Συχνά στο καράβι, οι ναύτες για να διασκεδάζουν
Άλμπατρος πιάνουν, τρανά πουλιά μες τα πελάγη,
Που πάντα ακολουθούν και με νωθρή παρέα μοιάζουν,
Του σκάφους που γλιστρά στου βυθού τα πικρά τενάγη.
 

 Και μοιάζουν να ‘ναι τ’ ουρανού οι τραγικοί ρηγάδες,
Που  απλώνουν στου πλοίου την κουβέρτα τα φτερά τους
Όταν δειλά και με ντροπή σα να’ ναι φουκαράδες,
Αδέξια ωσάν κουπιά τα σέρνουν στα πλευρά τους.
 

Περίγελος γίνεται τότε  ο ταξιδιάρης γλάρος!
Όταν  κάποιος το ράμφος του με μία πίπα δέρνει,
Πανώριος λίγο πριν, τώρα άχαρος και δίχως θάρρος!
Θέμα θα γίνει μίμου, που χωλός τα πόδια σέρνει.
 

Ο Ποιητής σαν πρίγκηπας στα σύννεφα πώς μοιάζει
Που αψηφά τη θύελλα και των εχθρών τα βέλη.
Εξόριστος στη γη σε κόσμο μέσα που χλευάζει,
Στης δόξας πως  σκοντάφτει τα φτερά χωρίς να θέλει. 

L’AMBATROS

 

Souvent, pour s’amuser, les homes d’équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.
 

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l’azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons trainer à côté  d’eux.
 

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu’il est comique et laid!
L’un agace son bec avec un brûle-gueule,
L’autre mime, en boitant, l’infirme qui volait!
 

Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l’archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l’empêchent de marcher.

 

 

---

  H Ευαγγελία Οικονομάκου είναι χημικός.