DONALD REVELL      (1954)

Επιμέλεια: Λιάνα Σακελλίου
Μετάφραση: Αικατερίνη Ιντζέμπελη 

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο Ντόναλντ Ρέβελ γεννήθηκε στo Μπρονξ, στη Νέα Υόρκη το 1954. Έκανε το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο του Μπάφαλο και είναι ποιητής, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και καθηγητής πανεπιστημίου. Επηρεασμένος από τα έργα του Χένρι Ντέιβιντ Θορώ και του Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς, η ποίηση του είναι « αληθινά Χριστιανική, αλλά όχι δογματική, μυστηριώδης, χωρίς όμως να παραμερίζει την νοημοσύνη, εξοργισμένη απέναντι στα πολιτικά ζητήματα χωρίς να γίνεται ξεπερασμένη ή έντονη και αρκετά συχνά πιο χαρούμενη όσο κανένας άλλος εν ζωή ποιητής των ικανοτήτων του» όπως παρατηρεί η κριτικός Στέφανι Μπερτ. Έπειτα από την πρώτη του ποιητική συλλογή «Από τις εγκαταλελειμμένες πόλεις» (1983), με την οποία κέρδισε το βραβείο national poetry series  η ποίησή του συγκλίνει προς μία επιθυμία για διαφάνεια και αγνότητα.
Τα βραβεία του περιλαμβάνουν δύο Pushcart Prizes, δύο Shestack Prizes, το Gertrude Stein Award στην καινοτόμο Αμερικανική ποίηση, δύο PEN Center USA Awards στην ποίηση και υποτροφίες από  το  National Endowment for the Arts, το Ingram Merrill Foundation και το  John Simon Guggenheim Memorial Foundation.
Έχει διδάξει στα πανεπιστήμια των Τενεσί, Ντένβερ, Μισούρι, Αϊόβα, Αλαμπάμα, Γιούτα. Αυτή την περίοδο διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Νεβάδα, στο Λας Βέγκας, όπου ζει με την γυναίκα του Κλόντια Κίλαν και τα παιδιά τους. Παράλληλα με το γράψιμο, τις μεταφράσεις και την διδασκαλία ο Ρέβελ ήταν και ο εκδότης του περιοδικού Denver Quarterly από το 1988 έως το 1994, ενώ από το 1995 εκδίδει το περιοδικό Colorado Review.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ποιητικές συλλογές
Revell, Donald. The English Boat, Alice James Books, 2018.
Revell, Donald. Drought-Adapted Vine,  Alice James Books, 2015.
Revell, Donald. Tantivy, Alice James Books, 2012.
Revell, Donald. The Bitter Withy,  Alice James Books, 2009.
Revell, Donald. A Thief of Strings,  Alice James Books, 2007.
Revell, Donald. Pennyweight Windows: New And Selected Poems, Alice James Books, 2005.
Revell, Donald. My Mojave, Alice James Books, 2003.
Revell, Donald. Arcady, Wesleyan University Press, 2002.
Revell, Donald. There Are Three, Wesleyan University Press, 1998.
Revell, Donald. Beautiful Shirt, Wesleyan University Press, 1994.
Revell, Donald. Erasures, Wesleyan University Press, 1992.
Revell, Donald. New Dark Ages, Wesleyan University Press, 1990.
Revell, Donald. The Gaza of Winter, University of Georgia Press, 1988.
Revell, Donald. From the Abandoned Cities, Harper & Row Publishers, 1983.

Μεταφράσεις
Revell, Donald, translator. A Season in Hell. By Arthur Rimbaud, Omnidawn, 2007.
Revell, Donald, translator. The Self-Dismembered Man: Selected Later Poems of Guillaume Apollinaire , Wesleyan University Press, 2004.
Revell, Donald, translator. Alcools . Poems by Guillaume Apollinaire , Wesleyan University Press, 1995.

