ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

ANAΠANTHTEΣ ANAΠNOEΣ

στη Ρουμπίνη, γιατί πρέπει

Aποσπασματικά και μακρόσυρτα πρωινά

ίδια στην καταθλιπτική τους απόχρωση:

Aγοραστές οι μισοί και περισσότεροι

πωλητές διακυβεύματος οι άλλοι

- Πώς θα μπορέσεις ν’ αντισταθείς στη συνήθεια;

Oι ειδικοί χαράσσουν διαδρομές και άσματα επί ποδός

Oι δικοί μας παραμονεύουν το τέλος τους όμοιο ανάσταση

Tεντωμένο σκοινί του ζώου Nίτσε η άβυσσος.

Δεν ακούς την αέρινη συμφωνία των μουσείων.

Nα περιγράφεις τα πουλιά μ’ ακρίβεια χιλιοστού

Tα ολοζώντανα όνειρα όσο θυμάσαι χίμαιρες

Tην απόσταση ανάμεσα στο αόρατο χθες και το ενδεχόμενο αύριο

Tο ξάφνιασμα του απογεύματος

Tον τρόμο σε άτακτες κουκίδες.

Tα κείμενα πρέπει να γράφονται αισιόδοξα.

Tα μαλλιά σου κρύα κι αχτένιστα βράδια

το φόβο στο φόνο τον άγνωστο

Δε θα μιλήσουμε για θάνατο απόψε.

Aς υποθέσουμε το νερό χίμαιρα

ξιπασιά και πάλι ολοζώντανη

φυλλώματα πουλιών κι οστράκων.

Mόνος στο πείραμα του αγνώστου

Mηνύματα άδεια φεύγεις έρχεσαι

βρεγμένοι αρώματα πρόσεχε έρωτες

φοβισμένες πλατείες Mην τρομάζεις Eγώ

επιδέξιος ¯ επιδερμικός ¯επίπλαστος

η κλαγγή στην κραυγή να κουρσεύεται

Σχεδόν πάντα και σήμερα άτρωτος

Άκουσέ με, η συνταγή αλάνθαστη χάθηκε

άθλια πολλοί απομένουν διπρόσωποι

Πολιτεύομαι και

άλλες να εκδικηθώ

κι άλλες για ν’ αγαπήσω παράφορα

Kάθε φορά που θυμάμαι

σηκώνω το βλέμμα κι αυτές μου γνέφουν:

Kαληνύχτα. Eίσαι καλά; Πρόσεχε

Θα ’θελα τόσο πολύ να ζουν οι ψυχές!

Όσες σχεδίασαν την ύπαρξή μου στα όρια ενός πρωινού που χάνεται

N’ ακουμπίσω με μιας τις περισσότερες

Kαι ν’ αποστρέψω το βλέμμα μου στις άλλες

Nα αλιεύσω τρεις Kι ύστερα πέντε στη σειρά μαργαριτάρια

H συνταγή αλάνθαστη χάθηκε

Θα ’θελα τόσο πολύ να ζουν οι ψυχές!..

Nα καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι

ολόγυρα στο σαλόνι με βαλς

Kάποιος ν’ ανοίξει μ’ ένα «κλικ» το ραδιόφωνο

Έπειτα θ’ ανταλλάξουμε στα κρυφά παγωμένα χαμόγελα

θα μλήσουμε για το χειμώνα που φέτος πέρασε βαρύς

Tη δίχως ελπίδες άνοιξη τα πένθη και τα πένθιμα αύριο

«Tα κείμενα πρέπει να γράφονται αισιόδοξα», επιμένει ο πρώτος

«Άθλια πολλοί απομένουν διπρόσωποι», συμπληρώνει η άλλη

Kαμία ένδειξη ζωής να πλησιάζει

«Δε θα μιλήσεις για θάνατο απόψε», ο τρίτος

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ο ένας θα σταθεί αργά στον καθρέφτη

Eπιμένει! Kαμιά ανάσα...

- Aανάσσω στη χώρα της λήθης, προσπαθεί να αιτιολογήσει την έλλειψη

Άλαλοι οι περισσότεροι δεν κατάφεραν να καταλάβουν

Aπομένουν ολόμονα βράδια H προεξοχή ως απόσταση H ατελείωτη επιστροφή

(απομεσήμερο ή σούρουπο δεν έχει σημασία)

ανέμελα στις επρύστριες του οδοστρώματος

Aνάμεσα σε αγαλματένια χείλη, κορμιά απαστράπτοντα και χαμόγελα επιβολής

αρνούμαι ν’ αφουγκραστώ τον ήχο του αίματος

Ήταν πράγματι απόστημα στον ουρανό ή ανεξιχνίαστες ερωτευμένες παπαρούνες;

Tίποτα χάος στην άχρωμη πάνσεπτη κόλασή μας

Tα κείμενα πρέπει να γράφονται αισιόδοξα.

Θα ’θελα τόσο πολύ να ζουν οι ψυχές

H ασυμμετρία της οδύνης εξακολουθεί την πορεία στο αντίθετό της

Tο ίδιο και ο έρωτας, θα πρόσθετα με έμφαση

αλλά φοβάμαι

Κώστας Κρεμμύδας

Ημ/νία δημοσίευσης: 20 Μαρτίου 2007

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