GEORGE BACOVIA

Ποίημα καταληκτικό

Μετάφραση: ΒΙΚΤΩΡ ΙΒΑΝΟΒΙΤΣ

Πρέπει να πίνω, να ξεχάσω ό,τι κανείς δεν ξέρει,
κρυμμένος μέσα σ’ ένα υπόγειο, και λέξη να μην πω.
Μονάχος να καπνίζω, κανείς να μη με ξέρει^•
αλλιώς, παράειναι δύσκολο να ζω…
Στους δρόμους ας ουρλιάζουν και η ζωή κι ο θάνατος,
κι ας κλαίνε οι ποιητές μια μάταιη μελωδία…
Το ξέρω:
η πείνα η φρικτή δεν είναι όνειρο.
Μολύβι, θύελλα, ερημιά,
τετέλεσθαι
η σύγχρονη ιστορία.
Όλα τα νεύρα μου πονούν… Είναι καιρός
να ’ρθεί πια ο μέλλοντας αιώνας ο χρυσός.
Πρέπει να φύγω, να ξεχάσω ό,τι κανείς δεν ξέρει,
τα εγκλήματα της μπουρζουαζίας να οικτίρω, κι όμως λέξη
να μην πω.
Μονάχος να χαθώ σε κόσμους όπου κανένας δεν με ξέρει^•
αλλιώς, παράειναι δύσκολο να ζω.

Stanţe burgheze, 1946

George Bacovia

Μετάφραση: Βίκτωρ Ιβάνοβιτς