ΕΠΙΛΕΞΤΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ » ΠΟΙΗΣΗ »

ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δώδεκα κρούσεις

1

Βουλιάζουμε, συχνά, στα βήματά μας

Σα να μας ακολούθησε ως εδώ

μια κύηση ανεπιθύμητη

2

Ξέπνοο βράδυ

Έλυσε όλα τα αινίγματα

Έπνιξε το λυγμό

κορίτσι μόνο

3

Χαμηλώνεις το βλέμμα

Όχι από ντροπή

αλλά από μίσος κατακόκκινο

για όσους επιμένουν σε μια ανυποψίαστη ευεξία

για όσους προσποιούνται πως δεν είδαν

τις κλωστές του αίματος

4

Ένα παράθυρο ήσουν κάποτε

φιλώντας το μαλακό χέρι του αέρα

και τον χιτώνα της βροχής

Τώρα περίκλειστος

με ρυθμισμένες εισπνοές κλιματισμού

μια θάλασσα έχασες ολόκληρη

μες απ τα δάχτυλά σου

5

Συχνά από ένα σύννεφο τα περιμένεις όλα

την κλίση που θα πάρει η ψυχή

όταν στέγη δε θάχει

το χρώμα του ματιού

όταν μείνει από δάκρυα

το τσέλο που θα ακουστεί δικαιωμένο

σε έναν άλλον κόσμο

6

Η νύχτα έχωσε τα νύχια της βαθιά

στα μάτια σου

Σου προσφέρω ένα όνειρο καημένε

είπε

εκείνον τον αντιπερισπασμό που πάντα αποζητούσες

για να πετάξουν μακριά

χλωμές και γουρλωμένες

μέγαιρες

οι σκέψεις

7

Δεν έχει πια διάθεση για έρωτα

Οι λέξεις τον έκαναν ανίκανο

για άλλους μόχθους

8

Ο βράχος των παλιών προσφυγικών

στον ουράνιο θόλο του λιμανιού

βρόχος και βρυχηθμός μαζί

ανεξιλέωτων χειμώνων

όταν το πλοίο προσάραζε

στον μυχό του ονείρου

9

Τα πάντα υποσχέθηκε στα πιο μακρινά φώτα

Δεν είδε έτσι τη στροφή

το μαύρο ήταν άλλωστε

μια πιθανότητα πολύ νωχελική

σαν ένας κίνδυνος

που πέρασε αμύριστος

10

Τι την θες την ομπρέλα

Αφού σε χάνει από τα μάτια της

Και ποτέ μα ποτέ δε σε γύρεψε

11

Μυστηριώδη ακουστικά

φόρεσαν τώρα οι επιβάτες

μην υποφέροντας την παρουσία τους

μέσα σε εκείνο που τη σβήνει

12

Σε μια φωτογραφία από τη Μόσχα

γελαστοί ο πατέρας και η μητέρα

φωτογενείς στο σοσιαλισμό τους

ούτε που το φαντάζονταν τόσο γοργό το τέλος

κι ούτε εγώ πως θα τους χάσω

σπαραχτικά αγκαλιασμένους

στον αιώνα τους

Νικόλας Α. Σεβαστάκης

Από την ανέκδοτη συλλογή Εργαστήριο

Ημ/νία δημοσίευσης: 22 Σεπτεμβρίου 2008

Δείτε επίσης