Εκτύπωση του άρθρου

Rosalía de Castro

Εισαγωγή, μετάφραση: Άννα Βερροιοπούλου

 

Η Ροσαλία ντε Κάστρο (Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, 1837- Παδρόν, 1885) είναι από τις σημαντικότερες συγγραφείς στη γαλικιανή γλώσσα, παρότι τα περισσότερα έργα της γράφτηκαν στα ισπανικά (καστιλιανικά). Θεωρείται η μεγαλύτερη εκπρόσωπος της αναγέννησης της γαλικιανής και στις 17 Μαΐου, τη μέρα που δημοσιεύτηκε η συλλογή ποιημάτων της Cantares Gallegos, γιορτάζεται η Ημέρα των Γαλικιανών Γραμμάτων. Πέρασε δύσκολη ζωή και ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ από τη Γαλικία. Εκπρόσωπος του Ρομαντισμού, θεωρείται μαζί με τον Μπέκερ (Gustavo Adolfo Bécquer) ως πρόδρομος της σύγχρονης ισπανικής ποίησης. Το ποιητικό της έργο, το οποίο χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και βαθύ πεσιμισμό, μελοποιήθηκε συχνά από μεγάλους μουσικούς. Στο σάουντρακ της ταινίας «Η θάλασσα μέσα μου» ακούγεται το ποίημά της Negra Sombra από τη συλλογή Follas Novas. Εδώ παρουσιάζουμε το ποίημά της «Κάποτε είχα ένα καρφί» από την παραπάνω συλλογή.

 

ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΚΑΡΦΙ
 

Κάποτε είχα ένα καρφί
βαλμένο στην καρδιά
και πια δεν ενθυμούμαι αν ήταν καμωμένο
από ατσάλι, χρυσάφι ή από αγάπη βαθιά.
Ξέρω μόνο πως το μεγάλο του κακό 
μ’ έκανε τόσο να δυστυχώ,
που νύχτα και μέρα αδιάκοπα έκλαιγα,
σαν τη Μαγδαληνή πλάι στο Σταυρό.
«Κύριε, εσύ που όλα τα μπορείς
–ζήτησα κάποτε απ΄το Θεό–,
δωσ’ μου θάρρος και δύναμη το καρφί αυτό να ξεριζώσω
δίχως ένα στεναγμό.»
Και ο Θεός μου έκαμε τη χάρη
να το βγάλω απ΄την καρδιά,
αλλά ποιος να το φανταζόταν,
δεν γνώριζα πλέον τα βάσανα,
μήτε ήξερα πόνος τι είναι πια. 
Ήξερα μόνο πως νιώθω ένα άγνωστο κενό,
μια απουσία εκεί που το καρφί ήτανε τόσο καιρό,
και ίσως… ίσως όλο μοναξιά ένιωθα να νοσταλγώ,
Αχ, Θεούλη μου, εκείνη τη λύπη,
εκείνη τη θνητή λάσπη που τυλίγει το πνεύμα,
Κύριέ μου, ποιος μπορεί να το καταλάβει αυτό!...

(Από τη συλλογή Follas Novas, 1880)


UNA VEZ TUVE UN CLAVO

Una vez tuve un clavo
clavado en el corazón,
y yo no me acuerdo ya si era aquel clavo
de oro, de hierro o de amor.
Sólo sé que me hizo un mal tan hondo,
que tanto me atormentó,
que yo día y noche sin cesar lloraba
cual lloró Magdalena en la Pasión.
“Señor, que todo lo puedes
—le pedí una vez a Dios—,
dame valor para arrancar de un golpe
clavo de tal condición.”
Y me lo dio Dios, arranquelo.
Mas... ¿quién pensara?... Después
ya no sentí más tormentos
ni supe qué era dolor;
supe sólo que no sé qué me faltaba
en donde el clavo faltó,
y tal vez... tal vez tuve soledades
de aquella pena... ¡Buen Dios!
Este barro mortal que envuelve el espíritu,
¡quién lo entenderá, Señor!...

 

UHNA VEZ TIVEN UN CRAVO  (πρωτότυπο στα Γαλικιανά)


Unha vez tiven un cravo
cravado no corazón,
i eu non me acordo xa se era aquel cravo
de ouro, de ferro ou de amor.
Soio sei que me fixo un mal tan fondo,
que tanto me atormentóu,
que eu día e noite sin cesar choraba
cal choróu Madalena na Pasión.
“Señor, que todo o podedes
-pedínlle unha vez a Dios-,
dáime valor para arrincar dun golpe
cravo de tal condición”.
E doumo Dios, arrinquéino.
Mais…¿quén pensara…? Despois
xa non sentín máis tormentos
nin soupen qué era delor;
soupen só que non sei qué me faltaba
en donde o cravo faltóu,
e seica..., seica tiven soidades
daquela pena…¡Bon Dios!
Este barro mortal que envolve o esprito
¡quén o entenderá, Señor!…

(Follas Novas, 1880)

© Poeticanet  τα περιεχόμενα του poeticanet προστατεύονται από copyright


Ημ/νία δημοσίευσης: 16 Απριλίου 2019