AZALAIS DE PORCAIRAGUES

Ar em al freg temps vengut

Απόδοση στα Ελληνικά:  Ιωσήφ Βεντούρας

Τώρα ο παγετώνας ήρθε πάλι                                               
μ’ αέρα  κρύο και κρύσταλλα νερά                                        
Τα πουλιά στου χιονιού την παραζάλη                                       
κρυμμένα . κανένα πια δεν  τραγουδά                                          
Τα κλαριά, ξερά  είναι στις αλέες                                               
Στον κήπο δεν ανθίζουν αζαλέες                                                     
Χάθηκε τ’  αηδόνι που με ξυπνούσε                                    
όταν την αυγή μου  κελαηδούσε                            

Η καρδιά μου τόσο έμεινε αδειανή
ώστε στους φίλους δείχνω αλλαγμένη
Εύκολο είναι να χάσεις στη στιγμή
κάθε χαρά που είχες κερδισμένη
Φάνηκε με τη λογική και μόνο
πως η Οράνζ τόσο μου φέρνει πόνο 
π’ αλλοίμονο μ’ αφήνει  ζαλισμένη
Μπερδεύομαι και είμαι λυπημένη

Μια γυναίκα τον έρωτα προδίδει
όταν μόνο με  ισχυρούς φλερτάρει
και σε πλούσιο αφέντη  ενδίδει
Μια τέτοια πράξη φέρνει μόνο βάρη
Λεν στο Βελαί πως με τον πλούτο μόνο
έρωτα δεν κερδίζεις  αλλά πόνο
Κυρά που τέτοιο δρόμο ακολουθεί
την κρίνουν όλοι τρελή και ποταπή

Είναι ο φίλος μου άνδρας μ’ αρετή
Γι’ αυτό απ τους αφέντες πιο καλός
μακριά από ψευτιά κι’ επιβουλή
ερωτικά σε μένα είναι πιστός
Και για όποιον πει ότι δεν ενδίδω
και έρωτα δεν του ανταποδίδω
ας έχει πολύ κακή ειμαρμένη
εγώ είμαι καλά προστατευμένη

Φίλε μου που’ χεις χάρη περισσή
δέσμια στον ερωτά σου μένω
με καλούς τρόπους πάντα ευγενική
να μη με προσβάλεις περιμένω
στη δοκιμασία που θα μπούμε
 στο έλεός σου θα’ μαι και θα δούμε
εσύ που πίστη μού ‘χεις ορκιστεί
αν φροντίσεις  μη γίνω  αμαρτωλή

Θεέ μου τον Belesgar συστήνω
την Gloriette και το παλάτι
την πόλη του Orange προτείνω
της Προβηγκίας στυλοβάτη
την αψίδα με των άθλων τα γλυπτά
και όσους με πονάνε αληθινά
Έχασα αυτόν που με κρατούσε στη ζωή
και για πάντα ανοιχτή θα ‘χω μια πληγή

Ζονγκλέρ με τη χαρούμενη καρδιά
στη Ναρβόνη εσύ να φέρεις μακριά
το τραγούδι μου με την τελική στροφή
σ’ Εκείνη που η χαρά κι η νιότη οδηγεί

___________________________________________________

Η Azalais de Porcairagues ή Alasais de Porcaragues έζησε στα τέλη του 12^ο  αιώνα στην Οξιτανία και υπήρξε μία από τις πιο γνωστές  γυναίκες ποιήτριες του Μεσαίωνα  (γυναίκα τροβαδούρος). Έζησε στην περιοχή κοντά στο Montpellier. Ήταν ευγενής και μορφωμένη. Ερωτεύτηκε τον Gui Guerrejat αδελφό του William VII of Montpellier και συνέθεσε πολλά τραγούδια γι' αυτόν.

Wikipedia