Η ANA BLANDIANA (λογοτεχνικό όνομα της Otilia-Valeria Coman, παντρεμένη Rusan) γεννήθηκε στην Τιμισοάρα, στις 25 Μαρτίου 1942. Σπουδές ρωμαικής φιλολογίας, απόφοιτός της Σχολής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Cluj. Υποτροφίες στο Iowa University (USA), Heidelberg Universität, DAAD Berlin.

Αμέτρητα τα βιβλία ποίησης, δοκιμίων, πεζογραφίας.

Τα βιβλία της ποίησης και πεζογραφίας της έχουν εμφανιστεί σε μετάφραση, από το 1982, σε αναγνωρισμένους εκδοτικούς οίκους στην Πολωνία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία, την Εσθονία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία, τις Κάτω Χώρες, τη Βουλγαρία, τη Λετονία, την Αλβανία, τη Σερβία, Σλοβενία, ΠΓΔΜ, Κίνα, Νότια Κορέα.

Λογοτεχνικά βραβεία: Βραβείο ποίησης της Ένωσης Ρουμάνων Συγγραφέων, 1969; Βραβείο ποίησης της Ρουμανικής Ακαδημίας, 1970; Βραβείο για την πεζογραφία της Ένωσης Συγγραφέων του Βουκουρεστίου, 1982 · Διεθνές βραβείο Gottfried von Herder, Βιέννη, 1982; Εθνικό Βραβείο Ποίησης, 1997; Βραβείο "Opera Omnia", 2001; Διεθνές βραβείο "Vilenica", 2002; Διεθνές βραβείο "Camaiore", 2005; Ειδικό βραβείο "Acerbi", 2005; Βραβείο "Poetul European al libertăţii/Ευρωπαίος ποιητής της ελευθερίας", 2016,  το Καναδέζικο βραβείο Ποίησης "Griffin" , 2018.

Το 1990, η Ana Blandiana ίδρυσε ξανά το Ρουμανικό PEN Club, του οποίου έγινε πρόεδρος. Είναι μια από τους εμπνευστές της Συμμαχίας των Πολιτών, την οποία ηγήθηκε μεταξύ του 1991 και του 2001. Ιδρυτής και πρόεδρος της Ακαδημίας Πολιτών, η οποία πραγματοποιεί, υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Μνημείο των Θυμάτων του Κομμουνισμού και της Αντίστασης,  στο Sighet. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Ποίησης, της Ακαδημίας Ποίησης Stéphane Mallarmé και της Παγκόσμιας Ακαδημίας Ποίησης (UNESCO).

"Παρατήρησα ότι για πράγματα που είναι πολύ σοβαρά τολμώ να μιλήσω μόνο λίγο αστειευόμενη. Σαν μάσκα, ο παιχνιδιάρικος τόνος καταφέρνει όχι να κρύβει, αλλά να σχηματοποιεί τη βαρύτητα αυτού που λέγεται. Η απόλυτη εμπιστοσύνη μου στην ευεργετική δύναμη της εμπειρίας και στη θεραπευτική δύναμη του πόνου έχει μετατραπεί με την πάροδο του χρόνου από μια αρχική νοητική αναπαράσταση της ζωής, σε ένα πεπρωμένο, ακόμη και σε ένα λογοτεχνικό πεπρωμένο - αφού ό, τι συμβαίνει σε μένα είναι μια αύξηση της γνώσης και, με τη σειρά τους, όλες οι θυσίες στο βωμό της γνώσης έχουν, με λίγη τύχη, την ευκαιρία να αναφλεγούν από το μάτι του θεού και να μετατραπούν σε σελίδες, εγώ η ίδια είμαι μόνο μια ευκαιρία που δόθηκε στη ζωή να συμβεί, ένας εθελοντικός και  γεμάτος προσοχή μάρτυρας στις δικές μου τραγωδίες. Συνέχεια μακριά από το σπίτι, πάντα τεκμηριώνοντας τη ζωή του, το πνεύμα μου είναι πολύ απασχολημένο να κοιτάξει για να νικηθεί ή να νικήσει πραγματικά και ακόμη και να υπάρχει. Το να είσαι και να κοιτάς γίνονται δύο αντίθετα και βίαια αποκλειστικά ρήματα υπό το φως μιας ολόκληρης μοίρας. Το να είσαι ή να κοιτάς, αυτή είναι η ερώτηση.

Υπό αυτήν την προοπτική, η αναμονή δεν σημαίνει σπατάλη χρόνου, αλλά κοινή χρήση μιας απεριόριστα υποβλητικής συλλογικής ψυχολογίας. Το να σε εξαπατούν δεν είναι μόνο ταπείνωση, αλλά και αποκάλυψη. Το χτύπημα δεν είναι μόνο ένας πόνος, αλλά και μια φανέρωση. Το να πας με λεωφορείο, να επισκεφτείς έναν άρρωστο, να είσαι πραγματικά άρρωστος, να μιλήσεις με ένα παιδί, να πας για ψώνια, να συναντήσει έναν φίλο, να αδικηθεί, να επαινέσει, να αγαπηθείς, να μην αγαπηθείς, γίνονται από απλά γεγονότα, μαγικές καταστάσεις αποκάλυψης του κόσμου, περιπτώσεις εκπληκτικών εκπλήξεων στο σύμπαν. Το να είσαι για να κοιτάς, να μια συναρπαστική θεραπεία, να μια λύση. "

 

Octombrie, noiembrie, decembrie (1972)

Fără tine

Fără tine mi-e frig
N-am înţeles niciodată
Cum simte aerul
Că ai plecat.
Universul se strânge
Ca o minge plesnită
Şi-şi lasă pe mine zdrenţele reci.
Câinele negru
Cu burta întinsă duios pe zăpadă
Se scoală şi se îndepărtează
Privindu-mă în ochi,
Refuzând să-şi spună numele.
Începe să fulguie.
Mă ustură pielea
Pe locul de unde te-ai rupt.
Şi mi-e frig,
Când simt cum cade moale,
Odată cu zăpada,
Această rugăciune către nimeni.

