Εκτύπωση του άρθρου

ΘΑΝΑΣΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΒΗΓΚΙΑ και άλλα

ΦΑΡΑΓΓΙ (St Guilhem le desert)
 
Θα πρέπει να ’νιωσε τον τρόμο του Θεού
Η γη
            Και σκίστηκε βαθιά
Και ως ανταμοιβή τής δόθηκε
Να επικρέμαται η ομορφιά του βράχου γι’ απειλή
Και να βουίζει στο βυθό του ποταμού
Η ροή καλύπτοντας το βάθος της
Μέχρι τα αρπαγμένα απ’ τις ρωγμές
Των βράχων σκίνα που έρχονται
Να διασκεδάσουν τη θωριά της
Γι’ αυτό στου φαραγγιού τα χείλη
Φώλιασαν κάποτε οι ερημίτες
Στης σκήτης τους τον ίλιγγο
Το δέος το δικό της το αέναο
Να παραστήσουν
 
ΦΑΡΑΓΓΙ (οι ερημίτες του St Gilhem)
 
Τόποι καλά και άγια χαραγμένοι στη νομή τους
Από τον άνεμο και το νερό
Οι αετοί και τα γεράκια περισσεύουν
Κι η λίγη βλάστηση
Από την προσευχή των ασκητών
Την κρίση τη βραχώδη
Του θεού τους δοκιμάζει
 
ΑΡΛ, ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ
 
Ταξιδιώτες ενός νόμου άγραφου
Με τα πόδια ακόμα πρησμένα
Και μιας καρηβαρίας τ’ απόνερα
Διασχίζοντας αιώνες
Από προσόψεις σε θεμέλια κρυπτοπορτικά
Αμφιθέατρα ρωμαϊκά σπασμένα, ασβεστολιθικά
Αρένες, μητρικές νεκροπόλεις
Βρεθήκαμε στην πλατεία
Μιας δημοκρατίας σύγχρονης
Στην άκρατη σιγή ενός απογεύματος
Βουβοί και άπραγοι
Γύρω από την άδεια γούρνα κοιταχτήκαμε
Κατάματα
Του κέντρου ο οβελίσκος και εμείς
 
LES ALYSCAMPS
 
Μπαίνοντας σε τυφλώνει το σκοτάδι των νεκρών
Μυρίζει η υγρασία άσηπτη
Όπου δεν βρίσκει η μούχλα
Άλλο από πέτρα και οστά αφανέρωτα
Ακούς υπόγεια νερά
Αιώνες παγετώνων, αποτυπώματα για τα σφυρά
Δεσμά χεριών που δεν σε κράτησαν
Για να σε αναστήσουν κι ωστόσο σ’ έδεσαν
Κατάσαρκα με τη ζωή
 
Βγαίνοντας στο πιο ψηλό κυπαρίσσι
Με κορμό γλυπτικής φλούδας θυμιάματος
Κελαηδάει η καρδερίνα
Στο φως του ήλιου τρεις σαύρες ζωντανές
Παραμερίζουν στο άκουσμα νημάτων
Που κινούν τα βήματα
Κι ακινητούν πιο πέρα περίτρανα άφοβες
Κι εμείς τινάζουμε απ’ τα πόδια μας
Τη σκόνη των νεκρών
Τη σκόνη απ’ το σκοτάδι των νερών στο φως μιας μέρας
 
Η ΑΣΦΥΞΙΑ ΤΗΣ ΑΡΛ
 
Τα ίχνη του Βικέντιου ξεθώριασαν
Κι ας δείχνουν κάτω από βήματα πολλών
Τουριστική μονέδα
Ο τόπος όμως παραμένει
Δυο μέτρα κάτω απ’ το νερό
Ημιπληγικός και υφάλμυρος
Ζητώντας να υψωθεί σε καλλιέργειες
Ήλιων που δεν ζαλίζονται απ’ τα έντομα
Και αντέχουν την ελονοσία άλλων εποχών
Η μυρωδιά της θάλασσας δεν φτάνει ως εδώ
Όπου καταλαβαίνεις γιατί και πως πνιγόταν
Μέσα σε τέτοια βλάστηση
Πώς έχανε τα λογικά του καθώς η γη
Φάνταζε πιο επίπεδη κι από τη λογική μικροαστών
 
Θανάσης Χατζόπουλος

Ημ/νία δημοσίευσης: 20 Μαρτίου 2007