ΜΕΛΠΩ ΓΡΥΠΑΡΗ
Τρία ποιήματα
ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΟΣ
Χώματα είναι -- τί ήτανε; -- της θάλασσας τα τείχη
Χωθήκανε στο μάτι μου, μαλώνουνε εκεί μέσα , ο Κίσσαβος και ο Όλυμπος
πληθαίνουνε -- η αγέλη τους -- ξεχύνονται , τι κλαίω; Τα αχώριστα ,
τα αντικρυστά ,τα φαντασμένα , τα φτυστά
Του ενός τα χιόνια , του αλλουνού .
ΔΎΟ
Ας το πούμε ΔΎΟ
Ύψος και βάθος ΔΎΟ βουνά . Ο πόλεμος
και τα πουλάκια απ' τα κλαδιά
τα μ’ ένα σμπάρο ΔΎΟ . Ο χρόνος και ο ουρανός
Τα αίματα , τα λάφυρα , τα λύτρα, αυτός
Ο άνεμος και ο αντίλαλος --αχ! Να σβηστώ ! -ζευγάρι , ο καημός -Ένα ταξίδι
εμείς μαζί -
Του ενός το μέλι , του αλλουνού
το γάλα , αϊ! το κρασί της φοινικιάς
«Του μέλιτος!» -- η μάννα μου - ο ζήλος της, «του μέλιτος,» το ξέρει αυτή,
τρισάγιο το βουνό ,προλόγισμα και γύρισμα - Αν βουληθώ , αν βουληθώ ,
το πολυφονικό , ρόδα και κρίνα το βουβό -- χαλάσματα φαντάσματα - βουνό , το αλογάριαστο
κεράκι αναμμένο
το πλένει , το στολίζει --φανατική . Εκεί να δεις η ρήτρα
Απέξω απ' τον καιρό
με τον κανένα πάρθηκε (δεν με γελάει εμένα)
γι’ αυτόνε μένει απέξω
συνέχεια στο ξάγναντο - του δόλου το υφαντό
Αχ μάννα , ναι , του μέλιτος
χώματα κλαίω ο τυφλός --μαντεύω
Το εξώφθαλμο , αυτό που βγάζει μάτι
Δυο μαύρες πέτρες βλέπω
ήτανε είναι κι έρχονται Από το μονοπάτι
ΔΎΟ
Ας το πούμε ΔΎΟ . Ο απρίλης με τον έρωτα
Κορφές χαράδρες ΔΎΟ βουνά --
ανοιγοκλείνουνε . Πολλές φωνές –χορός –αντικρυστά
βλέπω πονώ τον μόχθο τους --αργά χωρίζουνε , σμίγουν με κρότο
τα κρύα νερά τα κρύσταλλα , και τα λευκά μας τα λινά και
το λιανό
το λυγισμένο λουλουδάκι το κορμί ,
το λουλουδάκι το γαλάζο --εμείς μαζί -
ακούω κουπιά
και βλέπω το κρεββάτι – o Άξενος Πόντος και η καλή μας τύχη
συναρμογή από δρυς και πεύκα το κρεββάτι , ανάλαφρο , βαθύ βαθύ και
κάτω απ' την καρίνα η οξυά
Η ΑΠΑΓΩΓΗ
στο τελευταίο βασίλειο
κλεφτήκανε
σε μια σπηλιά κλεφτήκανε -- σε
ένα γαλάζιο κούφωμα , στον ίδιο το φεγγίτη , ναι
πού είναι ο τροχός με τον σταυρό; εκεί !
κρυμμένοι -- η ανάβρα
το μάτι εκεί του ουρανού το άωτο το ύψωμα
νερόηχος και κουρνιαχτός και
παίρνονται --το πλήρωμα , οι ανήκουστοι , οι πυκνοί , οι
επ’ άπειρον
κεκηρωμένο της το αυτί
η ανέμη η θεόκουφη και που γεννοβολάει αυτή
φασκιές για τα ανεξήγητα και
εκείνος μας ο ναυτικός—
αυτός που πάει κι έρχεται και τώρα είναι μακρυά
ο λύσε μας οι ανέμοι
με τις σειρήνες , ο όμηρος
ο όνειρος
να σπάσω εγώ
να εκραγώ , σαν τ’ άστρο χίλια χρόνια εχτές
βροχές τρελλά μετέωρα η φαντασμαγορία
το άστρο και η αποπλάνηση --μια φούντωση μια φλόγα
κλέβονται φως μου , κλέβονται
η αποκοτιά –σε μια σπηλιά σ’ ένα νησί έτσι
φυτρώνει ο κισσός για να έρθουν τα δελφίνια
να έρθουνε οι πειρατές
τα ίδια και τα ίδια – « πώς;» το θαύμα της , η απαγωγή -ναι
αυτή η αλληλοδίδακτη ,
θάνατε
από το στόμα σου , τα σπλάχνα του άστρου , άστρα
κι ίσια από κει στο σταυρωτό ωωωω ! ένα μεγάλο τρίγωνο
στρώμα και σκέπασμα και αντί
αντίκρυσμά μου μακρυνό ντάκου και ντάκου - «πήγαινε!»
