[…] Scarlet Experiment! Sceptic Thomas!
Now, do you doubt that your Bird was true?

EMILY DICKINSON, Poem 861

 

Μια κλίση είναι της ζωής

που κάθε στιγμή ξοδεύεται

και μένει μία άλλη

μια συστολή αναπνοής

ένας ανελκυστήρας εύφθαρτος

καρφωμένος και κρεμασμένος

στην αριστερή παλάμη του Θεού

με τροχαλίες που τρίζουν

σαν τους οξειδωμένους χαλκάδες μιας κούνιας

κλυδωνίζοντας τα φαντάσματα της παιδικής ηλικίας

 

—και γίνεται στ’ όνειρο:

οι δυο λιπαρές κι ασημένιες κοτσίδες μιας μαριονέττας

να είναι δυο ξεφτισμένα συρματόσχοινα,

που σπινθηρίζουν αιωρούμενα

σε ένα σκληρό μαξιλάρι

όπου η Ύπαρξη γερασμένη

κατακλίθηκε αποκαμωμένη,

εντυπώνοντας την πείρα της—

 

Κι όλο τεντώνομαι στις μύτες των ποδιών

αριθμώντας από μνήμης τις στάσεις που έχω κάνει

στοιβάζοντας το ένα μετά τ’ άλλο

κουτιά με τα νεκρά πουλιά του Σαχτούρη

μια τσίχλα κι έναν ιθαγενή κορυδαλλό της Ντίκινσον˙

θυσιάζοντας κάθε μάταιο Τόπο

για να ξεγελάσω

για να κρατηθώ

και να μη συντριβώ

απ’ το υπέρβαρο φορτίο

των λέξεων και των ανιστόρητων λόγων

που ρούφηξα σαν τον Κατακλυσμό

εδώ και τόσο καιρό

αναμένοντας το θαύμα

                        ενός ιδιωτικού Παράδεισου

 

Εγκιβωτισμένος πια στην όρθια κάσα μου

από τις πλαϊνές τρύπες της ξύλινης καμπίνας

βγάζω τους δείκτες των δαχτύλων μου

με τα μακριά βρόμικα νύχια

που μακραίνοντας έστριψαν,

και χώθηκαν μέσα στη σάρκα μου

ματώνοντας τα κομβία των στάσεων

προδίδοντας τις αντιστοιχίες

μιας προσωπικής Ιώβειας κλίμακας

 

Και ανεβαίνω μέχρι εκεί που έμαθα

ωστόσο

τάχιστα

επιστρέφω

—μ’ αυτό το αίσθημα της ναυτίας

    αναμασώντας την ξινίλα και τη στυφότητα της ζωής

    στους αισθητήρες της γλώσσας—

και πάλι στο ισόγειο

και πάλι στην πλάνη

 

Ό,τι ακολουθεί

είναι εύκολο κι απλό

αφού μαθαίνεις

να ανεβαίνεις    

                       να κατεβαίνεις

πάνω                  κάτω

πάνω                  κάτω

πάνω                  κάτω

 

κι εδώ που τα λέμε

στα τριάντα εννιά σου

το έχεις πάρει πια απόφαση

πως η ζωή σου     είναι ένας εύφθαρτος ανελκυστήρας

ανεβαίνοντας

                         κατεβαίνοντας

ωστόσο

τάχιστα

επιστρέφοντας

στα συντρίμμια του συναισθήματός σου

 

Κι ερήμήν σου

δύναται να  σ’ εγκλωβίζει σε κάθε επίπεδο

αντιστοιχίζοντας  την κλίμακα

ποντάροντας να μηδενίσει

τα ψηφία της ζωής σου

ούτως ώστε

τάχιστα

να σε επιστρέψει

και πάλι στην αρχή

και στο τέλος σου.

Γιάννης Αντιόχου