Εκτύπωση του άρθρου

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ


 
ΕΠΤΑΕΤΕΣ ΚΟΡΑΣΙΟΝ

(προδημοσίευση από το βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί
 από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ)


 

15.2.1993
Το υποκείμενο-άνθρωπος υπό-κειται στη γλώσσα.

15.2.1993
Η γλώσσα είναι εργοδότης• το υποκείμενο ο εργαζόμενος.

5.3.1993
Αν η γλώσσα επιμένει να ονομάζει, είναι για να με οδηγήσει στο άλλο.

6.3.1993
Η γλώσσα είναι οι άλλοι;

7.3.1993
Η ύπαρξη της γλώσσας (διαμέσου του ποιητή) βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση του αυτοπροσδιορισμού της, του σχεδιασμού μιας εξόδου από την ατομικότητα. Αλλά παρεμβαίνει πάντα το τραύμα της μερικότητας που αντιστέκεται στο φως του Όλου.

19.3.1993
Στην πραγματικότητα η γραφή δεν φανερώνει ένα αποτέλεσμα –τον δημιουργημένο λόγο– ούτε καν ένα αίτιο –τη δημιουργική δυνατότητα του συγγραφέα–, αλλά κάτι που προϋπάρχει: την επανορθωτική δύναμη της συμπαντικής ψυχής.

10.4.1993
Η γραφή είναι συνεκτικότητα;

15.4.1993
Το ποίημα αποτυπώνει πάντοτε μια ανθρώπινη υφή• αλλά μέσα στο αίνιγμά του αναπαύεται η ουσία, το ίχνος του θείου εαυτού του.

16.4.1993
Να ανέλθεις στο άρρητο όχι για να το ερμηνεύσεις, αλλά για να συμπληρωθείς από αυτό.

23.4.1993
Χρησιμοποιούμε ένα επίθετο για να διαβεβαιώσουμε το ουσιαστικό ότι υπάρχει.

24.4.1993
Tα επίθετα είναι εχθροί της φαντασίας;

25.4.1993
Το συγκεκριμένο, μέσα στη γλώσσα, προσκαλεί συνεχώς τα
επίθετα να βοηθήσουν.
 
12.5.1993
Η σωματικότητα της ποιητικής γραφής δεν εξαρτάται από τη σχέση του ποιητή με το σώμα του, αλλά από τη δυνατότητά του να αισθάνεται επαρκής εντός της διαμάχης πραγματικού–φαντασιακού: Ο βαθμός αυτής της επάρκειας αποτυπώνεται στη γλώσσα.

21.5.1993
H γλώσσα χειρονομεί.
 
10.6.1993
H γλώσσα διακωμωδεί διαρκώς το ανολοκλήρωτο της χρήσης της. Ο χρήστης, όμως, κάθε άλλο παρά κωμωδός αισθάνεται.
 
14.6.1993
Aν δεν είχε υπάρξει ο Μίλτον θα υπήρχε ο Μπλαίηκ;
 
15.7.1993
Ο Παράδεισος του Μίλτον βρίσκεται στην οδό Αθ.Δ. 2. Χολαρ-γού.

16.11.1993
Γράφει για να παραμένει απασχολημένος;

18.11.1993
Η λογοτεχνία είναι το άλλοθι μερικών λυπημένων που ονομάζονται συγγραφείς.

20.11.1993
Μέσα σε κάθε καλλιτέχνη συνυπάρχουν δυο τάσεις: μια κατεστραμμένη δυνατότητα (το υγρό σκοτεινό τραύμα) και μια αντίρροπη επανορθωτική δύναμη, που παλεύει να σκεπάσει τη γύμνια της με τα κουρέλια της τέχνης. Έτσι ντύνεται η πατρότητα του καλλιτέχνη: με πληγές και ράκη.

21.11.1993
Η ποίηση είναι μητέρα• το ταλέντο, πατέρας.

22.11.1993
Ο ποιητής, ως μητέρα (στη θέση της μητέρας του), γεννά έναν υιό προς δόξαν του πατρός.
(Στην ουσία, επιδιορθώνει το τραύμα του όπως-όπως.)