Χωρίς εσένα

Κρυώνω χωρίς εσένα
Δεν κατάλαβα ποτέ
Πώς καταλαβαίνει ο αέρας
Ότι εσύ έφυγες.
Το σύμπαν συρρικνώνεται
Σαν ραγισμένη μπάλα
Και αφήνει πάνω μου τα κρύα κουρέλια του.
Ο μαύρος σκύλος
Με την κοιλιά του απλωμένη τρυφερά στο χιόνι
Σηκώνεται και απομακρύνεται
Κοιτάζοντάς με στα μάτια,
Αρνούμενος να πει το όνομά του.
Αρχίζει να πέφτουν νιφάδες χιονιού.
Το δέρμα με τσούζει
Εκεί από πού ξεκόλλησες.
Κρυώνω πάλι,
Όταν νιώθω πως πέφτει μαλακά,
Μαζί με το χιόνι,
Αυτή η προσευχή σε κανέναν.

Soarele de apoi (2000)

Corabia cu poeţi

Poeţii cred că e o corabie
Şi se îmbarcă.

Lăsaţi-mă să mă urc pe corabia cu poeţi
Înaintând pe valurile timpului

Fără să-şi clatine catargul
Şi fără să aibă nevoie ca să mişte din loc
(Pentru că timpul se mişcă
În jurul ei tot mai repede).

Poeţii aşteaptă, şi refuză să doarmă,
Refuză să moară,
Ca să nu piardă clipa din urmă
Când corabia se va desprinde de ţărm -

Dar ce e nemurirea dacă nu
Chiar această corabie de piatră,
Aşteptând cu încăpăţânare ceva
Ce nu se va întâmpla niciodată?

Το καράβι με ποιητές

Οι ποιητές πιστεύουν ότι είναι καράβι
Και επιβιβάζονται.

Επιτρέψτε μου να ανέβω στο καράβι με ποιητές
Που προχωράει στα κύματα του χρόνου

Χωρίς κούνημα του ιστού
Και χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθεί
(Επειδή ο χρόνος κινείται
Γύρω του όλο και πιο γρήγορα).

Οι ποιητές περιμένουν και αρνούνται να κοιμηθούν,
Αρνούνται να πεθάνουν,
Για να μην χάσουν την τελευταία στιγμή
Όταν το πλοίο ξεκολλάει από την ακτή -

Αλλά τι είναι η αθανασία, αν όχι
Αυτό το πέτρινο καράβι,
Περιμένοντας πεισματικά κάτι
Που δεν θα συμβεί ποτέ;
 

Bătrâni şi tineri

Bătrâni şi tineri,
Toţi stângaci,
Nu încă unii
Iar ceilalţi nu mai,
Şi-n sâmburul din care mă desfaci,
Un biet adult se înmulţeşte. Vai,

Ce jalnic fragmentaţi
Şi fără miez,
Timpi depărtaţi egal de mine!
O, Doamne spune-mi unde să m-aşez
Când toate vârstele îmi sunt străine
Şi în zadar
Copilul care sunt
Caută speriat un timp cărunt
Sau chiar,
Mergând cu visul mai departe,
O cât mai luminoasă moarte...

Dar nu găseşte disperat decât
O nemurire-n care i-e urât.

Γέροντες και νέοι

Γέροντες και νέοι,
Όλοι τους αμήχανοι,
Όχι ακόμα μερικοί
Και οι άλλοι πια όχι,
Και μέσα στο κουκούτσι από που με χωρίζεις,
Ένας φτωχός ενήλικας αναπαράγεται. Ω,

Πόσο θλιβερά κατακερματισμένοι
Και χωρίς πυρήνα,
Οι χρόνοι απέχουν το ίδιο από μένα!
Ω, Θεέ μου, πες μου πού να καθίσω
Όταν όλες οι ηλικίες είναι ξένες για μένα
Και μάταια
Το παιδί που είμαι
Ψάχνει φοβισμένο ένα σταχτί χρόνο 
Ή ακόμη και,
Συνεχίζοντας με το όνειρο,
Έναν όσο το δυνατόν λαμπρό θάνατο  ...

Αλλά απελπισμένο τίποτα δεν βρίσκει  
Παρά μια αθανασία την οποία μισεί.

Revista "Amfiteatru" (1984)

Cruciada copiilor

Un întreg popor
Nenăscut încă
Dar condamnat la naştere,
Foetus lângă foetus,
Un întreg popor
Care n-aude, nu vede, nu înţelege,
Dar înaintează
Prin trupuri zvârcolite de femei,
Prin sânge de mame
Neîntrebate.

Σταυροφορία παιδιών

Ολόκληρος λαός
Αγέννητος ακόμα
Αλλά καταδικασμένος σε γέννηση,
Έμβρυο δίπλα σε έμβρυο,
Ολόκληρος λαός
Ανάκουστος, γκαβός, μη νόων,
Αλλά προχωράει
Μέσα από αγωνιζόμενα κορμιά γυναικών,
Μέσα από αίμα ανερώτητων 
Μητέρων.

© Poeticanet