ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΡΑ

Δεν υπάρχουμε, νομίζω, παρά μόνο σε σπάνιες στιγμές
όταν κτίζουμε ξανά από την αρχή τον κόσμο,
όταν μάτια και στήθη ανοίγουν όπως αυτά τα τρυφερά
εφήμερα άνθη κάτω απ` το φως

Ω, ας μην ανοίξουν οι πόρτες άλλη φορά,
ας μην ακουστούν ποτέ ξανά τα βήματα του τυφλού χρόνου
έξω απ` αυτό το δωμάτιο, ας μη μείνουν άδεια ποτέ αυτά τα χέρια
που προσφέρουν άρτο και οίνο και υπόσχεση αιωνιότητας

Ας μην κοπούν ποτέ τα αόρατα νήματα.
 

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Ονομάζομαι Ροντιόν Ρομάνοβιτς Ρασκόλνικοφ. Μόλις δολοφόνησα μια γριά,
ούρλιαξα στους νοσοκόμους που μ` έσερναν με τη βία στους θαλάμους.
Έτσι ζω εδώ και χρόνια, ολομόναχος μ` ένα τσεκούρι στα χέρια περιμένοντας
από στιγμή σε στιγμή να ηχήσουν οι σάλπιγγες της αποκαλύψεως. Ονειρεύτηκα
μια σκάλα που έφθανε ως τον ουρανό. Τη γη κομμένη στα δυο από ένα και μοναδικό χτύπημα.
 

ΣΑΜΙΖΝΤΑΤ

Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ ίσον εξηλεκτρισμός ίσον η μάταιη μποτίλια
που ρίξαμε στα κύματα ίσον η άγρια μεταφυσική του κόμματος.
Τυχερότεροι ίσως αυτοί που θα ζήσουν αύριο. Αυτό το ποίημα
είναι το τελευταίο που γράφεται. Ας διαδοθεί από χέρι σε χέρι
ας διαβαστεί μόνο από ελάχιστους φίλους.
 

ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

Το δυσοίωνο
έτος
1954
ο Σουηδός
ποιητής
Στιγκ Ντάγκερμαν
έδωσε
ένα
τέλος
χρόνια
αργότερα
μια νύχτα
του μεσοκαλόκαιρου
η γυναίκα
του ποιητή
Αννίτα
διέσχισε
άφοβα
το βαθύ δάσος
ολομόναχη
ακολουθώντας
την ηχώ
της φοβερής
καμπάνας.