Γράφει ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης
ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ – «ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ»,
εκδ. Καστανιώτη. 2020
Ο Θάνατος δεν είναι όταν σβήνουν τα φώτα. Είναι το σβήσιμο της λάμπας επειδή ήρθε η αυγή.
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ (1861-1941), Νόμπελ 1913
Το πέρασμα του χρόνου έχει γείρει τις φτερούγες του στους ώμους του ποιητή, όχι με την έννοια του κλεισίματος κάποιου κύκλου, αλλά μιας βαθύτερης έμπνευσης, από την οποία πλέον αναφύεται ακόμη μεγαλύτερη συνειδητότητα. Ο ποιητής ακροβατεί σ’ αυτή τη λεπτή γραμμή που ισορροπεί μεταξύ ορατού και αόρατου. Μια ολόκληρη ζωή αναστοχάζεται πάνω στη μετάβαση στο «τίποτα» και πάνω στην έννοια της ύπαρξης.
Το θέμα τού επέκεινα και του θανάτου πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή της εσωτερικής αναζήτησης για εκείνον. Αυτή τη φορά η υπαρξιακή αγωνία, η απορία ή η βεβαιότητα αναμειγνύονται σε μια χοάνη αναζήτησης, που οριοθετεί το υπαρκτό και το ανύπαρκτο. Ο ποιητής, με λεπτότητα χειρουργική πλέον, σμιλεμένη μέσα από την εμπειρία και τη σοφία πολλών χρόνων ποιητικής άσκησης, εξωτερικεύει με τον πλέον λιτό, πυκνό και κομψό τρόπο, όλες τις αγωνιώδεις εκφάνσεις της εσωτερικής του αφύπνισης:
Πόσο στ’ αλήθεια βαρετή / Ολόκληρη αιωνιότητα. // Και πόση πλήξη / Ένα πνεύμα ολόγυμνο / Να κολυμπάει στα χάη διαρκώς, / Χωρίς την άχαρη / Φροντίδα ενός κορμιού / Χωρίς τ’ αγκάθια του έρωτα / Χωρίς το δέος / ΄Η το δέλεαρ / Μιας Κρίσης που εκκρεμεί, // Χωρίς τον φόβο / Ενός ανέκκλητου θανάτου[1].
Η αναζήτησή του πλανάται σε όλες τις πτυχώσεις του άρρητου και του αδήλωτου. Ο Φωστιέρης, ξεπερνώντας το μονοδιάστατο ερώτημα αν υπάρχει η δεν υπάρχει Θεός, διερωτάται για τη ματαιότητα αυτού του εφήμερου ταξιδιού που ονομάζουμε ζωή:
«…Γονυκλισίες και τάματα / Μπρος στον βωμό / Του άχραντου / Κενού, / Κάτω απ’ τον θόλο / Του υπερούσιου / Τίποτα. [2]
Η ύπαρξη της ψυχής υπήρξε αντικείμενο μακραίωνων διαφωνιών και αντεγκλήσεων, από την αρχαιότητα έως σήμερα. Ο Πλάτωνας στους ώριμους διαλόγους του διακρίνει το σώμα από την αθάνατη αιώνια ψυχή (αυτό που η σύγχρονοι μυστικιστές θεωρούν συνείδηση), ενώ αποδέχεται και την μετενσάρκωση. Για τον Θαλή η ψυχή ταυτίζεται με τη ζωή ολόκληρη (είναι αυτό που ονομάζουμε σήμερα ενέργεια, όλα είναι ενέργεια και συνδέονται μεταξύ τους, σε ένα υποατομικό επίπεδο). Τα ίδια περίπου είπε και ο Αναξιμένης, ότι δηλαδή η ψυχή συνδέεται με την ύλη, με έναν υλοζωικό τρόπο, ενώ ο Πυθαγόρας συνδέει την ψυχή με τους αριθμούς και την μετεμψύχωση. Ο Ηράκλειτος ομιλεί περί ματαιοπονίας σε ό,τι αφορά την εύρεση των ορίων της ψυχής: «Τα έσχατα σύνορα της Ψυχής, όσο και αν προχωρήσεις, δεν θα δυνηθείς να τα εύρεις, οποιαδήποτε μέθοδο κι αν ακολουθήσεις. Τόσο βαθιά είναι η ουσία της…». Ο Φωστιέρης έχει εποπτεία όλων των θεωριών, συνδιαλέγεται με τους φιλοσόφους. αλλά εξακολουθεί να κρατά αγέρωχο τον βηματισμό του προς την έξοδο του πλατωνικού σπηλαίου.
