ΤΑ ΡΗΜΑΔΙΑ

Τι μένει τώρα να πούμε, τι μένει να κάνουμε.
Σ’ αυτά τα άθλια σπίτια που κυλάμε τις μέρες μας. Ξανα-
      ζώντας
το ναυάγιο της φωτιάς. Ακούγοντας, πάλι, στις πλάκες
τα προδομένα της βήματα.

Μέρες και νύχτες
αγρύπνιας και μοναξιάς.
Κόβοντας αποκόμματα εφημερίδων
Κολλώντας πλάι πλάι απρόοπτους θανάτους.
Μετρώντας τι μας μένει ακόμα να χάσουμε.

Η ζωή μας άρχισε με σημαίες.
Θυμάμαι ακόμα τραγούδια. Θυμάμαι ντουφέκια, θυμάμαι
      συνθήματα, θυμάμαι αποσπάσματα…

Μα δε θυμάμαι καμιά φωνή δίχως σώμα.
Σε ποιον λοιπόν να γράψω μηνύματα;
Τι ονόματα να χαράξω; Τα λόγια μας
είναι βαριά. Βουλιάζουν μέσα μας σαν τα γέρικα πλοία.
Σαν τα ζώα πάνω στα πλοία, σαν εμάς τους ίδιους, βουλιά-
      ζουν και χάνονται.

Τι μένει τότε να πούμε – αν προφταίνουμε κάτι να πούμε ας
      το πούμε μια κι έξω: Ρημάξαμε.

                                                   Από τη συλλογή:  Κατάθεση, 1965

Θανάσης Κωσταβάρας