Χωρίς καθόλου να πιστεύω, νιώθω κάποτε την ανάγκη ν’ ανάψω, έτσι απλά, ένα κερί μπροστά σε κάποιο εικόνισμα, μου είπε πρόσφατα ένας νέος. Μόνο και μόνο για να ξαναβρώ την αίσθηση της χαμένης τελετουργίας, πρόσθεσε.
     Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερη ένδειξη για τη σημερινή κρίση του πολιτισμού και σαφέστερη απόδειξη για το πόσο ο άνθρωπος έχει ανάγκη την καλλιέργεια της ονειρικής του πλευράς. Η ποίηση δεν είναι παρά η τελετουργική χρήση του λόγου που προσομοιάζει στην τραγουδισμένη προσευχή ή τη μαγική αποτύπωση, ακόμα και την υποβλητική σιωπή μπροστά σε ό,τι μας υπερβαίνει. Έναν θεό, ένα μεγαλόπρεπο θέαμα καλοκαιρινής τρικυμίας…. Είναι η μόνη ενέργεια ( εντελώς αδιανόητη για τον θηριώδη εγωισμό και το ένστικτο επιβίωσης) που διαχωρίζει τον άνθρωπο από την κτηνώδη πλευρά του. Υπάρχει επαναστατικότερη πράξη από το προσκύνημα σε Κάτι που όλες οι επιστημονικές λογικές σου αποδεικνύουν πως είναι ανύπαρκτο; Που όλα τα υλιστικά ή και τα ιδιοτελή πνευματικά χρηματιστήρια το αποβάλλουν ως ασύμφορο και ανενεργό;
     Η τεχνολογία ίσως να πέτυχε θαύματα πιο εντυπωσιακά από όλες τις ποιητικές μεταφορές, θα μου πείτε. Θαύματα πετυχαίνει κι ένας θαυματοποιός ή σαλτιμπάγκος του τσίρκου, θα σας απαντήσω. Καμία όμως οθόνη υπολογιστή ή κινητού δεν μπορεί να προβάλει μια απλή σκηνή, με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, και αλχημικά όπως οι καβαφικές λέξεις να τη μετατρέψει σε πολυσήμαντο αίνιγμα. Όπως και καμιά  ανάλαφρη ευρηματική διαφήμιση φαντασιακής πραγματικότητας δεν μπορεί να εκφράσει ένα βαθύ εφηβικό δράμα όπως τα πολύχρωμα ψυχεδελικά παιχνιδίσματα του Ρεμπώ.
     Ο κόσμος τελικά δεν μεταμορφώθηκε αλλά παραμορφώθηκε. Ωστόσο, οι πιστοί του ονείρου θ’ ανάβουν πάντα κεριά μπροστά σε λεκτικά εικονίσματα που αναπαριστούν τη ζωή όπως είναι πραγματικά. Άμοιαστη μ’ αυτήν που βλέπουν τα συμβιβασμένα μάτια. Το παράδοξο της ποίησης, ευτυχώς, θα επιμένει διαρκώς σαν ο μόνος πια υγιής καταλύτης.                   
ΣΤΡΑΤΗΣ  ΠΑΣΧΑΛΗΣ