Κενό ή μη κενό; αναρωτιέται ο ποιητής. Τι μένει τελικά; Η ενατένιση του ποιητή μετράει τη στιγμή, τις στιγμές, το ίδιο ακριβώς κλάσμα δευτερολέπτου που αναμετριέται με το «χάος» ολόκληρο. Μας λέει: «Δεν ξέρω αν φαντάζομαι πως έζησα», μεταθέτει εαυτόν στους ανατολίτες μυστικιστές και στην έννοια της «μάγια», της ψευδαίσθησης, της άποψης ότι αυτή η ζωή είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, ένα matrix[3]. Είναι η στιγμή της απόλυτης συνειδητοποίησης, όταν ο άνθρωπος ξεπερνάει το φυσικό επίπεδο και φτάνει στο «ποιητικό σαμάντι». Η σύνδεση χρόνου και λεπτομέρειας αναδεικνύει το πεπερασμένο της εικονικής πραγματικότητας στο ποίημα «Το ψέμα της αλήθειας». Αντικατοπτρίζει αυτή την «πραγματικότητα» μέσα από την παραδοξότητα:
Πόσο φθαρμένη πια η ζωή στην επανάληψη / Όπως η λέξη «όνειρο» / […] / Ο χρόνος απεχθάνεται / Μετρήσεις και ρολόγια. Βέβαια / Επίμονος ο ήλιος επανέρχεται / Κάθε αυγή / Που αυγή δεν είναι. / […] Το κόκκινο αυτό μήλο / Πόσο υπέροχο / Κι ας μην υπήρξε κόκκινο ποτέ / [4]
«Η Ομορφιά» είναι από τα ωραιότερα ποιήματα της συλλογής. Η γοητεία της γήινης περιπλάνησης αντανακλάται σε δυο έννοιες: τον έρωτα και τη φύση. Ποιο είναι το απώτερο σημείο ολοκλήρωσης, που μπορεί ο άνθρωπος να συλλάβει την ομορφιά; Η ενσωμάτωση με το τοπίο ή η αφομοίωση ολόκληρη με το ερωτικό αντικείμενο; Η απόλυτη υλιστική προσέγγιση (ενδεδυμένη το πέπλο της πνευματικότητας) μέσα από το πρίσμα της ολοκλήρωσης που φέρουν οι πέντε αισθήσεις:
«…Να κάνεις το κορίτσι μια μπουκιά / Να τραγανίσεις το φεγγάρι ακέραιο – / Να τρέξει / Αίμα στο δικό σου αίμα η ομορφιά // Να τρέξει αίμα[5].
Σε μια ακόμα σύλληψη, στο ποίημα «Ο παμφάγος ιστός», ο ποιητής, λιτός όπως παντού, παρομοιάζει τον χρόνο με ιστό αράχνης, που αόρατα στενεύει γύρω μας μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα. Η αράχνη-χάρος καραδοκεί ακούραστα, να δώσει το καθοριστικό χτύπημα την μοιραία εκείνη στιγμή. Το μόνο καλό για τον άνθρωπο είναι το ότι δεν την βλέπει, δεν την γνωρίζει. Το ποίημα αυτό παραπέμπει ατμοσφαιρικά στο «Κοράκι» του Έντγκαρ Αλλαν Πόε. Η ίδια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, και ο τρόμος για το ανείπωτο αποτυπώνεται ανάγλυφος:
Τότε μόνο κι εγώ / Είδα γύρω / Για πρώτη φορά / Σιδερένιος ν’ αστράφτει παντού / Ο παμφάγος ιστός / Που κρυμμένη / Κεντάει για χάρη μας / Η αεικίνητη / Του χρόνου / Ακινησία[6].
