Εδώ κανείς δεν μένει σιωπηλός

ούτε η ψάθινη καρέκλα ούτε το χώμα

το πιο απονήρευτο πράγμα στον κόσμο

Κάποιοι τρίβουν το δάπεδο ωσότου βγάλει αίμα

κάποιοι σχίζουν τα ρούχα τους ως το βαθύ οστό

και άλλοι σκάβουν ένα τεράστιο καφέ παράπηγμα

να τους θυμίζει από πού ήλθαν

Αν και κανείς – από όσο ξέρω -

δεν θέλει να θυμάται

την πληγή που τον γέννησε

μόνο το επόμενο λεπτό του κατεπείγοντος

μόνο την πεταλούδα που ανοίγει τη φιάλη του κρασιού

σε μια μέρα γιορτής.

Κανείς δεν θέλει να θυμάται

τόσα ονόματα χαμένα σε μια μυστήρια φύρα

τόσους νεκρούς που δεν επέστρεψαν

Κανείς δεν θέλει να ρωτήσει

μια λάμπα πετρελαίου

που έκρυβε τόσο καλά

τις μυστικές μας σκέψεις.

Νικόλας Α. Σεβαστάκης

Από την ανέκδοτη συλλογή Εργαστήριο