Aura Christi

 

Η Aura Christi είναι Ρουμάνα ποιήτρια, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της Ρουμανίας και της Ένωσης Συγγραφέων της Δημοκρατίας της Μολδαβίας. Γεννήθηκε στο Κισινάου το 1967. Αποφοίτησε τη Σχολή Δημοσιογραφίας του Κρατικού Πανεπιστημίου του Κισινάου (1990). Από το 1993 ζει στο Βουκουρέστι. Είναι ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Contemporanul.

Έχει εκδώσει 16 τόμους ποίησης: De partea cealaltă a umbrei/ Από την άλλη πλευρά της σκιάς (1993), Împotriva Mea/Εναντίον μου (1995), Ceremonia Orbirii/ Τελετή τύφλωσης (1996), Valea Regilor/Κοιλάδα των Βασιλειάδων (1996) (2003), η ανθολογία Nu mă atinge/Μη μου άπτου (1997-1999), Ultimul zid/Ο τελευταίος τείχος (1999), Elegii Nordice/Βόρειες ελεγείες (2002),  ανθολογία Cartea ademenirii/Το βιβλίο της παραπλάνησης (2003), ανθολογία Ochiul devorator/Το κατασπαρακτικό μάτι (2004), Grădini austere/Αυστηροί κήποι (CD με ποιήματα στην ανάγνωση της συγγραφέας) (2010), Sfera frigului/Σφαίρα του κρύου (2011),  Tragicul visător/Ο τραγικός ονειροπόλος (2013), Orbita zeului/Η κόγχη του ματιού του θεού (2016),   ανθολογία Psalmi/Ψαλμούς (2016), το μυθιστόρημα σε στίχους Geniul inimii/Ο φύλακας άγγελος της ψυχής  (2017, 2019), το μυθιστόρημα σε στοίχους Ostrovul Învierii/Ο νήσος της Ανάστασης (2019), ανθολογία O sută și una de poezii/Εκατόν ένα ποιήματα (2020).

Έχει εκδώσει 6 μυθιστορήματα: τετραλογία Vulturi de noapte/Νυχτερινούς αετούς που αποτελείται από τα μυθιστορήματα Sculptorul/Ο γλύπτης (2001, 2004), Noaptea străinului/Η νύχτα του ξένου (2004, 2016), Marile jocuri/Τα μεγάλα παιχνίδια (2006), Zăpada mieilor/Το χιόνι των αμνών (2007) και τα μυθιστορήματα Casa din întuneric/Το σπίτι στο σκότος (2008, 2018), Cercul sălbatic/ Ο Άγριος Κύκλος (2010, 2018).

Έχει γράψει 11 τόμους δοκιμίων: Fragmente de ființă/Θραύσματα της ύπαρξης (1998), Labirintul exilului/Λαβύρινθος της Εξορίας (2000), Celălalt versant/Η άλλη βουνοπλαγιά (2005), Religia viului/Θρησκεία του Ζωντανού (2007), Trei mii de semne/ Τρεις Χιλιάδες Σημάδια (2007), Exerciții de destin/Ασκήσεις πεπρωμένου (2007), Foamea de a fi/ Ο πόθος του να υπάρχεις (2010), Nietzsche și Marea Amiază/Ο Νιτσε και το Μεγάλο Απομεσήμερο (2011), Dostoievski - Nietzsche. Elogiul suferinței/Ντοστογιέφσκι– Νίτσε. Ο επαίνων  του πόνου (2013), Acasă – în exil /Οικία - στην εξορία (2016), Din infern, cu dragoste/Από την κόλαση, με αγάπη (2017).

Έχει δημοσιεύσει τρία άλμπουμ με φωτογραφίες και σχόλια: Europa acasă/Η Ευρώπη σπίτι μας (2010), Planeta Israel/Ο πλανήτης Ισραήλ (2010), Uriașul Gorduz/Ο γιγάντιος (γλύπτης) Gorduz (2011) και ένα βιβλίο διαλόγων, Banchetul de litere/Συμπόσιο γραμμάτων (2006).

