Του χώρου Χίμαιρα ο χρόνος, βέλος η στιγμή.
Το τώρα: το παρελθόν που κρύβεται στου μέλλοντος την πλάνη.
Του Λόγου μου η χάρη, φάρος ακλόνητος προβάλλει στης ομίχλης τον ορίζοντα.

Ρεμβάζει η Πηνελόπη στ’ ακρογυάλι της Ιθάκης, δίνει στο κύμα τη στερνή της ρυτίδα.

Μια γλυκιά ταραχή, μια ζωή.

 

 

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Κυψέλη του χρόνου η μνήμη, παράπονο πικρό, γυρεύει την αφή του νου.
Στέκεσαι στο νήμα που ψηλώνει προς τα πάνω μες στη σιγαλιά της πέτρας
-δυο κόσμοι άλλοι…

Γεφύρι των βημάτων η αγάπη.

Κύπριδα, στου τόπου σου το έμπυρο στερέωμα πεθαίνουν οι νεκροί;

© Poeticanet