Εκτύπωση του άρθρου

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑΚΟΥ


Δύο ποιήματα


Απόψε

Απόψε το ποίημα ονειρεύεται
στης νύχτας το ερμάριο.
Ανοίγω το ραδιόφωνο να ακούσω
την αγαπημένη μου εκπομπή.
Ο εκφωνητής μιλάει στο σπίτι
και ‘γω μιλώ με τη σιωπή.
Θα ‘ναι δικό μας το ηλιοβασίλεμα,
σκέφτομαι, χωρίς άλλες σφαγές
και πίνω ζεστό τσάι εδώ,
σ’ αυτή τη γωνιά που βλέπετε,
στιγμή λανθάνουσα ως προς την αλήθεια,
άνθος στη ρίζα της γλώσσας.

Απραγματοποίητο Ποίημα

Πριν και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού
η γλώσσα σηκώνει ανάστημα,
ραγίζει καθρέφτες.
Αν με ρωτούσαν,
πως είναι να ζεις με τόσα θραύσματα
στο κέντρο του ποιήματος,
θα απαντούσα ότι η ζωή
προκύπτει ανάμεσα σε παράλληλους,
κινδυνεύοντας ν’ ατροφήσει
από γλώσσα κι έννοιες,
ότι η ζωή μετακινεί ποσότητες άμμου
στην άγραφη ποίηση της πόλης,
ότι ο ήλιος διαπερνά τα κόκαλα
κι είναι το σώμα ελαφρύ
σα να μη διέσχισε δρόμους.


Ημ/νία δημοσίευσης: 25 Μαΐου 2015