Έχει λάβει πολυάριθμα βραβεία λογοτεχνίας, όπως το Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Πολιτισμού (1993), το Βραβείο Ποίησης της Ρουμανικής Ακαδημίας (1996), το Βραβείο Ποίησης της Ένωσης Συγγραφέων και του Εκδοτικού Οίκου Vinea (1997), το Βραβείο Δοκίμιου της Ένωσης Συγγραφέων από την Μολδαβία (1999), το Βραβείο ποίησης „Ion Șiugariu” (1999), το Βραβείο για μυθιστόρημα του περιοδικού "Tomis" και του Υποκαταστήματος Ντουμπρουτσάς της Ένωσης Συγγραφέων (Străinul/Ο ξένος) (2001), Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Antares (2003), Βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού"Convorbiri literare" (Noaptea străinului/Η νύχτα του ξένου)   (2004), Βραβείο «Ο συγγραφέας του έτους», από την Ένωση Λογοτεχνικών Εκδόσεων και Εκδοτών στη Ρουμανία (2007), Βραβείο για το μυθιστόρημα του περιοδικού Poesis (Casa din întuneric/Το σπίτι του σκότους) (2008), Βραβείο "Opera Omnia για την ποίηση", στο Ρουμάνο-Καναδικό Φεστιβάλ "Roland Gasparic" (2009), Βραβείο "Opera Omnia", από το Ρουμανικό Πανεπιστήμιο Επιστημών και Τεχνών "Gheorghe Cristea" και το Ερευνητικό Κέντρο Comunic @ rts (2014), Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης "Nichita Stanescu", XXIXη έκδοση (2017), "Άνθρωπος της Χρονιάς 2017" και μετάλλιο "Ισραήλ 70", διακρίσεις που της απόνεμε ο Σύνδεσμος Ισραηλινών Λογοτεχνών Ρουμανικής Γλώσσας και το Ισραηλινό-Ρουμανικό Πολιτιστικό Κέντρο (2018), το Βραβείο " Opera Omnia " και το ασημένιο μετάλλιο "Εβραϊκή ευγνωμοσύνη" για τους τόμους Psalmi/Ψαλμούς και Planeta Israel/Ο Πλανήτης Ισραήλ, διακρίσεις που της απόνεμε ο Σύλλογος Ισραηλινών Συγγραφέων Ρουμανικής Γλώσσας και το Ισραηλινό-Ρουμανικό Πολιτιστικό Κέντρο στο Τελ Αβίβ (2019).

Τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στην Αγγλία, Ελλάδα (σε μετάφραση του Βίκτωρα Ιβάνοβιτς), Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία, Ιταλία, Σουηδία, Ισραήλ, Ρωσία, ΗΠΑ, Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία, Ουαλία, Μακεδονία και Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.

 Άντζελα Μπράτσου

 

  
Τρία ποιήματα
Μετάφραση από την Άντζελα Μπράτσου

 

 

Από που τόση νυχτιά;

Από που τόση νυχτιά
Και, πιο πολύς, ο πόνος από πού;
Προσκυνώ προς την ανατολή
και η σκιά σου - από αγάπη -
με καταπίνει, με κρύβει.

Στο κορμό σου νύχτα είναι.
Τα δαχτυλίδια σου με αγκαλιάζουν,
με περιέχουν και σβήνουν
τα λάθη, τη κατάρα, τα χρόνια ...
Πέφτοντας με πιάνουν.

Στο αέρα σου σπίτι μου νιώθω.
Στον ουρανό σου με καθαρά φύλλα,
Αχ, προ πολλού, γεννήθηκα
βελανιδιά εσύ με καταγωγή από άλλο πλανήτη,
από το σελιδοδείκτη ξεχασμένο ανάμεσα στα φύλλα βιβλίου.

Τόσο πολλές φορές μέσα σου πέταξα
από τις κορυφές στη ρίζα,
με σμηνία από  πετροχελίδονα και κόνδορες,
μέσα από άρωμα φλαμουριάς, αρχάγγελοι
μύωπες, όψιμα τριαντάφυλλα και γλυσίνα.

Νερό έπινα μαζί σου
από τη θλίψη των βροχών που
φωτίζουν στα βάθη την γη,
τους νεκρούς, τους αρουραίους, το παρελθόν,
το λάθος, τον ουρανό και τη σκέψη.

