Αυτή η γυναίκα που ανεβαίνει με γρήγορα βήματα τα σκαλιά διδάσκει τη δική της ελεγεία της ύπαρξης. Τα σύννεφα σκεπάζουν τον μεταλλικό ουρανό κι όση ώρα μιλά, το καθόλου ακριβό αλλά προσεγμένο ντύσιμό της προκαλεί τους μαθητές  να επαναλάβουν τις χιλιοτραγουδισμένες νότες. Δεν πρόκειται για μια ιστορία που ποτέ δε συνέβη ή μια αφήγηση  εξωπραγματική· στο δωμάτιό της τα πρωινά σκέφτεται τον τρόπο με τον οποίο θα πλησιάσει την παιδική ηλικία και όταν τα απογεύματα συλλογίζεται την σκληρότητα της νύχτας, αλλάζει γνώμη· προτιμά τον ήλιο από την απουσία, την σελήνη από τον ανήφορο των λιμνών.

 
Αυτή η γυναίκα είναι το είδωλό μου ακρωτηριασμένο· αυτή, μία από τις πολλές που διέσχισαν  ακρωτήρια καλυμμένα με υφαντά μόχθου, διέρρηξε την συνείδηση  με την αλληλουχία των λόγων. (Αιωρούνται σε κήπους, τον χειμώνα σχηματίζουν με τις σταγόνες τους στόμα.) Αυτή η γυναίκα δένει και λύνει τον κόμπο, πηγαίνει στην κηδεία της ψυχής. Κοιτά από την κλειδαρότρυπα τη γύμνια της και δε μιλά παρά για τη μάταιη αγάπη, τη λεία επιφάνεια των ξύλων που προστατεύουν τα νήπια όταν κατεβάζουν τους αγκώνες ψιθυρίζοντας με φαγωμένο το σίγμα τους απατηλούς κεραυνούς.  Κι έπειτα η συνέχεια· οι χάντρες που πέφτουν χοροπηδώντας στο πάτωμα και οι εικόνες της ιστορικής φυγής των αγανακτισμένων αγίων. 

Ζεσταίνει τα δάκτυλα  και προχωρά στη συνοικία με τη ρίγα κάθετα στο μέτωπο, εύλογη έκφραση των κολοσσών  πόνου και χρόνου. Δεν χρησιμοποιεί κεφαλαία αλλά στις πλατείες  των κατεστραμμένων πόλεων  θυμάται  εφηβικούς στίχους: Για τα πουλιά δεν υπάρχει τίποτε εκτός από τα ιντερλούδια του κόκκου..[ ] και τις οιμωγές των μυρμηγκιών την ώρα πριν το  μεσονύκτιο. Οι συνήθειές τους είναι στ’ αλήθεια παράξενες να ξυπνούν τ’ άστρα από τα βουλιαγμένα σύννεφα βλαστημώντας τις κορώνες μιας βασιλείας του Κρόνου..[].

 

Κατεβαίνει αργά τα σκαλιά αφήνοντας την αίθουσα διδασκαλίας

                                                                                          (1974-2017)

 

(© Poeticanet/ Τα περιεχόμενα του Poeticanet  προστατεύονται από copyright.).