Εκτύπωση του άρθρου

WILLEM ROGGEMAN

 

Δύο ποιήματα
(Μετάφραση: Σάρα Θηλυκού)

 

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ
(THE LONELINESS OF AN OBJECT)

Τώρα που το πάρτυ τέλειωσε
είναι φανερό πώς πέφτει η σιωπή
σε κάθε αντικείμενο αφημένο πίσω
βαθύτερη από ποτέ.
Τώρα που όλοι έφυγαν για το σπίτι
κάθεται εκεί μόνο και άχρηστο.
Κανείς δεν είναι κοντά για να το κοιτάξει,
να το αγγίξει ή να το χρησιμοποιήσει,
να το βρει όμορφο ή κακόγουστο.

Κάθε αντικείμενο έχει τη μοναδική του θέση
όπου μεγαλώνει δεμένο στον χρόνο.
Αλλά όταν μένει μόνο το νόημά του
χάνεται, είναι στερημένο από δύναμη,
απαθές και ανίκανο για κίνηση.

Αφημένο πίσω στον χρόνο
μόνο και παρατημένο στον χώρο
αυτού του δωματίου, δίχως σημασία
μέχρι που κάποιος το ζωντανεύει ξανά
του δίνει ένα νέο σκοπό,
το καλεί με το όνομά του
και έτσι το αποκαθιστά, το κάνει καινούργιο.

Δεν υπάρχει τίποτε πιο μόνο
από ένα αντικείμενο αφημένο πίσω.
Όλα τα πράγματα εξαρτώνται από εμάς για την ύπαρξή τους
Όταν τα κοιτάμε, είναι εδώ.
Όταν κλείνουμε τα μάτια, δεν είναι.

Μόνον ό,τι βλέπουμε υπάρχει.
Και καθετί που αγγίζουμε ή αγκαλιάζουμε
προετοιμάζεται,
για τη μοναξιά που το περιμένει.

 

ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
(BODY LANGUAGE)

Ζωγραφίζω μια καρέκλα
και κάθεσαι πάνω της.

Ονοματίζω τον ήλιο
και σε θαμπώνει.

Ονειρεύομαι ένα τραπέζι
και δειπνείς μαζί μου.

Λέω τη λέξη νερό
και ξεπλένεις με αυτό το στόμα σου.

Μηχανεύομαι κάτι για τον έρωτα
και μου χαμογελάς.

Δείχνω ένα κρεβάτι όπου κανείς δεν έχει κοιμηθεί
και αρχίζεις να νυστάζεις.

Φωνάζω στον ουρανό
και ξεδιπλώνεις τα φτερά σου.

Σε τραβώ με την κάμερα
και ο χρόνος απαθανατίζεται στα μάτια σου.
 
Αιφνιδιάζω το κοιμισμένο σου κορμί
και η ανάσα σου με αιχμαλωτίζει.

Διαβάζω ένα βιβλίο και σε κάθε σελίδα
τα γράμματα συλλαβίζουν το όνομά σου.

Λέω στη μέρα για εσένα δυνατά
και εξαφανίζεσαι σιωπηλά μέσα στη νύχτα.

Σε κρύβω σε ένα σκοτεινό ηλιοβασίλεμα
και γίνεσαι ένα ποτάμι από φως.

Kοιτάζω το φεγγάρι
και βλέπω πως έχει το πρόσωπό σου.

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 31 Οκτωβρίου 2016