Ναι, την ίδια σκέψη, φαίνεται ...
Μια αργή, μάλιστα, προσευχή:
άσε με ακόμα στο ζωντανό σου βασίλειο,
άφησε αυτό που ήμουν να σβήσει
εντελώς και να αναστήσει.

De unde atâta noapte?

De unde atâta noapte
şi, mai ales, durerea de unde?
Mă închin la răsărit
şi umbra ta – din iubire –
mă-nghite, m-ascunde.

În trunchiul tău noapte e.
Inelele tale mă cuprind,
mă conţin şi şterg
rătăcirile, blestemul, anii...
În cădere mă prind.

În aerul tău acasă mă simt.
În cerul tău de frunze curate,
ah, de mult m-am născut,
stejarule venit de pe altă planetă,
din semnul uitat între file de carte.

De-atâtea ori prin tine am zburat
dinspre vârfuri spre rădăcină,
cu stoluri de lăstuni şi condori,
prin miresme de tei, arhangheli
miopi, roze târzii şi glicină.

Apă am băut cu tine
din tristeţea ploilor care
luminează în adâncuri pământul,
morţii, sobolii, trecutul,
rătăcirea, cerul şi gândul.

Da, acelaşi gând, se pare...
De fapt, o rugăciune târzie:
mai lasă-mă în împărăţia ta vie,
lasă cea care am fost să se stingă
de tot şi să învie.

Έλα, να με πάρεις μακριά

Έλα να με πάρεις μακριά. Ταξίδεψέ με
στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ω, κύριέ μου,
γλυκέ νυμφίε, μάζεψε την ουρά σου
την μαύρη από την κορυφή της γλυκιάς
νύχτας που έρχεται, έρχεται, έρχεται.

Και θα μας υιοθετήσει, τελικά θα μας ταξιδέψει
όπου θέλει, όπου βλέπει το πνεύμα σου
ότι είναι καλά μέσα στον καθένα και ότι ο ουρανός
είναι μέσα μας, όταν το φως σου, στέναγμα,
θα μας φυλάει στο Θεό·

μας χαϊδεύει, μας ξορκίζει και όμορφους
μας κάνει πάλι, και μας γεμίζει σιγανά
την αναπνοή με ένα τραγούδι – ιερή αύρα,
που μας λιώνει αργά στη θεϊκή της
αργοκίνηση και στην ψυχή, στην αναλαμπή.

Όλα ιερά είναι εδώ, Κύριε,
όλα ρέουν από εσένα και μας κρατά
πάνω σε ένα μόνο σπάνια ορατό φτερό,
που είναι ο κόσμος σου, το φως
και η θλίψη σου, γείτονά μου.

Έλα, έλα, γλυκέ ήλιε,
οι θλίψεις μου νανούρισε
και την αγάπη μου να νανουρίσεις, ω,
Κύριε και αδερφέ μου, εσύ, ΄φως
μου στη ζωή, για όλες τις ζωές μου.

Vino şi mă ia departe

Vino şi mă ia departe; du-mă-n
marea-nvolburată. O, stăpâne,
dulce mire, să-ţi aduni trena
cea neagră de pe creasta nopţii
tandre, care vine, vine, vine.

Şi ne va-nfia, în fine, ne va duce
unde vrea, unde vede duhul tău
că e bine în oricine şi că cerul
e în noi, când lumina ta, suspine,
ne mai paşte-n Dumnezeu;

ne alintă, ne descântă şi frumoşi
ne face, iarăşi, şi ne umple-arar
suflarea de un cântec – sfântă boare,
care ne topeşte-ncet, în divina ei
lentoare şi în suflet, în văpaie.

Totul sfânt aici e, Doamne,
totul curge dinspre tine şi ne ţine
pe-o aripă nevăzută decât rar,
care-i lumea ta, lumina
şi tristeţea ta, vecine.

Vino, vino, dulce soare,
leagănă-mi tristeţile
şi iubirea să mi-o legeni, o,
stăpâne-al meu şi frate, tu lumina
mea-nviată, pentru toate vieţile.