Συλλογές δοκιμίων
Revell, Donald. The Art of Attention: A Poet's Eye, Graywolf Press, 2007.
Revell, Donald. Invisible Green: Selected Prose, Omnidawn, 2005.
Scholium, Poetry, May 2015.

Κριτικές
Grossman, Lev, “7 Books of Poetry Worth Curling Up With”, TIME, Sunday, 10 July, 2005
Burt, Stefanie, “The Revell Variations”, the Nation, 24/03/04 

 

 

DEATH 

Death calls my dog by the wrong name.
A little man when I was small, Death grew
Beside me, always taller, but always
Confused as I have almost never been.
Confusion, like the heart, gets left behind
Early by a boy, abandoned the very moment
Futurity with her bare arms comes a-waltzing
Down the fire escapes to take his hand.

"Death," I said, "if your eyes were green
I would eat them."   

For what are days but the furnace of an eye?
If I could strip a sunflower bare to its bare soul,
I would rebuild it:
Green inside of green, ringed round by green.
There'd be nothing but new flowers anymore.
Absolute Christmas.

"Death," I said, "I know someone, a woman,
Who sank her teeth into the moon."

For what are space and time but the inventions
Of sorrowing men? The soul goes faster than light.
Eating the moon alive, it leaves space and time behind.
The soul is forgiveness because it knows forgiveness.
And the knowledge is whirligig.
Whirligig taught me to live outwardly.
Shoe shop. . . pizza parlor. . . surgical appliances. . .
All left behind me with the hooey.
My soul is my home.
An old star hounded by old starlight.

"Death, I ask you, whose only story
Is the end of the story, right from the start,
How is it I remember everything
That never happened and almost nothing that did?
Was I ever born?"

I think of the suicides, all of them thriving,
Many of them painting beautiful pictures.
I think of boys and girls murdered
In their first beauty, now with children of their own.
And I have a church in my mind, set cruelly ablaze,
And then the explosion of happy souls
Into the greeny, frozen Christmas Eve air:
Another good Christmas, a white choir.

Beside each other still,
My Death and I are a magical hermit.
Dear Mother, I miss you.
Dear reader, your eyes are now green,
Green as they used to be, before I was born.

Πηγή: Poetry (June 2008)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο θάνατος καλεί τον σκύλο μου με λάθος όνομα.
Ένας μικρόσωμος άντρας όταν ήμουν μικρός, ο Θάνατος μεγάλωνε
Πλάι μου, πάντοτε ψηλότερος, αλλά πάντα
Μπερδεμένος που εγώ δεν ήμουν σχεδόν ποτέ.
Μπέρδεμα, όπως η καρδιά, που αφήνεται πίσω
Από νωρίς από ένα αγόρι, που εγκαταλείπεται την συγκεκριμένη στιγμή που
Το μέλλον με τα γυμνά του χέρια έρχεται χορεύοντας βαλς
Κάτω στη φωτιά δραπετεύει για να πάρει το χέρι του.
 
«Θάνατε», είπα, «αν τα μάτια σου ήταν πράσινα
Θα τα έτρωγα.»

Τι είναι οι μέρες, παρά ο φούρνος από ένα μάτι;
Εάν μπορούσα να μαδήσω ένα ηλιοτρόπιο γυμνό στην γυμνή ψυχή του,
Θα το ξαναέφτιαχνα:
Πράσινο μέσα από το πράσινο, που περιτριγυρίζεται από πράσινο.
Δεν θα υπήρχε τίποτα πια παρά μόνο νέα λουλούδια.
Τα απόλυτα Χριστούγεννα.  

«Θάνατε,» είπα «ξέρω κάποιον, μία γυναίκα,
Που βύθισε τα δόντια της στο φεγγάρι.»

