Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος

Εργογραφία-Βιβλιογραφία (από το 1968 έως το 2014)

Πρόλογος: Γιάννης Χαλάτσης

Παπαχαραλάμπειος Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη

Εκδ.Πασχέντης

 Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ

Η Χρυσούλα Σπυρέλη έχει πλούσια τη συγκομιδή σε όλες τις παραμέτρους που το λειτούργημά της τής επιτρέπει. Είναι και φιλόλογος και ποιήτρια, και Νεοελληνίστρια, άρα μελετά και το έργο των άλλων. Στις πάμπολλες γραφές της και πέρα από τις τρεις ποιητικές συλλογές της (έργο Τηλεφάος, Χρωματιστές Ενδείξεις, Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, πάρε και τον πατέρα),  έχει δημοσιεύσει και πέντε Εργοβιογραφίες, μεταξύ των οποίων και η αναφερόμενη στον ποιητή Αλέξανδρο Βαρόπουλο.

Ευαίσθητη ως ποιήτρια συλλαμβάνει το τι και το πώς του κάθε έργου ή της κάθε προσωπικότητας που παρουσιάζει. Στην προκειμένη περίπτωση είναι η φλόγα που καίει στην ψυχή του Βαρόπουλου που την παρακίνησε να ασχοληθεί με την εργοβιογραφία  του. Και είναι σημαντικό και το πιο μικρό έργο, μικρό σε όγκο, να μην χαθεί. Είναι η σπίθα η κρυμμένη στα στάχτη που άπαξ και άναψε πυροδότησε την ψυχή και το πνεύμα του  δημιουργού. Και είναι προς τιμήν της Παπαχαραλαμπείου Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης που εκδίδει τέτοια έργα σώζοντάς και γνωστοποιώντας τα.

Το βιβλίο απαρτίζεται από τον Πρόλογο του Γιάννη Χαλάτση, Διευθυντή της Βιβλιοθήκης και ακολουθεί η Εισαγωγή, όπου η Σπυρέλη κάνει μια σύντομη αλλά εφ’ όλης της ύλης τοποθέτηση πάνω στο έργο του ποιητή.

Ο Βαρόπουλος είναι δάσκαλος και παιδί ιερέα. Φέρει μέσα του διπλή την αποστολή. Να φωτίσει τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα και να τους εμφυσήσει την αγάπη για το καλό. Γεννήθηκε στο Αστακό, φοίτησε, πήγε στρατιώτης, διορίστηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδί κι εγγόνια, έγραψε ποιήματα.  Ό,τι κι αν έκανε στη ζωή του το μετέτρεψε σε ποίημα. Την αγάπη για την πατρίδα του από την οποία ποτέ δεν έφυγε: «Αγαπούσα τον τόπο μου και τους ανθρώπους του και δεν μπορούσα, δεν είχα τη διάθεση να φύγω».

Γεννήθηκε το 1932. Άρα έζησε την παιδική του ηλικία μέσα στον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Γνώρισε και τη δικτατορία, η οποία τον εξόρισε  στη Γυάρο, βίωσε όλες τις κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις και δεν σταματά να γράφει. Με την ποίηση αποφάσισε να ασχοληθεί σε ώριμη ηλικία. Δεκαοχτώ ποιητικές συλλογές μαρτυρούν την αγάπη του στο είδος, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το δοκίμιο και την κριτική. Συνεργάτης και σύμβουλος περιοδικών υπηρέτησε την ποίηση από όποιο πόστο μπόρεσε. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν, το έργο του βραβεύτηκε και καταχωρίστηκε στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χάρη Πάτση, ο ίδιος σαν προσωπικότητα προβλήθηκε. Ο κύκλος χωρίς να έχει κλείσει είναι μεγάλος και σημαντικός, αφού είναι πάνω από χίλιες σελίδες μόνο τα ποιήματά του. 

Το βιβλίο της Σπυρέλη είναι συστηματικά γραμμένο, σύμφωνα με τους κανόνες της βιβλιογραφίας, επιμερισμένο σε δύο Μέρη, σελίδες για τη ζωή και οι σελίδες για το έργο (Ποίηση, Δοκίμια, Κριτική, Άλλα δημοσιεύματα), Παράρτημα και Ευρετήρια. Θα κλείσω με μια  φράση από την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του ποιητή: «Μπορεί να είσαι ποιητής και να ζεις στην επαρχία… Δεν μετανιώνω που ζω στην επαρχία, γιατί η ησυχία και οι ρυθμοί της με βοηθάνε να κάνω ποίηση». Και μια φράση από την Σπυρέλη για τον Βαρόπουλο: «Γυρίζει σιωπηλός στους πλακόστρωτους δρόμους, μαζεύει στριμωγμένους ψιθύρους στις ρωγμές των πεζοδρομίων, φωτογραφίζει με τα μάτια του, ένα λυχνάρι, ένα φεγγάρι, ένα κερί, ένα καντήλι, ένα παιδί, ένα θάνατο και φεύγει τρέχοντας».