ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ

ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ ΨΑΡΙΟΥ

 

Πολύ ετρικύμησε ο άνθρωπος

Και με τις μηχανές έκλωσε τα πλεμόνια του μ’ αόρατα σύρματα

τα σβάραχνα γεμίζοντας με ιστούς και δίκτυα

 

κι είναι ένα ψάρι ο άνθρωπος

σπαρταρώντας έξω από τα νερά του

χτυπώντας πτερύγια κι ουρά

στις λέξεις που αρμαθιάζει ο ψυχίατρος

στο νήμα των εντέρων του

ανασκάπτοντας την κοιλιά του

 

κι είναι ένα ψάρι ο άνθρωπος με πρησμένη κοιλιά

γεμάτη θρυμματισμένα ρήματα

κι ανθούς πεφταστέρια

λιλιπούτειες ουρές σημείων στίξης

ίχνη ν’ αφήνει

     η απελπισία

     η θλίψη

     και ο θάνατος

 

Και νερό πια δεν υπάρχει

μόνο στεριά που ’χει ραγίσει

ψάχνοντας μια σταγόνα υγρασίας

στους βολβούς

και στα κωνικά καπέλα μαγικών μανιταριών

βιώνοντας την παραίσθηση

πως από ψάρι

έγινε άνθρωπος

και όλη τη γη κατοίκησε

 

ξεφυσώντας ό,τι απολείπεται

κι είναι πελάγου

θαλασσινή σαν κύμα η μοναξιά του

και ψάρι ολομόναχο

να σπα και να ξεσπά

πάνω στο βράχο εντυπώνοντας

το απολίθωμά του.

Γιάννης Αντιόχου