ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ

Morendo


Πρώτη φορά – και τελευταία
που κρέμομαι
από τον ομφάλιό μου λώρο
            αράχνη
πάνω στο προσκέφαλό σου
κι ο ατροφικός μου ιστός
υφαίνει κόκκαλα, ιστούς, νευρώνες
Τότε λούζω με στάχτη 
τα μαύρα σου μαλλιά
κι απ' τον μαστό μου 
στάζω στο στόμα σου σπονδή
Μα οι ηδονικές μας γλώσσες
         ναυάγια
σκοντάφτουν στον οβολό
κι ακόμα να εξοφλήσω
το άσβεστο το χρέος


Τι κρίμα στ' αλήθεια
να κοιμάσαι μπρούμυτα