Τι είναι ο χώρος και ο χρόνος, παρά οι επινοήσεις
θλιμμένων ανδρών; Η ψυχή πηγαίνει γρηγορότερα από το φως.
Το να τρως το φεγγάρι ζωντανό, αφήνει πίσω χώρο και χρόνο.
Η ψυχή είναι η συγχώρεση γιατί γνωρίζει τη συγχώρεση.
Και η γνώση είναι σβούρα.
Η σβούρα μου έμαθε να ζω με εξωστρέφεια.
Μαγαζί  παπουτσιών… πιτσαρία… χειρουργικά εργαλεία…
Όλα έμειναν πίσω μου με τις ασυναρτησίες.
Η ψυχή μου είναι το σπίτι μου.
Ένα παλιό άστρο κυνηγημένο από μία παλιά αστροφεγγιά. 

«Θάνατε, σε ρωτάω, ποιανού μοναδική ιστορία είναι το τέλος της ιστορίας, απευθείας από την αρχή,
Πως γίνεται να θυμάμαι τα πάντα
Που δεν έχουν συμβεί ποτέ και σχεδόν τίποτα απ’ όσα έχω κάνει;
Γεννήθηκα ποτέ;»

Σκέφτομαι αυτοκτονίες, όλες τους να ευδοκιμούν,
Πολλές από αυτές να ζωγραφίζουν όμορφες εικόνες
Σκέφτομαι αγόρια και κορίτσια δολοφονημένα
Στην πρώτη τους ομορφιά, τώρα με δικά τους παιδιά.
Και έχω στο μυαλό μου μία εκκλησία, στερεωμένη βάναυσα μέσα στις φλόγες,
Και έπειτα την ανατίναξη ευτυχισμένων ψυχών 
Σε πράσινο, παγωμένο αέρα παραμονή Χριστουγέννων:
Άλλη μια καλή  Χριστουγεννιάτικη γιορτή, μία λευκή χορωδία.

Δίπλα ακόμα ο ένας στον άλλο,
Ο θάνατός μου και εγώ είμαστε ένας μαγικός ερημίτης.
Αγαπητή μητέρα, μου λείπεις.
Αγαπητέ αναγνώστη, τα μάτια σου είναι πράσινα τώρα ,
Πράσινα όπως συνήθιζαν να είναι πριν εγώ γεννηθώ.

Μετ. Κατερίνα Ιντζέμπελη

“BIRDS SMALL ENOUGH...”

Birds small enough to nest in our young cypress
Are physicians to us

They burst from the tree exactly
Where the mind ends and the eye sees

Another world the equal of this one
Though only a small boy naked in the sun

Glad day glad day I was born
Sparrow hatted old New York

And the physician who brought me
Drowned under sail next day in a calm sea

There are birds small enough to live forever
Where the mind ends and where

My love and I once planted a cypress
Which is God to us

Πηγή: Poetry (June 2009)

ΠΟΥΛΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΜΙΚΡΑ…

Πουλιά αρκετά μικρά για να φωλιάσουν στα νέα μας κυπαρίσσια 
Είναι γιατροί για εμάς

ξεπετάγονται από το δέντρο ακριβώς
Εκεί όπου το μυαλό τελειώνει και τα μάτια βλέπουν

Άλλο ένα κόσμο,  ίδιο με αυτόν εδώ
Όμως μόνο ένα μικρό αγόρι γυμνό στον ήλιο

Χαρούμενη η μέρα, χαρούμενη η μέρα που γεννήθηκα
Ένα σπουργίτι επισκίασε την παλιά Νέα Υόρκη.

Και ο γιατρός που με έφερε 
Πνίγηκε κάτω από ένα ιστίο την επόμενη μέρα σε μία ήρεμη θάλασσα

Υπάρχουν πουλιά αρκετά μικρά ώστε να ζήσουν για πάντα
Εκεί όπου το μυαλό τελειώνει και εκεί όπου 

Η αγάπη μου και εγώ μια φορά φυτέψαμε ένα κυπαρίσσι 
Το οποίο για εμάς είναι Θεός.  

Μετ. Κατερίνα Ιντζέμπελη