Εκτύπωση του άρθρου
CHARLES BAUDELAIRE
 
 
 

Δύο ποιήματα από "ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ"
Μτφ. Ευαγγελία Οικονομάκου
 
 

O Γάτος
 
I

Μες το κεφάλι μου γυρίζει,
Σαν στο σπίτι του ένας γάτος.
Γόης, με θέλγητρα γεμάτος,
Που κάθε νιάρ το ψιθυρίζει.
 
Βελούδο είναι η μιλιά του.
Είτε ηρεμεί είτε φωνάζει,
Πλούσια και βαθιά φαντάζει.
Να την η κρυφή ομορφιά του!
 
Αυτή η φωνή σαν από φίλτρο
Βαθιά στο είναι μου σταλάζει,
Στίχο πλούσιο που μ’ εκφράζει.
Χαρά μου δίνει σαν το κίτρο.
 
Τ’ αγριότερα δεινά μερώνει,
Προσφέρει όλες τις εκστάσεις.
Και τις πιο μεγάλες φράσεις,
Με δίχως λέξεις τις αρθρώνει.
 
Ναι, σπάνια γλιστρά δοξάρι
Στης καρδιάς, την τέλεια βιόλα,
Και μέσα μου ν’ αρχίζουν όλα
Μ’ έναν λαμπρό σκοπό και χάρη.
 
Τι ωραία που είναι η φωνή σου,
Παράξενο γατί και θείο!
Μοιάζει αγγελική με μπρίο,
Λεπτή κι αρμονική εξ’ ίσου.

II

Η καστανόξανθή του κόμη
Μυρώνει τόσο,  που ένα βράδυ
Ζαλίστηκα στο πρώτο χάδι,
Πριν τον αγκαλιάσω ακόμη.
 
Πνεύμα μ’ οικεία παρουσία,
Ταγός,  που κρίνει κάθε ώρα,
Τα πάντα στη δική του χώρα.
Να’ ναι θεός ή οπτασία;
 
Ο γάτος σαν μαγνήτης μοιάζει.
Τη ματιά μου αν τη σηκώσω,
Απ' αυτόν που λατρεύω τόσο
Γυρνά και μέσα μου  ρεμβάζει,
 
Και τότε  βλέπω μ' απορία
Μια φλόγα στα ωχρά του μάτια,
Που μοιάζουν φάροι και οπάλια,
Να  μ' ατενίζουν με λατρεία.
 
 
Le Chat

I

Dans ma cervelle se promène,
Ainsi qu'en son appartement,
Un beau chat, fort, doux et charmant.
Quand il miaule, on l'entend à peine,
 
Tant son timbre est tendre et discret;
Mais que sa voix s'apaise ou gronde,
Elle est toujours riche et profonde.
C'est là son charme et son secret.
 
Cette voix, qui perle et qui filtre
Dans mon fonds le plus ténébreux,
Me remplit comme un vers nombreux
Et me réjouit comme un philtre.
 
Elle endort les plus cruels maux
Et contient toutes les extases;
Pour dire les plus longues phrases,
Elle n'a pas besoin de mots.
 
Non, il n'est pas d'archet qui morde
Sur mon cœur, parfait instrument,
Et fasse plus royalement
Chanter sa plus vibrante corde,
 
Que ta voix, chat mystérieux,
Chat séraphique, chat étrange,
En qui tout est, comme en un ange,
Aussi subtil qu'harmonieux!
 
II

De sa fourrure blonde et brune
Sort un parfum si doux, qu'un soir
J'en fus embaumé, pour l'avoir
Caressée une fois, rien qu'une.
 
C'est l'esprit familier du lieu;
Il juge, il préside, il inspire
Toutes choses dans son empire;
peut-être est-il fée, est-il dieu?
 
Quand mes yeux, vers ce chat que j'aime
Tirés comme par un aimant,
Se retournent docilement
Et que je regarde en moi-même,
 
Je vois avec étonnement
Le feu de ses prunelles pâles,
Clairs fanaux, vivantes opales
Qui me contemplent fixement.
 
 
ΤΟ ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ
 
Συχνά στο καράβι, οι ναύτες για να διασκεδάζουν
Άλμπατρος πιάνουν, τρανά πουλιά μες τα πελάγη,
Που πάντα ακολουθούν και με νωθρή παρέα μοιάζουν,
Του σκάφους που γλιστρά στου βυθού τα πικρά τενάγη.
 
 Και μοιάζουν να ‘ναι τ’ ουρανού οι τραγικοί ρηγάδες,
Που  απλώνουν στου πλοίου την κουβέρτα τα φτερά τους
Όταν δειλά και με ντροπή σα να’ ναι φουκαράδες,
Αδέξια ωσάν κουπιά τα σέρνουν στα πλευρά τους.
 
Περίγελος γίνεται τότε  ο ταξιδιάρης γλάρος!
Όταν  κάποιος το ράμφος του με μία πίπα δέρνει,
Πανώριος λίγο πριν, τώρα άχαρος και δίχως θάρρος!
Θέμα θα γίνει μίμου, που χωλός τα πόδια σέρνει.
 
Ο Ποιητής σαν πρίγκηπας στα σύννεφα πώς μοιάζει
Που αψηφά τη θύελλα και των εχθρών τα βέλη.
Εξόριστος στη γη σε κόσμο μέσα που χλευάζει,
Στης δόξας πως  σκοντάφτει τα φτερά χωρίς να θέλει. 

L’AMBATROS
 
Souvent, pour s’amuser, les homes d’équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.
 
A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons trainer à côté  d’eux.
 
Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid!
L’un agace son bec avec un brûle-gueule,
L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait!
 
Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l’archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l’empêchent de marcher.
 
© Poeticanet  τα περιεχόμενα του poeticanet προστατεύονται από copyright
 

  H Ευαγγελία Οικονομάκου είναι χημικός. 


Ημ/νία δημοσίευσης: 18 Νοεμβρίου 2018