ο δρόμος , τα καλύβια μας , ποιμένες και νομάδες και
να σ’ ακούω να τραγουδάς
προΰπνιο το εσαεί , πάππου προς πάππου
απέραντη
η διαδοχή
νερόηχος και κουρνιαχτός και άστρο το άωτο η κλοπή
η ακοή μου η οστέινη
φωνήεν μου -σελάνα εσύ --στήσαν φωτιές - οι όλες οι
όλες οι παπαρούνες.
ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΜΠΛΕ
Θα μας θυμάται ο χάρος , θα θυμάται , ναι : περάστε
(τα βλοσυρά αναλυμένα τα βουνά) – πώς τήνε κλαίς αηδόνι ,
πώς την κλαίς
την ιστορία με το φαρμάκι , με το φίδι και
οι παγεροί , ως κι αυτοί , οι δικαστές νεράκι στο κρασί τους
ποτάμια δάκρυα πίνει ο νόμος και αν ν’ αλλάξει : πες , τί θέλεις ;
την δίκη θα έχεις , που αγαπάς και
τι βιολέττες , τι λιβούρνα , τι σπαρράγγια , η επάνω οδός
ο δρόμος πάνω . Πέρα για πέρα αληθινός και μόνος ει ,
με το στεφάνι με τα μύρα Μάης , καμάρι της αυγής
ο οδηγός της . Όμοιος Απόλλωνας - ποιμένας με τη λύρα ,
ο χορηγός , ο έπαινός της , της ζωής
ο φωτοδότης , με την ίδια λύρα και κοπάδι
ο ύμνος -θρίαμβος
ο θρήνος που μεθάει τα δέντρα και χορεύουν . Χορεύουνε
τα δέντρα –πως αηδόνι –και ημερώνουνε τ’ αγρίμια και
(οι πληγές του βασιληά , οι πηγές , ο έρωτάς του –- ένα λιοντάρι στο κατάστρωμα , στο δίχτυ –
ένα λιοντάρι , είναι πάντα βασιληάς , άνακτας , λάμπει επικρατεί , έλκει
το δέος πάνω του,
εκστατικά τα τρωκτικά , πυκνή φωνή , πρόθυμα είναι -μη με φας , αχ μη με φας και
θα σε βγάλω , θα ροκανίσω το σκοινί)
Το πιο ωραίο μπλε το πιο μεγάλο , με χίλια δυο ονόματα , με χάρες χίλιες ξενιτιές
διπλά το ορίζουνε δελφίνια αντικρυστά ,μην τύχει και μας ξεχυθεί , ανθέ μου εσύ
πελεκουδάκι το χρυσό , το βαφτισμένο στο λουλάκι «Ένας ...
που πάει κι έρχεται...και τώρα , είναι μακρυά . Αυτός !
Αυτός δεν κάνει ...!
Να σού πάρω ένα τσιγάρο... Αυτός... μην τον φοβάσαι ,
χωρίς εσένανε δεν κάνει αυτός , δεν ζει.»
Μέλπω Γρυπάρη
Η Μέλπω Γρυπάρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Ζει και εργάζεται σε Αθήνα και Μύκονο
Ημ/νία δημοσίευσης: 2 Απριλίου 2013
- ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΛΥΝΤΙΑ
- BELLI, GIOCONDA
- COLLINS, BILLY
- ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΟΝΕΤΟΥ
- ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
- ΒΕΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ, ΧΑΡΗΣ
- ΙΣΑΡΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
- ΚΑΡΟΥΖΟΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ
- ΜΗΤΡΑΣ, ΜΙΧΑΗΛ
- ΠΑΛΑΜΑΣ, ΚΩΣΤΗΣ
- ΡΟΥΜΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
- ΛΑΓΙΟΣ, ΗΛΙΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ
- ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ.
- ΟΙΚΟΣ & ΠΟΙΗΣΗ
- ERICH FRIED
- JATTIN GOMEZ, RAUL
- JUARROZ, ROBERTO
- ROTHENBERG, JEROME
- SEXTON, ANNE
- ΓΟΝΑΤΑΣ, Ε.Χ
- ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΓΓΑΛΗΣ
- Ποιητές του περιοδικού AutreSud
- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
- ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- NOVAC, ANDREI
- Βάλια Γκέντσου, Παραμύθια ανάποδα (Θεμέλιο, 2020) ΩΣ ΑΓΑΠΗΤΑ ΤΑ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΣΟΥ* Τα μεσημέρια στο σπίτι κυλούσαν αργά σαν μεγάλα ποτάμια ο βυθός παγίδευε τις βεβαιότητες Πήγαινα και καθόμουν στο πίσω μέρος μιας άδειας εκκλησίας σ
- ΒΛΗΣΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ
- ΚΑΤΣΑΜΠΗ, ΣΤΕΛΛΑ
- ΛΟΥΚΙΔΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
- ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
- ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ ΓΛΩΣΣΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
- ΣΙΔΕΡΗΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΤΙΜΟΘΕΟΥ, ΑΝΤΡΕΑΣ
- CALLEJON, BEGONIA
- ROFFÉ, MERCEDES
- WILMS MONTT, TERESA
- WILMS MONTT, TERESA
- ΖΝΤΡΑΒΚΑ ΜΙΧΑΙΛΟΒΑ
- ABRUTYTE, NERINGA
- AKHMATOVA, ANNA
- ALTOLAGUIRRE, MANUEL
- AMIRTHANAYAGAM, INDRAM
- AMΜONS, A.R.
- ...Δείτε περισσότερα