Εκτύπωση του άρθρου
ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ ΤΑΚΗΣ

ΥΔΑΤΟΣΗΜΑ
 (ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
2000 - 2001)




ΓΡΑΦΗ ΜΟΥ ΠΕΝΘΙΜΗ

Γραφή μου πένθιμη
Λυμφατική
Κενοτάφιο
Μιας παιδικής ηλικίας
Λησμονημένης
Απ’ όπου ανασύρονται
Λάμψεις καταχωνιασμένες
Γραφή μου κατακερματισμένη
Οστεοφυλάκιο ενός αλφάβητου
Που κάθε γράμμα του
Ψυθιρίζει
Το άρρητο

ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΛΙΠΕΣ

Καμπαναριό από τουλίπες
Εφιαλτικές
Που καταβροχθίζουν το γαλάζιο
Και προαναγγέλλουν
Την επερχόμενη θύελλα.

Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΘΙΣΤΑΤΑΙ

Πλάι σ’ απρόσιτες πηγές
Με αλλεπάλληλες συνηχήσεις
Τ’ όνειρο ανθίσταται
Αδιάρρηκτο
Εξακολουθεί ακόμα
Να μου δίνει ζωή


ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Αυτό το πρόσωπο
Το αναλλοίωτο
Που ρίζωσε πια μέσα μου
Προφυλαγμένο από τη λησμονιά
Αυτό το πρόσωπο
Το εκθαμβωτικό
Περιχαρακωμένο τώρα
Από τ’ αμετακίνητα σύνορα
Της αιωνιότητας


Τ’ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΡΟΔΑ

Κοίταξε προσεχτικά
Πάνω στον σχισμένο γρανίτη
Το προαιώνιο αποτύπωμα του θανάτου
Κι ακόμα σε τούτη
Τη σκοτεινή πτυχή
Τ’ απόκρυφα ρόδα
Που ψαλμωδούν
Τους ανελέητους ελιγμούς
Της αστραπής


ΑΜΦΙΒΟΛΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Αμφίβολη κυριαρχία της θάλασσας
Που κάποτε σπινθηροβολεί
Μια λάμψη ξετυλίγοντας
Θεϊκή
Και που άλλοτε πάλι
Κατάφορτη από βιολέττες
Σχεδόν μελανή
Σαγηνεύει το θάνατο


ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΜΑΝΤΑΛΟ

Σκουριασμένο μάνταλο
Μιας πόρτας που έκλεισε
Και πια δεν ανοίγει
Πόσο με συνεπαίρνεις
Κι εσύ πρωτόφαντη ηλακάτη
Που αποσυνθέτεις
Των ονείρων μου τη συναρμογή
Και ύστερα ξαναϋφαίνεις
Μιαν ιριδόχρωμη λαμπηδόνα
Για να με στολίσεις
Την ύστατη στιγμή


DELECTATIO MOROSA

Μέσα στο ενυδρείο του αίματος
Το σώμα μου και το σώμα σου ενωμένα
Εγώ η μέρα που ξεθωριάζει
Κι εσύ η νύχτα που μεσουρανεί

Μέσα στο ενυδρείο των οστών
Το σώμα μου και το σώμα σου ενωμένα
Εγώ το φύλλο το αποστεωμένο
Κι εσύ το τριαντάφυλλο από φίλντισι

Μέσα στο ενυδρείο της νύχτας
Το σώμα μου και το σώμα σου ενωμένα
Ο Ενδυμίων εγώ
Κι εσύ η σελήνη που φωσφορίζει

Μέσα στο ενυδρείο του ύπνου
Το σώμα μου και το σώμα σου ενωμένα
Εγώ το πληγωμένο χέρι που σ’ αγκαλιάζει
Κι εσύ το κόκκινο φως που παραληρεί


ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΛΕΞΗ

Κάθε σου λέξη
Καθώς κυλάει από το στόμα σου
Κατεβαίνει
Κι ανθίζει ολόκληρη
Μες στην παλάμη του χεριού σου
Φωλιάζει έπειτα για λίγο
Στο στήθος μου
Και κατεβαίνει πάλι
Ακόμη πιο χαμηλά
Γίνεται φλέβα νερού
Σταγόνες δροσιάς
Και τελικά διαλύεται
Μες σ’ έναν στρόβιλο
Από φτερά


ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ

Ακούγοντας την άγρια
Βουή του χειμάρρου
Στηριγμένος μονάχα από μια σκιά
Αποξηλώνω το σάβανο του ύπνου
Το φως της ημέρας
Που λίγο – λίγο απομακρύνεται
Και προσεγγίζω καρτερικά
Το τραγικό μου τέλος
Τη μουσική δίχως λόγια
Μιας αδυσώπητης σιωπής


ΤΟΥΤΟ Τ’ ΑΝΑΦΥΛΛΗΤΟ

Της νύχτας ευωδιά
Που ξαγρυπνάς
Κάτω από το παράθυρο μου
Άβυσσος χερουβική
Αδιάκοπη παρέλαση
Από νεκρά κοχύλια
Σα μάτια εγκατελειμμένα
Ω δείξτε μου λοιπόν
Πούθε αναβλύζει
Τούτο το αναφυλλητό
Από ποιο πανάρχαιο παραμύθι
Από ποιον λύχνο σιωπηλό;


ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΧΑΙΤΗ ΤΩΝ ΑΝΕΜΩΝ

Πάνω στη χαίτη των ανέμων
Αμέριμνα ταξιδεύουν
Νεράϊδες ψάρια και πουλιά
Πυγολαμπίδες και όνειρα
Ενώ στην όχθη τ’ουρανού
Μικρές χορεύτριες ναυαγούν
Άστρα πολύχρωμα
Και ιστιοφόρα

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Ημ/νία δημοσίευσης: 19 Νοεμβρίου 2009