JEAN-MOREAS

LES  STANCES (1897)

Μετάφραση: ΑΝΝΑ ΗΛΙΑΔΟΥ

LE CAP SUNIUM

Sunium, sunium, sublime promontoire
Sous le ciel le plus beau,
De l’âme et de l’esprit, de toute humaine gloire
Le berceau, le tombeau;

Jadis, bien jeune encor, lorsque le jour splendide
Sort de l’ombre vainqueur,
Ton image a blessé, comme d’un trait rapide,
Les forces de mon Coeur.

Ah! Qu’il saigne, ce coeur ! et toi, mortelle vue
Garde toujours doublé,
au-dessus d’une mer azurée et chenue,
un temple mutilé.

     (IV, 4)

Το ακρωτήρι του Σουνίου

Σούνιο, Σούνιο, ύψιστο ακρωτήρι
Ψυχής και πνεύματος
Κάτω απ’τον καταγάλανο ουρανό,
Περικλείωντας όλη την ανθρώπινη δόξα
Είσαι συνάμα η κούνια μα και ο τάφος μου

Στην άλλοτε νιότη μου, όταν
η ένδοξη μέρα ανέτειλλε στην νικήτρια σκιά σου,
Η εικόνα Σου, φευγαλέα
κατατρόπωσε κάθε απόθεμα δύναμης
Της καρδιάς μου

Α! πώς αιμορραγεί αυτή η καρδιά! Κι εσύ θνητή όψη,
Φυλάς εις διπλούν
Αφ’υψηλού μια θάλασσα καταγάλανη μα και άχρωμη,
Έναν ναό μισογκρεμισμένο!

     (IV, 4)

LA VIE

Ne dites pas: la vie est un joyeux festin;
Ou c’est d’un esprit sot ou c’est d’une âme basse
Surtout ne dites point: elle est malheur sans fin;
C’est d’un mauvais courage et qui trop tôt se lasse.

Riez comme au printemps s’agitent les rameaux,
Pleurez comme la bise ou le flot sur la grève,
Goûtez tous les plaisirs et souffrez tous les maux;
Et dites: c’est beaucoup et c’est l’ombre d’un rêve.

       (I,11)

Η ΖΩΗ

Μην αποκαλέσετε τη ζωή ένα χαρούμενο τσιμπούσι
Είτε σαν να επρόκειτο για ένα ασήμαντο πνεύμα
Είτε για μια άδεια ψυχή
Κυρίως μην την αποκαλέσετε ποτέ: μια ατέλειωτη δυστυχία
Αν και τολμά τόσο λίγο
Που σύντομα αυτή η τόλμη της στερεύει.

Γελάστε όπως η λύσσα του αέρα χτυπά τα καλάμια την άνοιξη
Δακρύστε όπως το κρύο αεράκι ή το κύμα σκάει στην άμμο
Γευτείτε κάθε ηδονή
και κάθε πικρία της
Και αποφανθείτε: είναι χειμαρρώδης επειδή είναι η σκιά ενός ονείρου

        (I,11)

Ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος ή γνωστότερος με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ζαν Μορεάς -Jean Moréas-, (15 Απριλίου1856-Παρίσι30 Μαρτίου1910^[1]) ήταν Έλληνας λογοτέχνης. Έγραψε ποιήματα στα ελληνικά και τα γαλλικά αλλά είναι περισσότερο γνωστός για την συνεισφορά του στα γαλλικά γράμματα με το ψευδώνυμο Ζαν Μορεάς.

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Αδαμάντιου Παπαδιαμαντόπουλου και της Σκέυως Γιουρδή, εγγονής του ναυάρχου Εμμανουήλ Τομπάζη και της Ξανθής Σαχίνη. Σπούδασε νομικά στη Γερμανία και τη Γαλλία. Ήδη από τα χρόνια των σπουδών του στο Παρίσι είχε ενταχθεί στους λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα συμμετείχε έντονα στην πνευματική ζωή: ενεπλάκη στη φιλολογική διαμάχη Ροΐδη – Βλάχου και το 1878 δημοσίευσε τη μοναδική ελληνόφωνη ποιητική του συλλογή, Τρυγόνες και Έχιδναι. Το 1880 εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι και σταδιοδρόμησε στα γαλλικά γράμματα ως εκπρόσωπος του συμβολισμού. Τα κυριότερα ποιήματά του στα γαλλικά ήταν οι 6 τόμοι με τίτλο Στροφές (Stances). Πέθανε στο Παρίσι το 1910.

Έργα

• Les Syrtes, 1884
• Cantilènes, 1886
• Le Pèlerin passionné, 1891
• Stances, 1899
• Contes de la vieille France, 1904
• Iphigénie, 1904
• En rêvant sur un album de dessins, 1911

Από την Βικιπαίδεια
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AC%CF%82