμνηση, κάτι που διέσωσε από το χαμό, είναι εκείνος ο φιλάνθρωπος, ο καιόμενος, αυτός που γνώρισε την ήττα και έπειτα από μια τόσο θαρραλέα αποδοχή στράφηκε στο πλευρό μας με όλη τη θρησκευτικότητα και την ένταση της σοφίας του. Η ιστορία και η εξέλιξη, συλλογίστηκε, είναι μόνο μια συνέπεια, ένα αποτέλεσμα. Ο χρόνος είναι η πιο σκληρή κατάσταση, μες στα όρια του καλείται τώρα να οριστεί, με όλους τους περιορισμούς που συνεπάγεται μια τέτοια απόφαση. Επιστρατεύει τις οικογενειακές μνήμες, σωσμένα πράγματα μιας ανυπολόγιστης ηλικίας, αντικρίζει παλαιούς εαυτούς, αγαπημένα πρόσωπα, γυναίκες γερασμένες με απαίσια στήθη, με τον ερωτισμό τους ασίγαστο, καθώς ο έρωτας συνιστά τη μόνη, σωτήρια οδό. Εγκιβωτισμένος μες στα αρχαία γεγονότα της πρώτης νιότης του, με όλη τη συνείδηση της τερατώδους ελπίδας ο ποιητής που είναι πρώτα άνθρωπος και έχει πρώτα μια συνείδηση να αντιπαλέψει και να μαιρέψει, αποκαλύπτει τη μεγαλοπρεπή του απελπισία. Συναντά παλιούς γνώριμους, μορφές οικείες με τις οποίες διασταυρώθηκε πριν από αιώνες. Οι όψεις του ίδιου, σε μια αποσύνθεση όμοια με εκείνη των ιδεών και των επαναστάσεων. Ζητήματα όπως η σοσιαλιστική ουτοπία απεδήχθησαν φλυαρίες, ακατόρθωτες επιδιώξεις. Ήρθε η ώρα λοιπόν να αρθρώσει έναν λόγο αισθηματικό, ψυχικό, με τόλμη έφτασε η ώρα να αγγίξει τους ώμους μας με τη θερμή τρυφερότητα  μιας αδελφικής αγάπης.  Οφείλεται ένας ιερός σεβασμός απέναντι σε εκείνον που παραδέχεται τελικά πως μόνη του ανθρώπου πατρίδα, ο άνθρωπος.  Θάνατος είναι να πάψουμε να θερίζουμε αγάπη στο μεγάλο χωράφι του κόσμου.

Και  επιστράτευσε ο ποιητής τα σύμβολα και ευαγγελικά προκήρυξε τη στιγμή που θα εννοήσουμε πως σκοπός  άλλος δεν ήταν παρά να σταθούμε εμείς, αναφορές συμβολικές εμπρός στις αρχετυπικές μας αφετηρίες. Με το άγριο από τα θεάματα κεφάλι του, με τον εμπειρισμός μιας σοφής εμπειρίας,όπως εκείνη η κορυφαία απώλεια, η πτώση μιας επιδιώκομενης  και ονειρικής ηθικής, ο ποιητής μας θωρρεί ως ένας από τους αθωότερους των ανθρώπων. Ο ποιητής αψηφά την επιβαλόμενη νάρκη τόσων χειμώνων και ορκίζεται πως θα σταθεί με όλη του τη λύπη και την ανθρωπιά πλάι μας στο μεγάλο ταξίδι που μέλλεται. Την ηρωική αρετή που οραματίστηκε κάποτε τώρα τη γυρεύει σε εκείνον που κρατιέται από τη μνήμη, σε αυτόν που παλεύει με το θάνατο για να κρατηθεί στη ζωή, στο φίλο που προδόθηκε, στη μετριότητα μιας ζωής, λιγότερο πλατειάς από τα σχέδιά μας.  Σε τούτα θα βασιστεί ο ποιητής δίχως να πάψει να τραγουδά την ανυπεράσπιστη και ανέτοιμη ύπαρξή μας , την ίδια εκείνη που αντιδρά εμπρός σε κάθε κόπο να βελτιωθεί η ζωή μας, μονάχα γιατί εκείνος υποψιάστηκε και ένιωσε βαθύτατα μέσα του πως θα είμαστε ανέτοιμοι για πολλά ακόμα φεγγάρια εμπρός σε έναν ανάλογο σκοπό.

Η ποίηση του Τάσου  Λειβαδίτη συνιστά μια απόδειξη της σωτήριας, ανθρώπινης γενναιοδωρίας και ως τέτοια ξεπερνά την τέχνη, παύει να αποτελεί μια αυτοαποκαλούμενη υπόθεση. Εκπληρώνει το πάθος, τη φαντασία, την αίσθηση του κύρους που έμελε να έχει για πάντα η γραφή.

Απόστολος Θηβαίος


Ημ/νία δημοσίευσης: 25 Μαρτίου 2013