Εκτύπωση του άρθρου
Άννα Γριμάνη: «Venetia»
Αθήνα. Εκδ. «Καστανιώτης» 2007, σελίδα. 29

Κριτική: ΤΟΝΙΑ ΑΡΑΧΩΒΑ
 
Η Άννα Γριμάνη παίρνει το φωτογραφικό φακό της πένας της και περιδιαβαίνει τα σοκάκια της Βενετίας αντιμετωπίζοντας την πόλη ως χρονικό κομμάτι του ορίζοντα παρά ως έδαφος γήινο και πραγματικό.  Είναι μια ανέκκλητη εντολή για την ίδια αυτή η νέα ποιητική της συλλογή. Με το βλέμμα της δημοσιογράφου να αναπαριστά με ήχους και λέξεις το ορατό στην ψυχή και στα μάτια, σκορπίζει άρωμα λεβάντας και  οσμή βροχής στα ποιήματά της. Το γαλάζιο και το μπλε κυριαρχούν ως χρώματα και ζωγραφίζουν εικόνες, αναμνήσεις, κινήσεις, αισθήματα. Ακόμη και το σ’ αγαπώ είναι γαλάζιο και το μιλώ είναι γαλάζιο.  
Με γραφή μελωδική και γεωμετρική, με αναφορές στη δύναμη της ομορφιάς, αποδίδει την ακατάβλητη έκφραση μιας πόλης μαγικής, μιας υδάτινης ανοιχτής κρύπτης, πλανεύτρας και αισθαντικής. Η υγρασία της Βενετίας, οι φανοί των καναλιών, το palazzo, οι όψεις των κτηρίων, η αχλή του φθινοπώρου, οι μικρές προκυμαίες, οι βαρκούλες, οι καμπάνες, τοποθετούνται στο ποίημα σαν κομματάκια από πολλά ασύμμετρα παζλ, ενωμένα με μία αόρατη κλωστή που ενώνει τις αισθήσεις μας με την λογική αναπαράσταση εφαπτόμενων εντυπώσεων και παραστατικών εικόνων.
Όπως λοιπόν τα κρόσσια του χαλιού/ Εφάπτονται της ζωής τους/ Και οι υγρασίες στις σιδεριές/ Των δρόμων μας αποτυπώνουν, τα αισθήματα στην ποίηση της Άννας Γριμάνη «κοιτάζονται λογικά» χωρίς στόμφο, βγαλμένα από ένα ακόνι αιχμηρό μα τόσο αληθινό, μια ποιητική γραφή γνήσια που μεταφέρει σαν αποδημητικό πουλί τη σοδειά της με άγημα το περιεχόμενο νόημα των ουσιαστικών, την ακρίβεια των καλοδιαλεγμένων επιθέτων, την ήρεμη δύναμη των λίγων ρημάτων.
Η πόλη εφάπτεται με την ποιητική πραγματικότητα, λάμπει σαν ένα ακριβό μονόπετρο, απλώνει τους ανέμους της, μάς ζεσταίνει σαν μια ακριβή και ζεστή εσάρπα, μία ροζ πασμίνα  που ξεχάστηκε στην άκρη του καναλιού, κι ένα γαλαζόφερνο μαντήλι στη μέση.  Η Βενετία του έρωτα, της ευτυχίας του ματιού, του νερού αλλά και της φλόγας του, η Βενετία της θαλπωρής και της μοναξιάς, των χρωμάτων και των αρωμάτων, της ενδοσκόπησης του χρόνου, της ενδελέχειας της ψυχής, της απλότητας και της συνθετότητας που εκείνη κρύβει, των ήχων και της σιωπής, της ανυπακοής και της συμμετρίας, αυτή η Βενετία μπαίνει μέσα μας, μας ποτίζει με την ανάσα της, με την ανάσα που η ποιήτρια φυσά στο αυτί μας.  
Μία lalique υπόθεση – κυρίαρχα διακριτική/ Ένα μετά αδιάσπαστο – το πάντα – άντυτο νόημα / Η υπεροχή/ Μία αδιαπέραστη εκδοχή του χρόνου/ Ένα διαμάντι να δένω τα μαλλιά μου/ ένα πριν που ακούει αόρατο/ Ένα χνούδι στο συμπέρασμα που αντιτάσσεται/ Μία κυριολεξία με αδιάβροχο/ Μία λεπτή άδετη κορδέλα αυτή η Βενετία μπαινοβγαίνει μέσα στη Venezia της Γριμάνη και μεταφέρεται ατόφια και υπέροχη και στον αναγνώστη που ανεξάρτητα αν έχει ή όχι επισκεφθεί την πόλη, την γνωρίζει και πολύ περισσότερο την αισθάνεται.

Κριτική: Τόνια Αράχωβα

Ημ/νία δημοσίευσης: 1 Φεβρουαρίου 2008