Όταν η κορυφαία αναγεννησιακή ποιήτρια της Ιταλίας Gaspara Stampa (1523 – 1554) γράφει το σονέτο που παρατίθεται παρακάτω, προκαλεί μια έντονη έκπληξη στο κοινό της. Σε αυτό το ποίημα απευθύνεται στου αγγέλους, λέγοντάς τους ότι καθόλου δεν τους φθονεί, αφού, τρόπον τινά, θεωρεί τον εαυτό της ισάξιο αυτών των υπερβατικών οντοτήτων. Όπως εκείνοι έχουν δόξα, αρετή και ανήκουν στη χορεία των πλασμάτων που βρίσκονται δίπλα στον Θεό, έτσι κι εκείνη έχει τα φώτα της, τα μάτια του αγαπημένου της. Δεν γράφει πια ύμνους για τον Θεό, αλλά κάνει τραγούδι της και στίχο τον έρωτά της. Δεν απολαμβάνει την ουράνια ζωή, αλλά χαίρεται την ατέλευτη ομορφιά μέσα από τον αγαπημένο της. Τολμά στο τέλος του «βέβηλου» ποιήματός της να πει ότι μόνο σε ένα πράγμα υπερέχουν οι άγγελοι εκείνης: στη διάρκεια της χαράς, αφού για εκείνους είναι αιώνια, ενώ για την ίδια παροδική.
Να βγαίνει μια γυναίκα στο ποιητικό προσκήνιο και να τραγουδά έτσι με το λαούτο της, ανατρέποντας τη δεδομένη στον νου των ανθρώπων τάξη των πραγμάτων, να λέει πως ο έρωτας εξυψώνει, ίσως και θεώνει τον φορέα του, αν μη τι άλλο είναι μια μικρή επανάσταση. Ας μην ξεχνάμε αυτές τις μικρές επαναστάσεις της ποιήσεως, που άνοιξαν τον δρόμο σε έναν νέο, ελεύθερο κόσμο…

 

17

Εγώ καθόλου δεν φθονώ, άγιοι άγγελοι,
τις τόσες δόξες σας, τις τόσες αρετές σας,
ούτε και την εκπλήρωση των πόθων σας,
ενώ πάντοτε στέκεστε στον υψηλό μας Κύριο μπρος.        4
Γιατί οι χαρές μου τόσες είναι, τέτοιες είναι,
που δεν μπορούνε να χωρέσουν σε θνητή καρδιά,
ενώ έχω εμπρός μου τα ευγενή, γαλήνια φώτα,
που κάνω πάντοτε τραγούδι μου και στίχο.                         8
Κι όπως στα ουράνια, από το πρόσωπό Του
απολαμβάνετε ζωή και αναψυχή, έτσι κι εγώ
εδώ κάτω χαίρομαι για την ατέλευτη ομορφιά του.            11
Σ’ ένα μονάχα ξεπερνάτε τη χαρά μου:
ότι η δική σας είναι αιώνια, σταθερή
ενώ η δική μου γρήγορα τελειώνει.                                   14