ΣΥΛΛΟΓΗ ΓKΡΑΦΙΤΙ - ΚΕΙΜΕΝΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΚΗΣ
ΣΧΕΔΙΑΣMΟΣ ΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΜΑΗ

Η πόλη σπαρμένη λέξεις. Συμπεράσματα καρφωμένα σε τοίχο.
Άλλοτε σαν τον Ιησού και άλλοτε σαν σε πίνακα ανακοινώσεων.





Και στις δυο περιπτώσεις ο συμβολισμός είναι ισχυρός μιας και ο στόχος είναι ο άνθρωπος. Αυτός που περνάει τυχαία ή επί τούτου και προσέχει  την επιγραφή μιας ψυχικής κατάστασης. Σε άλλον θα φανεί ως σύνθημα,  σε άλλον ως τσιτάτο και στους πολλούς ως ο ορισμός της διαμαρτυρίας.

Διότι ό,τι γράφεται στους τοίχους διαμαρτύρεται για ό,τι δεν γράφτηκε ή γράφτηκε λάθος στην ίδια την ζωή. Είναι λόγια ανώνυμων ανθρώπων με  επώνυμες εμπειρίες. Είτε με χιούμορ είτε με φιλοσοφικό τρόπο είτε ακόμα  και με άκομψες εκφράσεις, ο λόγος ενός γραμμένου τοίχου είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας της σκέψης ενός ατόμου.

Πίσω απ’ όλα φυσικά κρύβεται ο πόνος στην οποιαδήποτε μορφή του και η δημοσιοποίηση του πόνου αυτού είναι μία κάποια λύτρωση. Όχι, δεν είναι  κοινωνική δικαιοσύνη σε καμία περίπτωση, είναι όμως μια πολύ όμορφη  απόδοση του νοήματος που ψάχνουμε δοσμένη απλόχερα, δωρεάν και  κυρίως χωρίς ίχνος ανταλλάγματος. 

Ένας γραμμένος τοίχος με ωραίες λέξεις μουτζουρώνει το κενό που μας  κατακλύζει και μικραίνει την απόσταση μας από την αλήθεια. Αρκεί βεβαίως να κοντοσταθούμε λιγάκι απέναντι απ’ τον τοίχο με τα μάτια  και το νου ανοιχτά και στην συνέχεια απέναντι από τον εαυτό μας.

Αντίστοιχα τα graffiti είναι η εικονοποίηση της διαμαρτυρίας. Ίσως σε πιο  έντονο βαθμό μιας και εμπεριέχει ως ιδρυτικό συστατικό του την παρανομία.
 


Νεαρά παιδιά μόλις βραδιάσει αρκετά, ώστε οι φιλήσυχοι πολίτες να έχουν  κουκουλωθεί με το πάπλωμα κάποια οθόνης, ξεχύνονται με την προστασία του σκοταδιού και ψάχνουν το επόμενο τους θύμα. Έναν τοίχο, ένα τρένο,  ένα parking, μια φρεσκοβαμμένη συνείδηση τελικά ώστε να χαράξουν με χρώματα την εσωτερική τους πάλη. Έναν διάλογο ανάμεσα σε ανθρώπους, τέρατα, κτίρια και όνειρα. Τα παιδιά αυτά βουτάνε τις μπογιές τους μέσα  στο νόημα και εκτελούν κατά γράμμα κάθε διάσταση της φαντασίας τους. Χρησιμοποιούν το χρώμα καλύτερα από την λέξη και ορίζουν την ουτοπία  σε λίγα τετραγωνικά. Ο νόμος του κράτους δεν τους αφήνει να γράψουν το όνομά τους γι’ αυτό και υπογράφει το alter ego τους κάτω από κάθε έργο τους.

Περπατώντας κανείς δίπλα από graffiti νιώθει πως οι εκάστοτε μορφές τον  ακολουθούν σα να θέλουν να τους εξιστορήσουν κάτι σημαντικό, σα να θέλουν να προβούν σε μια εξομολόγηση. Διότι αυτοί που ζωγραφίζουνε  σε δημόσια θέα, είναι πρωτίστως καλλιτέχνες και διαλέγουν να εκθέσουν και να εκτεθούν χωρίς να ορίζεται κάποια τιμή, χωρίς δηλαδή να χρειάζεται  να κοστολογηθούν.

Ένα graffiti ή ένα σύνθημα δεν έχει την λογική ενός προϊόντος της μαζικής κουλτούρας μα την λογική ενός δημιουργήματος που υπονομεύει την εν λόγω κουλτούρα. Γι ‘αυτό και όταν ακόμα φθαρεί και ξεθωριάσει το πρόσωπό του και το σώμα του, μας έχει προικίσει με την μνήμη της σημασίας του σε αντίθεση με το οποιαδήποτε προϊόν που μας αφήνει μονάχα την διάθεση να το αντικαταστήσουμε με ένα άλλο ακόμα πιο φανταχτερό. 



Είναι ευχή και σκοπός όσων γράφουν και ζωγραφίζουν πάνω σε τοίχους  ή οπουδήποτε αλλού να σκοτώσουν ότι συντηρητικό και φοβισμένο  υπάρχει μέσα μας και προσπαθούν όσο καλύτερα μπορούνε να το κάνουν  να φανεί ως ατύχημα.