Δώδεκα άταχτα κιβώτια
(αποσπάσματα από την ομότιτλη σύνθεση)

2.

                                                      γίνωσκε δ’οίος ρυσμός ανθρώπους έχει

Τη ζωή μου πρέπει να τακτοποιήσω
σε μια βαλίτσα
προσπάθησα να εντάξω συστηματικά
να χωρέσω σε ένα δέμα δεν πρέπει νά’ναι δύσκολο
τα μπανιερά τους δίσκους τα βιβλία
και το αποχαιρετιστήριο δώρο της θείας
πρόνοιας: μια κασετίνα με είδη ραπτικής
για την περίπτωση που ξηλωθούν
τα κουμπιά όλα της ζωής μου. Γράμματα
και φωτογραφίες που περιμένουν τη συρραφή τους
χρόνια στα ντουλάπια αμπαρωμένα
παρακαλώ να’ρθούν μαζί
και πρήζεται η βαλίτσα που δεν κλείνει με
τίποτα
δεν απομένει για το πληρωμένο κουτί της λήθης
άλλο
παρά όπου κι αν πάω μισός να περισσεύω
έξω από μια βαλίτσα.

6.

Έξω η θάλασσα πάλι μεθά
που πριν δυο βδομάδες μού ξάνθηνε τα μαλλιά –
το κρανίο άδειο φύσηξε.
Νηνεμία ενώ ιδρώνω να χωρέσουν
σκληρές σανίδες απ’τό αλάτι, οι πετσέτες,
πίσω στη βαλίτσα.
Παραδίπλα ό,τι μάζεψα μικρά σχέδια
και μεγαλεπήβολα άλλα, όπως: adagioassai
να γυρίσω ταινία το εμβατήριο του θανάτου
funebreνα μίλαγα με τον ποιητή, έστω κάπως
να απευθυνθώ στην ομορφιά
μήπως και τα άπλυτα λευκάνουν
ή τουλάχιστον κάπου μια αλυσίδα να προμηθευτώ
που να αντέχει στην ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου.
 

Μόνο ιδέες που έστησες σε μιαν άσπρη αμμουδιά
ξεθυμένουν σε μια γκρίζα πόλη γρηγορότερα
από το κάποιο στο σβέρκο πίσω μαύρισμα.
Και πώς να το εξηγήσεις,
πώς πέρα από μια χούφτα βότσαλα
με τα νερά αποτυπωμένα της καρδιάς
τίποτε άλλο παραπάνω η βαλίτσα στον γυρισμό
δεν εσωκλείει;

12.

Το να στοιβάζεις,
δεν είναι καθόλου δύσκολο.
Άλλωστε και κάτι να ξεχάσεις,
γνωρίζεις τι κέφι θα σου κάνει 

Ψώνιο σε μέρη άγνωστα. 

Όταν επιστρέφεις είναι αλλιώς.
Όλα έχουν πρηστεί και αναδίνουν μούχλα
όσα είχες μαζί σου πάρει
καλύτερα να μην το ανοίξεις
το κουτί της Πανδώρας
γιατί πολύ θα χυθεί στον χώρο μελαγχολία.
Άστο να μένει κλειστό,
να θυμίζει πουλιά αποδημητικά
και κάπως την πολιτεία μεθυσμένη.
 

Είσαι εδώ; Πού είσαι; Δεν είσαι εδώ.
Πού είσαι; Ξέφυγες χωρίς βαλίτσα.