Ίσως απ’ όλους να μη γίνεται δεκτός  
του φιλοσόφου για την Τέχνη ο μέγας έπαινος 
-πώς δηλαδή «φιλοσοφώτερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν».
Το βέβαιον όμως είναι πως, 
καθώς  από τις λιγοστές γραμμές του ιστορικού, 
παραταγμένες στο χαρτί σαν λεγεώνες, 
             όταν σε θρίαμβο ρωμαϊκό τους άθλιους ηττημένους διαπομπεύουν,
             λίγο προτού επιδοθούν  οι δήμιοι στα φρικαλέο τους έργο,
μέσα απ᾿  την κόψη του σπαθιού ακριβώς 
              -αιφνίδια σαν μέρα μαγική δημιουργίας-
προβάλλει,  εξαίσιο  πλάσμα, ξαφνικά ο Καισαρίων
               με το τρέμουλο της ήβης του στα χείλη,
ικέτης τρομαγμένος που άσυλο μέσα στο ποίημα ζητά.

(Λοιπόν μονάχα η σοφία δεν αρκεί·
              είναι κι ο έρωτας του ποιητή,
              το πάθος για την ομορφιά,
              η πάλη για τη ήττα του θανάτου
              κι ακόμα εκείνο το  κρυφό μυστήριο 
              εν φαντασία και λόγω·· 
όλα μαζί για να σωθεί το ωραίο παιδί·
όλα μαζί για να χτισθεί η αιώνια Αλεξάνδρεια
                από της Ιστορίας πέρα και μακριά τα σωριασμένα τείχη).

Τασούλα Καραγεωργίου

© Poeticanet