«ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ»

Και εγώ δεν σου μίλησα
Μονάχα σε άκουγα,
να εκφωνείς τους σταθμούς
των σιδηροδρόμων
τις ώρες των αναχωρήσεων να εκφωνείς,
πράγματα τέτοια,
αδιάφορα.
Όταν λοιπόν,
Απελπισμένος σε ρώτησα,
Αν κάτι για μας
Λέει σε εκείνο το βιβλίο,
Εσύ έπαψες
Και με την ειλικρίνεια του θανάτου
Χαμογέλασες για πάντα
Καθώς οι τοιχογραφίες
Των παρεκκλησιών, οι καταρρέουσες.
Δεν είπες κουβέντα
Για τα ιδρωμένα μας χέρια,
Για τα λησμονημένα,
Τα ιδρωμένα σώματά μας.
Δεν είπες τίποτα
Και σε θυμάμαι
Με τα χέρια σου
Όλο δάκρυα,
Σε θυμάμαι αμυδρά
Που κοιτούσες έξω,
Προς τη νύχτα.
Που εκφωνούσες πράγματα τέτοια,
Αδιάφορα.
Τώρα,
Εσύ σε ξένους τροπικούς
Και εγώ,
Άνθρωπος μέσος,
Σπαταλημένος,
Εδώ
Και οι μέρες μου
Σιωπηρές,
Καπνός οριζόντιος των πλοίων.