19.12.1993
Το ποίημα είναι «πρόσωπο», αφού ποιεί σχέσεις αγαπητικές: διαμεσολαβεί, δίνει για λογαριασμό του ποιητή ό,τι εκείνος δεν μπορεί να δώσει. Ο ποιητής ουρλιάζει: «αγαπήστε με»! Το ποίημα ψιθυρίζει: «σας αγαπώ όλους• είμαι μια απέραντη αγκαλιά».

2.1.1994
Εκτός από το είδος του νάρκισσου συγγραφέα –ο οποίος εκθέτει το εγώ του επιδεικνύοντάς το μέσα στις λέξεις– υπάρχει και ο νάρκισσος αναγνώστης: αυτός ψάχνει να βρει στο έργο το δικό του εγώ, αντί να επιθυμεί να γνωρίσει έναν άλλον.

3.1.1994
Ο εγωιστής είναι μια ταυτολογία;

5.1.1994
Ο ευφυής συγγραφέας διδάσκεται από τους ήρωές του.

13.1.1994
Ο συγγραφέας δεν είναι απλός «φρασεοσκέπτης» (όπως ισχυρίζεται ο Ρολάν Μπαρτ)• είναι σκηνοθέτης, κάμεραμαν, πρωταγωνιστής, θεατής, κινηματογραφική αίθουσα.

14.1.1993
Nulla dies sine linea.
(να μην περάσει μέρα χωρίς γραμμή)

15.1.1994
Η γραφή είναι μια υπαρκτική εξάσκηση. (Υπάρχω. Ακόμη μια λέξη. Υπάρχω. Αποδέκτης ενός νοήματος• δημιουργός ενός μυστηριακού σώματος. Αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι μερικά πρόσωπα –η Τατιάνα, ο Θάνος, η Dominique– είναι αυτοί η γραφή• το ποίημα.

16.1.1994
Η ποιητική μιας πράξης, να υπερβεί την ποιητική μιας λέξης: ένα αγκάλιασμα να γίνει εσωτερικός ήχος. Όχι πια η ερμηνευτική της γλώσσας (χάρις στην οποία αναδύεται το Είναι) αλλά η ερμηνευτική του προσώπου, του «άλλου» που εισχωρεί στο Είναι ως ποίημα.

 17.1.1994
Άραγε η φράση του Ρεμπό εγώ είναι ένας άλλος γεννήθηκε από την ποιητική έκρηξη της ίδιας της γλώσσας (εξ¢ ου και το καθολικό της νόημα), ή μήπως μιλούσε απλώς η ατομική συνείδηση μιας υπαρκτικής ένδειας που επιθυμούσε να καταργηθεί;

2.2.1994
Στο ποίημα “Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ”, ο Πάουντ κάνει την πιο καίρια ψυχολογική προσέγγιση του «καλλιεργημένου» άντρα (συγγραφέα, ποιητή, διανοούμενου):
                                                          Η αληθινή του Πηνελόπη
                                                          ήταν ο Φλωμπέρ.

22.2.1994
Τι είναι το ταλέντο παρά μια υστερική ανάγκη αποτύπωσης της ιδιαιτερότητας;

23.2.1994
Το ταλέντο εργάζεται καλύτερα όταν δεν ευτελίζεται στην αγορά. Παρά ταύτα, η αγορά πολύ συχνά προσελκύει το ταλέντο, για να αποδείξει ότι του λείπει η αυτοπεποίθηση.

24.2.1994
Αν το ταλέντο δεν βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με τα ηθικά χαρίσματα του καλλιτέχνη, μήπως η τέχνη που γεννά είναι μέτρια;

28.2.1994
Λογοκλοπή ονομάζεται το έργο μιας ψυχής που υποφέρει από έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης.

