ΠΑΣΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
 

AFRICA/BRASS
 

Πηγαίνεις πίσω.
Ζυγώνεις επιστρέφεις
στην πηγή, και ακούς πάλι ροές της πρώτης γης
παλμούς φαιούς και ταλαντώσεις, και λάσπη.

Αυτή
λοιπόν η φλόγα όταν φιλά το στόμα· ή το στόμα
πάει στη φλόγα, σ’ ένα χρυσό κερί αντεστραμμένο
που λιώνει εσένα μάλλον. Κι η όποια κατανόηση, 
απαραιτήτως μερική – πως αλλιώς; – ενώ συνδέεις
τόσες οθόνες και φωνές, και παρελθόν –
εκείνο το σχόλιο στο youtube που μιλούσε αγγλικά (‘Τhank
Coltrane; for making God, clearer…’) με τα παραφρασμένα
συμπεράσματα ενός άλλου μεγάλου
μουσικού: ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ’70
όταν γυρνάει ο Steve Reich απ’ την Αφρική
θα πει, ή θα σκεφτεί, πως το ανθρώπινο αυτί
              ζητάει
                          τον κρότο πάνω απ’ όλα, όχι
το νέο synthesizer τόσο, τα ηλεκτρονικά
χιόνια.

              Απαιτεί τους κτύπους πάντα, των τυμπάνων.

Ο Πασχάλης Νικολάου (Αλεξανδρούπολη, 1979) διδάσκει στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει συνεπιμεληθεί το συλλογικό τόμο Translating Selves: Experience and Identity Between Languages and Literatures (Continuum, 2008) καθώς και την επιλογή ποιημάτων του Νάσου Βαγενά στα αγγλικά (The Perfect Order. Λονδίνο: Anvil Press Poetry, 2010), βιβλίο που είχε συμπεριληφθεί στη μικρή λίστα για το βραβείο Criticos. Άρθρα, ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού.