ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιο είναι το στίγμα του περιοδικού σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο «Αντίλογος» δεν έχει πίσω του έναν εκδοτικό οίκο, κάποιον μαικήνα, ένα θεσμικό όργανο ή την Ακαδημία Αθηνών να το χρηματοδοτούν. Είναι ένα εντελώς χειροποίητο, έντυπο περιοδικό λογοτεχνίας και κριτικής το οποίο  δεν έχει καμία απολύτως δέσμευση (ιδεολογική, πολιτική, κομματική, θρησκευτική κ.ά.) ούτε εκπροσωπεί κάποια λογοτεχνική γενιά, μια συγκεκριμένη θεωρία ή φιλοσοφική άποψη ή ακόμη, αν θέλετε, ένα ή περισσότερα λογοτεχνικά κινήματα και ρεύματα. Είναι ένα περιοδικό  α ν ε ξ ά ρ τ η τ ο, ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ανοιχτό σε όλους και σε όλα, το οποίο ευθύς εξαρχής, ήδη από το πρώτο πιλοτικό τεύχος άνοιξε τα χαρτιά του κι έθεσε  τρεις βασικούς στόχους:

ΠΡΩΤΟΝ: Να ασκήσει ιδιαίτερα αυστηρή κριτική, όχι μόνο στη λογοτεχνία αλλά και σε άλλες τέχνες (κινηματογράφος, θέατρο) , καθώς επίσης και στα κακώς κείμενα τής πνευματικής ζωής τού τόπου μας.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Να παρουσιάσει πρωτότυπα κείμενα (ποιήματα, πεζά, άρθρα, σχόλια,  δοκίμια) και μεταφράσεις υψηλής ποιοτική στάθμης.

ΤΡΙΤΟΝ: Να αναδείξει προικισμένους δημιουργούς (ποιητές, πεζογράφους, δοκιμιογράφους, κριτικούς) ανεξαρτήτως ηλικίας, οι οποίοι για διάφορους λόγους βρίσκονται στην αφάνεια.

Τους βασικούς αυτούς στόχους (που αποτελούν ταυτοχρόνως και τις θεμελιώδεις αρχές μας), πιστεύουμε ότι τους έχουμε τηρήσει στο ακέραιο και με ευλάβεια στα τρία χρόνια τής  παρουσίας μας στα Γράμματα τού τόπου μας. Στα έξι πρώτα τεύχη τού «Αντιλόγου» που έχουν κυκλοφορήσει από το 2023 μέχρι σήμερα, έχουμε δημοσιεύσει μια σειρά από ιδιαίτερα σκληρές, αλλά  απολύτως τεκμηριωμένες, αμερόληπτες και απροσωπόληπτες αρνητικές κριτικές (μη λογαριάζοντας  «μεγάλους» συγγραφείς, λογοτεχνικά βραβεία ή φιλίες),   οι οποίες προκάλεσαν ένα πλήθος αντιδράσεων και συζητήσεων, ταράζοντας, με ένα λόγο, τα λιμνάζοντα λογοτεχνικά ύδατα τής εντόπιας πνευματικής ζωής. Ταυτόχρονα, παρουσιάσαμε αξιόλογα πρωτότυπα λογοτεχνικά κείμενα (ποιήματα, πεζά, δοκίμια, άρθρα)  σύγχρονων Ελλήνων δημιουργών, καθώς επίσης  και ξένων σε έγκυρες μεταφράσεις τα οποία έχουν αποσπάσει τα εξόχως εγκωμιαστικά σχόλια των αναγνωστών. Τέλος, ανοίξαμε τις σελίδες μας σε ήκιστα γνωστούς ταλαντούχους συγγραφείς, ποιητές και δοκιμιογράφους  ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται και κάποιοι νεότατοι στην ηλικία λογοτέχνες, όπως είναι, δείγματος χάριν, οι Ρωμανός Αναστασίου και  Παναγιώτης Πετρέλης,  27 και  21 ετών αντιστοίχως. Εν κατακλείδι,  ο «Αντίλογος» έχοντας δώσει από την πρώτη στιγμή τής εμφάνισης του στο λογοτεχνικό προσκήνιο ένα ξεκάθαρο στίγμα, κατόρθωσε να πετύχει σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κάτι σημαντικό: να αποκτήσει φανατικούς αναγνώστες και να επιβληθεί ως ένα έγκριτο  περιοδικό λογοτεχνίας και κριτικής που δεν χαρίζεται σε κανέναν!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς παρουσιάζεται η σύγχρονη ποίηση στο περιοδικό σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Έχοντας πλήρη εποπτεία τόσο τής εντόπιας, όσο και της ξένης ποίησης και γνωρίζοντας σε ένα μεγάλο βαθμό τα αίτια τής κρίσης την οποία διέρχεται στις μέρες μας η πανάρχαια τέχνη τού Ομήρου σε παγκόσμιο επίπεδο, την αντιμετωπίζουμε με έντονο κριτικό πνεύμα, αφιερώνοντας αρκετές σελίδες τού περιοδικού μας στην παρουσίασή της. Όντας θιασώτες τής θέσης τού μεγάλου  βάρδου  Έζρα Πάουντ σύμφωνα με την οποία «μόνο η συγκίνηση διαρκεί» επιλέγουμε με φειδώ τα ποιήματα που δημοσιεύουμε στον «Αντίλογο», με κριτήριο τη γνησιότητα τής συγκίνησης που εκλύουν, χωρίς να εφαρμόζουμε αποκλεισμούς με βάση τη μορφή ή την τεχνοτροπία τους. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή θεωρούμε ότι  η μορφή δεν έχει μέγιστη σημασία στην ποίηση (ακριβώς το αντίθετο ισχύει), αλλά για τους εξής δύο λόγους: αφ’ ενός  γιατί  πιστεύουμε ότι στα ζητήματα  τής ποιητικής τέχνης, αλλά και τής τέχνης εν γένει, δεν χωρούν δογματισμοί(είναι καλύτερο να αφήνει κανείς όλα τα λουλούδια να ανθίζουν)∙ και αφ’ ετέρου γιατί, κατά τη γνώμη μας, τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη ελληνική ποίηση στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων (και τα οποία εμείς θέλουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να καταπολεμήσουμε), είναι η εγκεφαλικότητα, η ρηχότητα, η ψυχρότητα και ο μιμητισμός, με ένα λόγο η παντελής απουσία συγκίνησης. Με το ίδιο, φυσικά, κριτήριο επιλέγουμε και τα ξένα ποιήματα που δημοσιεύουμε στο περιοδικό μας, φροντίζοντας επιπλέον δύο πράγματα: α) να είναι σε έγκυρες μεταφράσεις τις οποίες ελέγχουμε προσεκτικά β)  να μην έχουν, αν είναι δυνατόν, μεταφραστεί άλλη φορά  στη γλώσσα μας ή αν έχουν μεταφραστεί, αυτή η  μετάφραση  να είναι κακή.

ΝΙΚΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