ISTVAN, LASZLO

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ISTVAN LASZLO GEHER

«…πληρώσαι τον θυμόν μου…» (Ησαΐας, 13.3)

Δεν υπάρχει λέξη για τον θυμό. Δεν ήταν θυμωμένος.

Έθεσε την οργή του σε μέλλοντα διαρκείας.

Ξεραμένα χόρτα ανάμεσα σε κορμούς δέντρων,

ένα κιτρινισμένο χορτάρινο μπάλωμα,

ένα άνυδρο μέλλον όπου δεν ακούστηκε καμία προφητεία.

Μόνο μια έρημος δύο εκατοστών, ένα ελάττωμα της γενειάδας

στο πρόσωπο του προφήτη που είχε

το περίγραμμα των ματιών του ενωμένο έτσι ώστε έπρεπε

διαρκώς να αλληθωρίζει. Λένε πώς οι καμήλες

πίνουν νερό ρίχνοντας μέσα του τα δάκρυά τους.

Τέτοια είναι η δίψα τους. Εντούτοις, εκεί όπου μαζεύεται η

βροχή, εκεί απομένει μια εξατμισμένη θάλασσα στα μάτια.

Προσέξτε τον ερχομό του αέρα και την κατάρα

της ανομβρίας. Μην κομματιάζετε τη γη μου,

μην αφήσετε τον ουρανό να σύρει άροτρο πάνω στο σώμα μου.

Μην αφήσετε το πάθος να κάψει την ρίζα.

Μην αφήσετε τον θυμό μου να μεγαλώσει.

István László Geher

Απόδοση: Χρήστος Χρυσόπουλος, Γιώργος Χαντζής

Ημ/νία δημοσίευσης: 12 Απριλίου 2008

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