25.3.1994
Η Πάτμος του Χέλντερλιν (αφιερωμένη στον κόμητα του Χόμπουργκ). Η αφιέρωση στερεώνει την ποιητική ιδιοκτησία;
 
(Ξαναδιαβάζω το Ες Πάτμον, του Παπαδίτσα. Ίσως η κατάνυξη αυτού του ποιητή έχει πετύχει την ολοκληρωτική διάλυση του ποιητικού ναρκισσισμού.)

26.3.1994
Από την Πάτμο του Ελύτη, κρατάω το «έρχου».

28.3.1994
Το Είναι  λέει στο μη Eίναι: είσαι;

28.3.1994
Οι «Δεσποινίδες της Αβινιόν» είναι, αν και φαίνονται.

29.3.1994
Κάθε ποίημα προσδοκά να ελευθερωθεί μέσα σε ολόκληρο το σώμα του ερωμένου του.

1.4.1994
Για να μπορέσει μια τέχνη να υπάρξει ως θραύση (ως ασυνέχεια της ιστορικότητας), θα έπρεπε προηγουμένως να έχει καταργηθεί η μνήμη, η γνώση, η συλλογική συνείδηση – πράγμα αδύνατον. Η πρωτοτυπία δεν είναι παρά μια κίνηση όλης της προηγούμενης τέχνης, που έχει βαρεθεί τον εαυτό της.

5.4.1994
Η απόλυτη επιφάνεια –η απόλυτη εξωστρέφεια– είναι μια άλλη όψη της θλίψης;

6.4.1994
Καθώς διαβάζω την ποίηση της Τζόυς Μανσούρ σκέφτομαι το παράδοξο: μερικές φορές το πνεύμα καταφάσκει στην πιο ακραία σαρκική νοηματοδότηση, για να υποστηρίξει την κατάργηση του θανάτου.

5.5.1994
Η σωματική έλξη αναβλύζει λέξεις.

10.5.1994
Μου έλεγε ότι αποστρέφεται την κοινοτοπία• απαντούσα ότι η συνειδητοποίηση της κοινοτοπίας είναι ήδη ένα άλλο επίπεδο του βλέπειν. (Από μέσα μου σκεφτόμουν: Μήπως όταν είμαστε κοινότοποι, ζούμε στην καθαρή ταπεινότητα;)

16.6.1994
Ο ποιητής δεν μπορεί παρά να εκφράσει μόνον αυτό προς το οποίο τείνει υπαρκτικά. Επομένως, η ποίηση δεν είναι παιδί του τυχαίου.

18.6.1994
Όταν ο ποιητής συγκρουστεί με έναν κόσμο που τον υπερβαίνει, αυτό ονομάζεται Έλεος.

12.7.1994
Η απώλεια της κοινωνικότητας αφαιρεί κάτι από τη γλώσσα; To επικάλυμμα της απομόνωσης, της απόσυρσης (μιας μοναχικότητας χωρίς σοφία, με μόνη την οδύνη της ρήξης) είναι ένα επίχρισμα κάτω από το οποίο σπαρταρούν τα ψάρια της κατάθλιψης.

13.7.1994
Η «άδεια» κοινωνικότητα παραγεμίζει τη γλώσσα με σκουπίδια.

30.9.1994
Αν και η επιθυμία μου είναι να στήνω μέσα στα λόγια το βάθρο της ένωσης των κόσμων, συχνά η γλώσσα με προλαβαίνει και παραβιάζει την επιθυμία μου, στρέφοντάς την προς την αντίθετη κατεύθυνση (προς τον διαχωρισμό). Αυτό το λένε ασυνείδητο.

6.11.1994
Αν η γλώσσα μού χαρίζει την ένωση με κάθε άλλον άνθρωπο –που έζησε, που σκέφτηκε, που μίλησε, που θα μιλήσει–, αν είμαι ο χρόνος της γλώσσας, είμαι και η αιωνιότητα του χρόνου –η αιωνιότητα του ανθρώπου– παρούσα και μετά το θάνατό μου μέσα σε ό,τι μιλιέται, μέσα σε ό,τι με ενώνει διά της ομιλίας.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη






Ημ/νία δημοσίευσης: 9 Φεβρουαρίου 2011