ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΕΡΑΣΙΔΗΣ

Δύο ποιήματα

ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ 
 
Τρέχει ο ποδηλάτης στις στροφές γεμάτος τραύματα.
Βλέπει τις ευθείες και ξαναπέφτει.
Σκέφτεται το άγνωστο και πέφτει στο γνωστό.
Εξοβελίζει βέλος νομίζει.
Εγκυμονεί τόξο. Τόσο όσο.
Σκέφτεται αν θέλει να σηκωθεί.
Αν θα του κάνει καλό 
να αποσπάσει τις αστοχίες του από τον στόχο,
αν μπορέσει να εκτοξεύσει το νόημα από τις λέξεις
που του έρχονται στο στόμα δώρο
όχι και τόσο ευπρόσδεκτο.

Αν θέλει να μάθει κάτι άλλο
αν αντέχει να μαζεύει συνεχώς τις στάχτες του
και να τις ανάβει
πολύτιμη ύλη για το σώμα.

Σαν κάτι που χάνεται συνεχώς
και το βρίσκουν οι χαμένοι. 

ΡΙΖΕΣ 

Οι λέξεις ράβουν τη γλώσσα στα χείλη του μύθου.
Ξεριζώνουν την ευγλωττία από τα δόντια
και τα νύχια των παραμυθάδων
του όχι και τόσο ευτυχισμένου τέλους
της ιστορίας χωρίς τέλος.

Αφού οι λέξεις δεν λένε πάντοτε αυτό που είναι. 
Πατούσες τρυφερές και κάποτε σκληρές
που πατάνε ανέμελα και άλλοτε με πάθος σταφύλια ξερικά.

Πίνουμε ωστόσο ό,τι θέλουμε να πιούμε
από τις ρίζες.
Που κινούνται αυτόνομα από τον κορμό που κόπηκε.

© Poeticanet

Ο Παναγιώτης Κερασίδης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1955. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, όπου και ζει. Ασχολείται επαγγελματικά με την επιμέλεια βιβλίων.  Έχει εκδώσει  τα εξής  ποιητικά βιβλία: Η σκιά μου σαν σώμα (Πλέθρον 1985), Οι άκρες των δαχτύλων (Διάττων 1992), Ηχείο ανάσας (Καστανιώτης 1995), Το ζώο ζει (Γαβριηλίδης 2000), Το σώμα της απουσίας (Γαβριηλίδης 2003), Λείπουμε (Γαβριηλίδης 2008), Ενηλικίωση της ουτοπίας (Γαβριηλίδης 2014).