Εκτύπωση του άρθρου
Hro Nikopoulou.jpg
ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
 
 
 
 
Αμάλθεια
 
Στα παραμύθια μοναχά 
ελεύθερη γυρίζεις                      
ευλύγιστη αντίστιξη 
για τον κακό τον λύκο
 
Πνεύμα φιλοπερίεργο
που κάποιοι νόμισαν
δαιμόνου μάτι
για τα τραγίσια πόδια σου
δε θέλω να μιλώ
 
και πως από τροφός
κατάντησες αιγίδα     
– κι ας ήταν του Διός
για δαύτην όλοι σπρώχνονται       
δεν ειν’ του καθ’ ενός
 
και μεσ’ στα χρόνια 
φτωχή μου κόρμπα 
κάρμπινα γκιόσα
κανούτα μπάρτσα φλώρα
να λιβανίζεις ξέπεσες
επίγειους θεούς
ανάσκελη στα κάρβουνα 
τα παϊδάκια ανάργια
συχνά και δίχως διαλυτικά
σε τούτη δω τη χώρα
τη δίχως Ιερό
 

Εργολάβος

Δεν ήξερε πως πέθαιναν τα σπίτια 
πως τα τραβούσαν προς τα κάτω 
οι νεκροί τους από τις ρίζες 
υδραυλικά καλώδια σωλήνες
τρίζαν βογκούσανε πριν πέσουν
τα πορτόφυλλα για μήνες

Δεν είναι η αντιπαροχή παιχνίδι
πανωσήκωμα λειψό
της ύπαρξης επόμενο στασίδι                             
αλλά της πόλης αυτόγνωμη πορεία
Δεν ήξερε πως πέθαιναν τα σπίτια
οι ήχοι και τα φώτα τους
οι κήποι τους κι η καθημερινή συνήθεια

Δεν ήξερε για νέες προοπτικές
νανοτεχνολογία και ίνες οπτικές
ξεκίνησε κι ας στέναζε η γη 
στο στιβαρό το σκάψιμο
σωμάτων πεισμωμένων
που τράβαγαν γραμμές
για λήψεις νέων δεδομένων
ολόγυρα σκορπώντας χώματα
υψώνοντας αντένες
ακόμα πιο ψηλές
κι από παλιά αετώματα

© Poeticanet

 

Ημ/νία δημοσίευσης: 10 Απριλίου 2021