Ο θεματικός άξονάς του στροβιλίζεται ανάμεσα στα άκρα αντίθετα της ύπαρξης: Ζωή – Θάνατος. Το κάθε ποίημα, μια ξεχωριστή καταβύθιση, άρρηκτα συνδεδεμένη με την προηγούμενη, σχηματίζουν υφαντό: τον Θάνατο τον Δεύτερο. Μέσα από τον σαρκασμό, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ποιητικής του, ο Φωστιέρης επαναφέρει μια σκληρή πραγματικότητα θαμμένη στα βάθη του υποσυνείδητου: Κάθε χρόνο / Προσπερνάω ανύποπτος / Την ημερομηνία την ώρα / Εκείνο τ’ αφανέρωτο λεπτό / Του μέλλοντος θανάτου μου – // Χωρίς ποτέ το καμπανάκι / Μιας διαίσθησης / Τον φευγαλέο έστω υπαινιγμό/ Μιας τέτοιας / Κορυφαίας / Προεπετείου[7].
Ολόκληρη η συλλογή εμπεριέχει, ούτως ή άλλως, την προσπάθεια δεκαετιών του ποιητή, να ψηλαφίσει και να βρει κάτι απτό μέσα στο αιώνιο και ανάλγητο γίγνεσθαι. «Πάνε όλα χαμένα;» μοιάζει να αναρωτιέται, μέσα στη βεβαιότητά του. Παλεύει για την εύρεση μιας ρωγμής, μιας σχισμής, μιας έστω ένδειξης για την παρουσία του υπερβατικού. Ο πεσιμισμός αποτελεί «πρόφαση» για ζωή, ερώτηση και διαιώνιση του «γιατί;» απέναντι στο εφήμερο και πρόσκαιρο:
Ούτε μια ελάχιστη / Ρωγμή αοριστίας, / Μια ενδεχόμενη / Ελπίδα ελπίδας/ Ούτε.[8]
Στο «Κρυφό σονέτο» ο Φωστιέρης αναδεικνύει τη ματαιότητα μέσα από μια ολοκληρωτική απάρνηση του δώρου της ζωής, προβάλλοντας την καρυωτακική απορία: «Αν πρόκειται να μαραθείς / Γιατί να ανθίσεις, σ’ ένα παρτέρι / Μ’ άλλα νηπενθή;»[9]
Δεν υπάρχει αντίφαση στους νόμους της ζωής, και αυτό το γνωρίζει ο ποιητής. Δεν υπάρχει «λάθος» και «σωστό» όπως τα καθορίζει η στενή ανθρώπινη οπτική, αλλά μάλλον η αρμονία των αντιθέσεων και των αντιφάσεων έρχεται μέσα από τις πεπερασμένες και υποκειμενικές ανθρώπινες θεωρήσεις. Η γνώση του σωματικού θανάτου δόθηκε στον άνθρωπο, σε αντίθεση με τα ζώα, γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να την αντέξει και ταυτόχρονα να αντιληφθεί την αιωνιότητα της ουσίας του.
Στο βιβλίο αυτό, η γλώσσα του Φωστιέρη, αν και φυσικά υπηρετεί τους ίδιους σκοπούς, δόμησης και εξωτερίκευσης του «ανέκφραστου» και της «σιωπής», για πρώτη φορά εμπλουτίζεται με νέα κύτταρα σε ό,τι αφορά τον τόνο και τη μελωδία της. Η πυκνότητα παραμένει, αλλά γίνεται πιο άμεσο το συναίσθημα, και αυτό είναι το στοιχείο που καθιστά τον Θάνατο τον Δεύτερο την ωριμότερη στιγμή του ποιητή:
«Όπως όλες οι σάρκες τα φύλλα οι καρποί / Όπως κάθετί γήινο / Πάλι στη γη θα επιστρέψει / –Χώμα λίπασμα λάσπη πολτός– / Μη νομίζεις: Τα λόγια οι σκέψεις τα αισθήματα, όλα, / Σαπίζουνε λιώνουν κι αυτά / Στη σιωπή / Στον τάφο της μήτρας της / –Χώμα πολτός–»[10]
Ο χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται στο έργο του ποιητή χάνοντας την αντικειμενική του υπόσταση. Ο τρόπος που επιλέγει το κάθε «εγώ» να διασχίζει το διάστημα που του αναλογεί, προσδίδει διαφορετικό σημασιακό βάθος και σχετικότητα στην κάθε στιγμή. Ο βαθμός της επίγνωσης που αναπτύσσεται εσωτερικά δημιουργεί τη σχέση με τον χρόνο, για εκείνον που δεν αντιστέκεται στη ροή, ζει πάντα στο Τώρα:
Η ποίηση, λέει, γίνεται με λέξεις. […] Η Ποίηση δεν γίνεται με λέξεις. […] Η λέξη: ένα φύσημα / Μια ευγενέστερη μορφή του μηδενός. […] Αστερισμοί επίγειοι των οικισμών. […] Ο ουρανός με τόσα γιασεμιά / Τη νύχτα. […] Πόσα ποτάμια πνίγονται στη θάλασσα. […] Η βροχή κατέβαινε ώς τον ύπνο. / Πλίνθοι κέραμοι / Και τα κουφάρια των συνειδητών νεκρών / Πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα. […] Πάντα είναι Τώρα[11].