Ecce homo

Είμαι κι εγώ άνθρωπος· έχω κι εγώ ψυχή,
είναι αλήθεια, όσο για επτά ζωές.
Ψυχή έχει και ο ραγισμένος τοίχος του σπιτιού,
και η Μαγνόλια μπροστά στο παράθυρό μου.
Ψυχές έχουν και τα πετροχελίδονα, και το γρασίδι, και οι τίγρεις,
και της θάλασσας οι νεράιδες που ρίχνουν με κοχύλια και μαργαριτάρια
στα κορίτσια ξαπλωμένα στην παραλία.
Ψυχές έχουν και τα κεραμιδιά κοτσύφια,

μαλωμένα από τις καρακάξες που
διατηρούν το πνεύμα τους στο ασφαλέστερο μέρος:
στη βεντάλια ανάμεσα στα φτερά.
Ο Θαλής είχε πει από την αρχή
στους μαθητές του για τον υλοζωισμό.
Επομένως, ψυχή έχουν και οι πέτρες,
και οι δρόμοι, και οι κατσίκες και οι αρουραίοι.
Ψυχή έχουν και οι κροκόδειλοι, τα φίδια,
οι νυχτερίδες, οι ποιητές, οι κόνδορες.

Και πάλι ο Θαλής, μόλις βράδιαζε,
Είχε πει στους μαθητές του
ότι ο θάνατος δεν υπάρχει
πουθενά: ούτε κάτω ούτε πάνω,
και ούτε υπήρξε ποτέ.
Εκείνοι δεν τον πίστεψαν.
Γέλασαν με λαχτάρα μαζί του...
Ο Ιησούς ήξερε. Κι εγώ πιστεύω τα πάντα
ό, τι ήξερε, όλα όσα μας είπε
και μας λέει ο Ιησούς.

Τον πιστεύω και τον ακούω. Μερικές φορές
συμβαίνει το φως των ματιών
να μου αρρωσταίνει στα εσπερινά, μες στα δάκρυα,
και η κουρασμένη καρδιά μου να πέσει.
Τότε γονατίζω πάνω στις πέτρες,
στα άλογα, στον τελευταίο των ανθρώπων,
σε αγίους και ήρωες, στον οπωρώνα στην αυλή
του σπιτιού μου, και προσεύχομαι σε τριαντάφυλλα, πετροχελίδονα,
στις ιτιές, στο κοιμητήρι της γωνιάς του κήπου,
όπου βρήκαν την αιώνια ανάπαυσή τους
στρατιές από αράχνες, φαντάσματα χόρτου,

Ecce homo

Sunt şi eu un om; am şi eu suflet,
e-adevărat, cât pentru şapte vieţi.
Suflet are şi zidul casei fisurat,
şi magnolia din faţa ferestrei mele.
Suflet au şi lăstunii, şi iarba, şi tigrii,
şi zânele mării, care aruncă în fetele
întinse pe plajă cu scoici şi perle.
Suflet au şi ruginiile mierle,

certate de coţofenele care-şi
ţin duhul în locul cel mai sigur:
în evantaiul dintre aripi.
Thales le-a spus de la bun început
elevilor lui că totul are suflet.
Prin urmare, suflet au şi pietrele,
şi drumurile, şi caprele şi sobolii.
Suflet au şi crocodilii, şerpii, 
liliecii, poeţii, condorii.

În fapt de seară, tot Thales
le-a povestit ucenicilor
că moartea nu există
nicăieri: nici jos, nici sus,
nici n-a existat vreodată.
Şi ei nu l-au crezut.
Şi-au râs de el cu poftă...
Iisus ştia. Şi eu cred tot
ce-a ştiut, tot ce ne-a spus
şi ne spune Iisus.

Îl cred şi-l ascult. Câteodată,
se întâmplă lumina ochilor
să mi se surpe în vecernii, în lacrimă,
şi să-mi cadă inima de oboseală.
Atunci îngenunchez în pietre,
în cai, în ultimii dintre oameni,
în sfinţi şi eroi, în livada din curtea
casei mele, şi mă rog în roze, lăstuni,
sălcii, în ţintirimul din colţul grădinii,
unde şi-au găsit obştescul sfârşit
oşti de păianjeni, fantome de iarbă,

Μετάφραση από την Άντζελα Μπράτσου

© Poeticanet