Για τον Βασίλη Λαμπρόπουλο

  Γράφει η Τιτίκα Δημητρούλια

Όταν ο Ιωσήφ Βεντούρας μου ζήτησε να γράψω για τον Βασίλη Λαμπρόπουλο, σκέφτηκα αμέσως ότι τον εκτιμώ από μακριά. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, μόνο μέσα από τα κείμενά του. Συναντιόμαστε όμως, όπως φαίνεται, σε τουλάχιστον δύο πεδία. Μια ενδεχόμενη συνάντηση εντοπίζεται στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Αν δεχτούμε ότι το Πανεπιστήμιο μετέχει στη διαμόρφωση και αναδιαμόρφωση της κατά Bourdieu έξης, όπως και της πρακτικής των διδασκόντων και ερευνητών, το γεγονός ότι εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο ΑΠΘ όπου διδάσκω τα τελευταία χρόνια ίσως, επιμένω ίσως, υποδεικνύει ένα σημείο φευγαλέας συνάντησης δύο εντελώς διαφορετικών διαδρομών. Η δεύτερη συνάντησή μας, όμως, είναι αδιαμφισβήτητη και εντοπίζεται στην κοινή μας αγάπη για τη Μέλπω Αξιώτη. Γνωρίζοντας στη νεότητά μου την Μέλπω Αξιώτη μέσα από τα βιβλία που επιμελήθηκε από κοινού με τη Μάρω Δούκα, του οφείλω χάριτας για τη μεγάλη ανακάλυψη και τον ευχαριστώ από καρδιάς.

Καθηγητής στην έδρα Καβάφη στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν από το 1999, ο Λαμπρόπουλος επέλεξε να φύγει πολύ νωρίς από την Ελλάδα, στενεμένος, όπως προκύπτει από τις κατά καιρούς συνεντεύξεις του, τις συζητήσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει όλα αυτά τα χρόνια και τα κείμενά του, από δογματισμούς και καθηλώσεις. Το άνοιγμα που αναζήτησε στην Αμερική, το εντοπίζει κανείς, επιστημολογικά, και στα κείμενά του (είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί με τις κατά περίπτωση τοποθετήσεις του): γόνιμη διεπιστημονικότητα με συγκερασμό θεωριών και μεθοδολογιών, που επιμένει στη διερώτηση και, κυρίως, την ερμηνευτική πολλαπλότητα, ως απότοκο της συνείδησης της πολυπλοκότητας των πραγμάτων. Το βιβλίο του για τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας διαμέσου της εθνικής λογοτεχνίας (Literature as National Institution: Studies in the Politics of Modern Greek Criticism, Princeton University Press, 1988/2016), όπως και εκείνο για την άνοδο του ευρωκεντρισμού (The Rise of Eurocentrism: Anatomy of Interpretation, Princeton University Press, 1993), λόγου χάρη, αποτελούν σημαντικές τοποθετήσεις σχετικά με ζητήματα που σήμερα είναι ακόμη πιο επίκαιρα από ό,τι στην εποχή που εκδόθηκαν τα εν λόγω βιβλία.

Πέραν της ακαδημαϊκής και ερευνητικής του δραστηριότητας, την οποία ακούραστα συνεχίζει, έχει καταφέρει, από όσο παρακολουθώ, να διατηρήσει ολοζώντανο το ενδιαφέρον για την ελληνική πραγματικότητα και δημιουργία στον χώρο του, γεγονός καθόλου αμελητέο στην εποχή κρίσης των ανθρωπιστικών επιστημών που διανύουμε.

Μικρός χαιρετισμός λοιπόν μετ’ ευχαριστιών και καλή αντάμωση σε τόπους ή σελίδες.

Τιτίκα Δημητρούλια
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια
Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας
Τομέας Μετάφρασης
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης