μνήμη Γιάννη Κοντού

…ζωγραφίζουν με το λόγο τους φαντάσματα…
                                           (Πλάτων Πολιτεία)
Αυτή η γνώριμη σε όλους μας ένθεη κατάσταση,  το τρελό αναγύρισμα στους δρόμους, που μας φέρνουν το αντικείμενο της μίμησης κοντά και μακριά, τι είναι, ιερό ή μιαρό; Εξυψώνει ή γκρεμίζει;  
   Εκείνη που μακιγιάρει την ηθοποιό, δίνει χρώματα και σχήμα στην αόριστη μορφή της, κάνει το πρόσωπό της όψη, παίζει μαζί του το παιγνίδι της οικείωσης : αυτό το πρόσωπο «το ξέρει απέξω». Η δεύτερη είναι φως και δημιουργεί σκιά, η πρώτη είναι σκιά δίπλα σ’ εκείνη που υπηρετεί, σκιά στη σκιά της. Φως η νόηση, σκιά η τρέλα. 
  Εκείνη που σιωπηλά παίρνει φράσεις, σχήματα, εικόνες, κυκλώνει αυτή τη λαμπερή, απρόσιτη άλλη. Επιτίθεται στη σαγήνη με τα όπλα της βυθισμένη σε κατάσταση ένθεης μανίας, γιατί το φως τυφλώνει, ρίχνει στης τρέλας τα σκοτάδια τη γητεύτρια των λέξεων, έτσι που ο ποιητής μένει ἔκφρων καὶ ὁ νοῦς μηκέτι ἐν αὐτῷ ἐνῇ  (Πλάτων 'Ιων).
Δεσμεύει την ιδέα στην πραγματικότητα  και 
«…την πνίγει σιγά σιγά
όπως την έχει αιχμαλωτίσει μέσα
στην ίδια της τη ζωή.»       (Γ. Κοντός Η μακιγιέζ)
    Η αίσθηση και η λογική αντίτεχνοι και ανταγωνιστές, η μία παίρνει από την άλλη ουσία, εξουδετερώνοντάς τη, το σώμα στέκεται απέναντι στον ορθό λόγο και δικαιώνεται μέσα απ’ την καταστροφή του. Πάνω στη γένεση του ποιήματος η ποίηση θανατώνει τη νόηση.

Εύη Μανοπούλου