δύο ποιήματα
μετάφραση Κατερίνα Πετεινάρη

 

 

 

 

Το ποίημα είναι το πρόσωπο στον καθρέφτη
πιο γνήσιο κι απ’ το πρόσωπο κι απ΄τον καθρέφτη
Το ποίημα είναι η ροή του αίματος
     Πέρα απ’ το κορμί,
ο ρυθμός του αίματος πέρα απ’ το αίμα
-οι δίαυλοι των αντιθέτων, το κεκαλυμμένο και ενιαίο του χτύπημα.

Το ποίημα είναι ο ρυθμός του άλλου μέσα μου
πέρα από εμένα, πάντα μακριά
εκεί όπου η σιωπή μου έρχεται κόντρα στο ρυθμό σου
και αντανακλά μέσα μου, το εγώ σολ-φα στο ποίημα
ένας πολυάριθμος ρυθμός,
κρυπτογραφημένος  που φτιάχνει ηχώ στην ηχώ
που είναι σώμα σάρκινο
-το πολυάριθμο σε εμένα και σε εσένα –
ο κύκλος των σφαιρών που αγγίζουν και εγκαταλείπουν η μια την άλλη
-φεύγοντας πέρα μακριά, ναι, η μια από την άλλη
αλλά και αποδεσμεύονται από τον εαυτό τους,
η κάθε μια
στη χρυσή της, γόνιμη αμέλεια.

Στον ρυθμό του αποκαλύπτω το εγώ μου.

 

XV.
 

The poem is the face in the mirror
more true than the face and mirror.
The poem is the flow of blood
    beyond the body,
the rhythm of blood beyond the blood
—its rigorous channels, its muffled and unitary beating.

The poem is the rhythm of the other in me
beyond me, always, beyond,
where my silence comes up against your rhythm
and reverberates in me, that I sol-fa in the poem
a numinous rhythm,
cipher that creates an echo in the echo
that is true body
—the numinous in you and me—
the cycle of the spheres touching and abandoning each other
—getting further away, yes, one from the other,
but also unbinding itself of itself
each one
in its golden, fecund negligence.

In its rhythm I unfold myself.

 

 

 

Κάθε μοίρα είναι ένα σκάνδαλο
Κάθε μοίρα
      στην ακραία της ευαισθησία
      τη γύμνια
      τη συστροφή
      τη βιαιότητα
είναι ένα σκάνδαλο
                   φωτός και δυσαρέσκειας

 

μετάφραση Κατερίνα Πετεινάρη