Επιβεβαιώνει ο Β. Χατζηβασιλείου: «Ο χρόνος μένει για άλλη μια φορά αμετάβλητος και λειτουργεί κυκλικά: το παρελθόν και το μέλλον της ύπαρξης παγιδεύονται στο συμπυκνωμένο παρόν της. Κι αν το παρόν παραμένει ο μόνος χώρος και χρόνος που είναι προσπελάσιμος, τότε όλα είναι έτοιμα να πεθάνουν ή έχουν ήδη αρχίσει να πεθαίνουν»[12].
Ο ποιητής, αν και έχει ασκηθεί στον δοκιμιακό ποιητικό λόγο, γίνεται λιγότερο αφαιρετικός και οι στίχοι του είναι πιο «αιματωμένοι». Είναι φυσικό. Ο χρόνος περνάει αμείλικτα και η εσωτερική κραυγή δυναμώνει. Πατάει την «καρυωτακική σκανδάλη», και ρίχνει την αυλαία:
Ίδια η σκανδάλη, της καρδιάς / Ή του κροτάφου. Και μια / Πατρίδα η Πρέβεζα – / Του κρότου / Και του τάφου.
_________________________________
[1] Αντώνης Φωστιέρης, Θάνατος ο Δεύτερος, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2020, σελ. 14.
[2] Ό. π., σ. 18.
[3] Η έννοια της μάγια (ψευδαίσθησης), ενσωματωμένη στον ανατολικό μυστικισμό, θεωρεί πως η ζωή όπως την γνωρίζουμε είναι μια ψευδαίσθηση, ένα matrix, τόσο ρεαλιστικό ώστε το βλέπουμε σαν πραγματικότητα, μέσα από τις πεπερασμένες πέντε αισθήσεις, μια επίμονη ψευδαίσθηση που καταλύεται, όταν ο φωτισμένος άνθρωπος δει πέρα από τα πέπλα των αισθήσεων.
[4] Ό. π., 36
[5] Ό. π., 27
[6] Ό. π., 31
[7] Ό. π., 39.
[8] Ό. π., 43.
[9] Ό. π., 52.
[10] Ό. π., 41.
[11] Ό. π., 48.
[12] Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Έλληνες ποιητές, Αντώνης Φωστιέρης, εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2020, σελ. 27.
___________________________________________
Ο Γιώργος Πολ. Παπαδάκης είναι συγγραφέας και ποιητής. Εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το συγγραφικό του έργο καλύπτει πολλούς τομείς, όπως: ποίηση, μυθιστόρημα, διήγημα, δοκίμιο, παιδικό βιβλίο, μελέτη, κριτική λογοτεχνικών βιβλίων. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες.
Διατηρεί το λογοτεχνικό ιστολόγιο:
https://geopolpapap.blogspot.com/2021/08/2017.html
Ημ/νία δημοσίευσης: 19 Σεπτεμβρίου 2021
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 18
- Στάθης Κουτσούνης, Μπροστά σε αλλότριο ρόπτρο. Κριτικές επισκέψεις και άλλα κείμενα (1989 - 2020)
- Παυλίνα Παμπούδη, Νυχτολόγιο,
- Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΚΕΙ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 16
- Βασιλική Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις...
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις
- Θεοδόσης Πυλαρινός: Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης
- οι Κυψέλες του Γιώργου Αλισάνογλου και η Παπούσα της Βίκυς Κατσαρού
- Ποιητική της ζωής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 15
- Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη