ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ

Ενηλικίωση της ουτοπίας

Παραμύθι φιλόξενο κι ας μη μας περιέχει. Που μας σώζει καθώς τρώμε τις σάρκες μας ταξιδεύοντας αργά, για να μας κάτσει το ειδύλλιο που ελπίζουμε να κρύβεται στο τέλος, κορυφώνοντας την ηδονή στο άχρονο βλεφάρισμα.

Αλλά δε φταίει ο φωτογράφος που πέφτουν στα κύματα οι άνθρωποι. Δε φταίει ο χαλασμένος σεισμογράφος για τα θύματα του σεισμού. Ούτε και ο σεναριογράφος για τα δάκρυα του γείτονα. Πόσο μάλλον για να επινοηθούν σονέτα παραδοσιακά ή μεταμοντέρνα και να περιβληθεί με την επισημότητα της τέχνης η ικεσία να απαθανατίσει η ομοιοκαταληξία το σβήσιμο ή το στήσιμο μιας εποχής, ενός έρωτα, όταν ηχούν τα χείλη και άδουν το χορό που χορεύουμε χορτάτοι, παρατείνοντας έτσι τη ληξιπρόθεσμη προσδοκία, τον όρκο που σαν πόνος σκίζει την αυλαία.

Σταυρόλεξο για λίγους χαράσσοντας στους τοίχους αινίγματα ανατρεπτικά. Υποψήφιοι συνοδοιπόροι ενός κόσμου που τους απορρίπτει, που τους εξορίζει σ' ένα διφορούμενο σημείο απόβασης και τροφοδοτεί το πένθος με νέα ζωή σ' ένα βιβλίο που γράφεται εσαεί. Ένα βιβλίο που συσπειρώνει το πένθος για να διευρύνει τα όρια του τέλους. Ένα βιβλίο που σβήνουμε το τέλος γιατί ξέρουμε την αρχή του. Ένα βιβλίο τέλος πάντων που το καίμε και τρώμε τη στάχτη του.

.....Αυτάρκης ζωή η λήθη τεντώνοντας τις αντοχές του κόσμου στα όρια του νόστου για μια άγνωστη πατρίδα που παίζεται στα ζάρια.

Τα όνειρα μένουν πάντα μόνα, κι ας τα κυνηγάει η μοναξιά των ανθρώπων. Ο άγραφος νόμος της σιωπής που περιγράφει, αποταμιεύοντας, το ψαχνό που κόβουμε και το πετάμε στα ζώα για να μας γλείφουν τα κόκαλα.

Σε αυτό το θέατρο - χωρίς ηθοποιούς και θεατές, χωρίς ήχους - παγίδεψες, έπιασες, τρόπος του λέγειν, το αθέατο και το φίλησες. Το άρθρωσες ολόκληρο, το δάγκωσες μάλλον, και φανερώθηκες ρωγμή του εαυτού σου στην αντανάκλαση του σκότους....

(αποσπάσματα από το βιβλίο)